11/18 Juni: La Paz

De afstand naar La Paz is lang zeker vanaf Sucre welteverstaan 12 uur. We nemen daarom een wat luxere bus waar een toilet in zit want dat is niet standaard hier in Bolivia. Wij stapte om 20:00 de bus om vervolgens op onze troonzetels neer te ploffen. In het begin zaten we als koningen, maar al vrij snel trok Felice de conclusie dat het toilet gedeelte op slot zat en niet werkte. Dat is fijn om te horen natuurlijk. Ze wilden om een uur of 1 in de nacht een stop maken voor de plassers, dat werd 03:00 uur. Daar lagen we in foetus houding tot einde van de rit. Snurkende mannen voor ons film kijkende en giechelende mensen achter ons. Felice voelde zich die nacht al niet zo lekker een beetje misselijkheid speelde op. Daardoor moest het raampje open waardoor Femke nu verkouden is. Het vriest s’ nachts en het raampje van de bus kon niet goed dicht. Ik had alleen van wat last van die snurkers die als kleine kinderen tussen mijn benen achterover lagen. Na de plaspauze zo snel mogelijk inslaap gevallen voordat het geratel weer begon. Dat ging aardig. We sliepen verder als roosjes maar het was wel fris. Toen we het stads spektakel mocht aanschouwen was het gelukkig ook het einde van de rit. We passeren wat sloppen wijken met wat teksten met La Paz erop, is dit het vraag je je dan af. Maar dat werd al vrij snel duidelijk na dat er diep dal in zicht was waar je heel ver naar beneden kon kijken en de huizen en flats het landschap in bezit hadden genomen. Heel veel huisjes en een kring om de bovenste rand van de stad deed ons een droomvlucht van Efteling gevoel geven. We dalen langzaam in het geheel en al vrij snel kwamen bij de bus terminaal. BRR waren de eerste worden want het zonnetje scheen daarboven wel maar hier beneden niet. Onze spullen op de rug en op zoek naar een hostel aanrader in de lonely planet. We troffen deze overhypte tent aan waar we op het breakfast bord zagen staan iedere dag pannenkoeken als ontbijt n een biertje in de avond gratis. Het zag er niet gezellig uit en ze hadden ook niet de kamers die we zochten. We besloten onze tassen te dumpen en weer de stad in te trekken om een niet gehypte tent op te zoeken die wel aan onze eisen zouden voldoen. De drukte bestormde onze ochtend humeur. Het wat nog geen 09:00 uur en de tuuterende gekte bestormde de wegen. We hadden al iets gehoord over dat auto’s hier niet stopte als je wilde oversteken en deze gezegde werd meteen waargemaakt. We struinen naar een juiste verbijfplaats waar je rustig kunt terug trekken. Na een hostel of 3 vinden we ons geluk in Republica. Heerlijk gelegen in het centrum maar wel met meerde binnenplaatstjes, een restaurant mocht ook niet ontbreken en we hebben wifi. We betalen iets meer maar de zieke onder ons hadden daar wel baat bij. Zei ploffen neer op bed wanneer Fem en ik de tassen uit het gehypte hostel gaan terughalen. Een kleine wandel verder kregen we het idee dat je hier behoorlijk rustig aan moest doen, de ademnood heerste bij geringe inspanning. We scoren een taxi die als pakezel fungeerde naar ons nieuwe hostel. Deze vriendelijke man vertelde over kleine dingen in de stad, zoals een vele optochten van kleine partijen, die voor hem af en toe de weg blokkeerde. De muziek zaken kwamen ook in kaart en ik kon niet wachten om die even de checken. We dumpen de spullen en al gauw trekken we de stad in. Er is een soort drukken weg die het ene gedeelte van het centrum scheidt van het gedeelte waar we nu zitten. Deze weg is echter heel druk en als we de kans hadden om achter een agent te lopen die het verkeer met zijn hand stil legde grepen we die. Al vrij snel kregen we een stoet te zien van Campesinas die met honderden tegelijk over deze drukke weg marcheerde. Heel indrukwekkend te zien dat al deze mensen met hun originele kledij daar met heel veel waren. Het klonk vrij rustig voor zo’n hoeveelheid mensen.  Na een kwartier was deze stoet voorbij. We gingen maar is een rondje maken. Al vrij snel kwamen bij de locale markt en die was mega groot. Stalletjes vol fruit, groente en bloemen bedwelmde de straten. De sfeer is leuk om doorheen te lopen. Al vrij snel kwamen er achter dat er toch niet echt een grote muziekzaak is. De kleine winkeltjes lagen wel helemaal vol met Charengo gitaartjes en de bekende Quena fluiten. De keuze is hier wel wat groter maar ik ben al redelijk voorzien. We dwalen wat rond en genieten van de heerlijke middag zon. We scoren een broodje en wat bananen. We hebben vandaag behoorlijk wat energie na zo’n lange busrit. Er staan wat musea op het schema om hier te bekijken. We beginnen met het muziekinstrumenten museum waar Femke en ik onze ogen uitkijken naar de geschiedenis van de muziek instrumenten van toen tot nu.  Ook hier dwalen we een uurtje rond tot er weer een uitgang in zicht kwam. Dit was een leuk en een niet te klein museum. Naast ons een organische bar waar we een heerlijke cappuccino en aperitiefje tot ons nemen. We slaan een theater voorstelling af omdat we echt te gaar zijn van de busrit en vroeg onder het wol willen gaan. Dit vond plaats in dat leuke organische barretje. Rond etenstijd ligt Felice nog ziekjes op bed met Merijn in het gezelschap. We gaan met z’n drieen een hapje doen in het bijgesloten restaurantje van het hostel. Wat we wilde hebben hadden ze natuurlijk niet en anderhalf uur wachten maakte meteen een punt achter deze eetgelegenheid. We sluipen naar ons bed om ons toe tegeven aan de nachtrust. Felice kotst de pot nog even vol en ik eet een snickers. De contrasten liggen af en toe wat hoog maar dat bederft de pret niet.

De volgende dag lijkt het wel een ziekenboeg. Ik was vrij  vroeg wakker en de rest op dit keer Merijn na kraamde wat pijntjes uit. Femke blijkt ook een nachtelijke onderbreking te hebben gehad en de soep van EL Germen bleek de boosdoener te zijn geweest. Fee kon ook alleen daar maar aan denken terwijl ze boven de pot hing. Ik had er ook een paar hapjes van genomen maar hij was zo zout dat ik na hap 2 de beurt terug had geschoven. Fem en Fee liggen nu op bed. Terwijl de zon buiten loopt te bakken gaan Merijn en ik een hapje scoren. Al snel belande we in een optocht. Ditmaal iets minder traditioneel maar het heeft ons 5 minuten bezig gehouden voordat we weer een andere straat induiken. Het stikt weer van de mensen en de kraampjes. We nemen een fruitsapje bij zo’n klein mevrouwtje met zo’n fruitkar. Deze worden vers en handmatig geperst en in een plastic bekertje gegoten. Heerlijk dat was onze eerste verfrissing deze dag op de heerlijke douche na. Na wat rondstruinen worden we bijna kooplustig. Ik kon niet wachten om even mijn fluiten collectie uit te breiden maar dat heb ik voor later de middag in mijn hoofd.  Hee een ananas schijf die lust ik wel, ook deze dingen komen we regelmatig tegen. We keren weer terug naar de dames die nog voor pampus liggen.  Na een uurtje in onze super de luxe kamer besluit ik de muziek winkels op te zoeken. Merijn en Felice keken een film en Femke bleef op bedje liggen terwijl ik op pad ging. Door de doolhof van straatjes kwam ik al gauw in het walhalla van instrumenten. Ik speur er eentje in en scoor wat mooie geborduurde zakjes voor de fluitjes die ik al had. Ik krijg wat demonstraties van instrumenten en zie in mijn oog hoek een hele grote cherokee fluit, te kitsch voor woorden maar dat maakt niet uit. Hij is groot en vol nerven van hout met ingelegde turquoise steentjes. Ik heb een kleinere variant op zak dus ik laat nog even mijn gedachte over deze gaan. Mijn collectie wordt uitgebreid met een dwarsfluit van hout. Mijn missie voor zover weer geslaagd. Na 2 uurtjes in de speelgoedwinkels keer ik weer terug naar het Hostel.

Fee knapt inmiddels wat op en besluit samen met Merijn een hapje te doen waarbij ik mij aansluit. Femke blijft nog even liggen die heeft een klein thuisbioscoopje met BBC Wild China. De pizzeria om de hoek  is het slachtoffer geworden. We bestellen een te vegetarische familie pizza die vervolgens na 10 minuten op een bijzettafel werd neergezet. Deze was overigens erg lekker, en Merijn besteld er nog een kleine versie van bij. Onze maagjes zijn weer gevuld en ploffen daarna neer in ons bedje.

De ochtend rust werd weer verstoord door een groep Engelsen die dachten dat ze op een eiland zaten. We trekken snel de stad in om daar de gezellige sfeertjes weer te absorberen. Ditmaal hebben we een bescheidde date in het Coca museum om daar vervolgens weer de toerist uit te hangen. Dit geheel ging om half 4 plaats vinden. We winkelen daarvoor nog even wat mooie spullen. Het desbetreffende museum is klein maar fijn. Vooral de bar met coca producten waren een aanrader. Voor alle mensen die hier geen idee van hebben, coca is een heilzaam blaadje wat men hier veel gebruikt om de hoogte een beetje te overleven. Alle producten op de lijst bevatte coca extracten. Zoals een chocolade taart met coca of een likeurtje van coca. Dit smaakte allemaal erg lekker. We babbelen wat over onze Nederlandse cultuur en we hebben daar een leuke tijd doorgebracht. We slenteren weer door stad op weg naar het hostel. Het word ’s avonds ook wat kouder in La Paz, een jas muts en handschoenen voelen niet overbodig. De avond maal plannen we bij een goed aangegeven vegetarisch restaurant in de lonely planet. Bij aankomst zag het er klein en vriendelijk uit maar dat bleek al gauw een keerzijde te krijgen.  De verf bleef op de muur en de schilderijen hingen nog recht. Maar op het moment van bestellen blijkt dat de helft van de menu kaart verdwenen te zijn. We moesten onze keuze aanpassen en al snel kwam ons knaagvoer voorgeschoteld. Voor die paar duiten is het goed eten. Maar we komen niet terug denk ik. We ontmoeten nog wat Engelsen in het eettentje waar we wat mee gaan afspreken. Felice en Merijn gaan overmorgen het vliegtuig pakken naar een plaatsje dichtbij de Amazone. Ze willen nog snel even de jungle in voordat de tijd begint te dringen om terug naar huis te gaan. Op vele adviezen pakken ze bewust het vliegtuig want de bus was daarin tegen  2 dagen hobbelen langs bergen en ravijnen. Mensen hebben doodskreten uitgekraamd in die busjes. Dus vandaar deze binnenlandse vlucht. Na het eten weer vroeg het bedje in want de dames moeten nog steeds een beetje bijkomen. Even een dagje tranquila tussendoor. We kopen de lonely planet van Bolivia, en scoren nog wat bij het coca museum in dat leuke barretje. Twee alpaca truien liggen inmiddels ook op ons te wachten. Fee en Merijn pakken hun tassen voor de vlucht die morgen ging plaatsvinden. Wat wel een heel leuk lunch tentje bleek te zijn was tot nu de mooiste van allemaal. We kwamen binnen in een geschilderd festijn vol psychedelische tekeningen overal. Hier wat plaatjes.

 Mijn goede camera houd ik nog even op mijn kamer in verband met de negatieve geruchten. Femke’s camera kan ongestoord in mijn broekzak en voldoet ook prima aan de eis om dit vast te leggen. Ons eten word direct voorgeschoteld en kunnen meteen beginnen. Lekker dat je even niet kan kiezen.  Ze doen hier vaak aan een soort vastgestelde lunch voor 15 Boliviano. Omgerekend 1 euro 50. We kregen een klein aardappel hapje met daarna een soepje vervolgens wat pasta met wat groente en een heerlijk toetje. Dit allemaal in een rap tempo. We doen er een ananas shake bij om ons vocht gehalte ook weer op pijl te brengen. Met 30 minuten stonden weer buiten.

Na wat rond scharrelen hebben we het thuis front geskyped en hebben we daarna heerlijke wraps gegeten. Het eten hier is overheerlijk en niet duur we doen het vaak en genieten hier dan ook van. In tegenstelling tot Argentinië waar we 2 keer in 2 maanden uit eten waren geweest. Hier in Bolivia kun je er niet tegenop koken. Vol geperste heerlijke wraps met groente zijn 3 euro. We eten dan ook wat vaker buiten de deur.

Het punt is aangebroken dat we opsplitsen voor een paar dagen. Fee en Merijn gaan de jungle in terwijl Fem en ik tranqi nog een paar dagen in La Paz blijven. De wekker gaat vroeg en we spreken ergens overdag af om nog even de tassen te stallen bij dit hostel. Fee en Merijn nemen niet alles mee want dat is ook niet nodig. Wij wisselen van een 5 persoonskamer naar een tweepersoonsbed kamer. Die overigens erg mooi en ontspannen is. We gaan van verdieping 1 naar begane grond en ons kamertje licht geplaats aan de binnen patio. We scoren een ontbijt bij het hostel en trekken daarna nog even de stad in. Femke begint zich al wat beter te voelen maar heeft last van vreemd geurende boertjes. We besluiten die dag dat we vrijdag naar de ruïnes gaan van Tiwanako, dat een uurtje rijden buiten de stad ligt. Onze internet verbinding begint een beetje beter te worden en de leuke nieuwtjes vanuit het thuisfront beginnen Bolivia binnen te dringen. Mijn lieve zusje Eline is in verwachting van een kleine. Wat een feest ik word volgend jaar oom. Van dit feestelijke gebeuren kan ik niet anders dan rete enthousiast worden. In de doos naar Nederland als die tenminste nog aankomt zitten al wat kleine lama truitjes voor in case of emergency. Deze heb ongeveer 3 weken geleden opgestuurd en het nieuws was mij toen nog niet verteld. Ik voelde het aan mijn vruchtwater!?. Femke en ik hebben tijdens oud en nieuw een toost uitgebracht op een vruchtbaar jaar voor Eline., dat weet ik nog wel en zei ook. Ik kan niet wachten op deze nieuwe bewoner. Als ik zal deze jonge of dame snel vertellen dat het gras aan de andere kant van deze planeet natuurlijk weer groener is dan dat van Nederland.

De volgende dag staan we lekker vroeg op om onze lama’s te bewonderen die langer gemaakt en een maatje groter besteld zijn. Dit viel in goede aard en we scoren nog 2 fleecjes. Heerlijk! Want in de schaduw lijkt het af en toe toch wat koeler dan gedacht. Een museum mocht ook niet ontbreken en de tour voor vrijdag is geboekt. Ik scoor nog een fluit want ik kon hem echt niet laten liggen.

Een tas vol is nu het probleem. Ik stuur ze niet op voordat die eerste doos is aangekomen. Ik loop met een lange stok die bijna als wandelstok fungeert. Ik moet er nog 2 maanden mee zeulen maar dat heb ik er maar al te graag voor over. Ik denk dat ik nu wel een behoorlijke jungle sound kan neerzetten in mijn muziekjes. Wat een vreemd moment dat ik in oktober met Femke in Maastricht een Boliviaanse fluit scoorde en dat ik na een half hier rond loop. De plannen waren er toen niet en vormde zich pas veel later. Maar gek is het wel. Ook scoorde ik een paar maandjes voor vertrek wat fluiten op marktplaats en in Argentinie heeft Osvaldo mij daar me de juiste weg van laten zien omdat hij er zelf een aantal had liggen. Toeval of niet ik kan mijn lol niet op. We slapen nog bij en kijken uit naar morgen ochtend.

Tiwanako

Daar stonden we heel vroeg voor op een uurtje of acht verzamelen we voor het hostel. We rijden met een klein busje gevuld met toeristen richting de ruïnes zo een anderhalf uur van La Paz verwijderd. De route ernaartoe was weer waanzinnig mooi maar door de vroegte vielen de oogjes ook af en toe wat dicht. Eenmaal daar stond er een groot museum en een mini ticketservice. De toerbegeleider gaf ons wat informatie in het Engels en Spaans en leide ons rond in een te groot en leeg gebouw op zoek naar de reusachtige grote beelden die ze hier hadden gevonden. Ze waren groots en weer is verschoven ook. Je snapt niet waarom ze dit geheel soms bij een voetbalstadion  hadden neer gezet om er vervolgens rellende voetballer liefhebbers op los te laten gaan. De kogel gaten beschadigden dus dit stuk geschiedenis. De versteende totempaal zat natuurlijk boordevol symbolen en ze noemde hem Monolito Ponce. De Tiwanako cultuur heeft op deze plek geleefd van 1500 BC tot 1200 AD en had een reikwijdte van 8 vierkante kilometer. De ingegraveerde stenen die we hier aantreffen zijn bijzonder gedetailleerd met mooie tekeningen. Na een korte wandeling vluchtte we een museum in waar het vol ligt met potten pannen en miniatuur huisjes hoe ze er dan hier hadden bijgezeten. Na het museum van eergister hadden we eigenlijk wel genoeg potten en pannen gezien van deze ruïnes. We vluchten erdoorheen en wachten buiten weer op de gids. Eindelijk gingen we naar de een beetje opgegraven ruines. Dit gebied was best groot. Als een piramide maar dan wat platter en half in de grond stak er een stuk buiten de grond. We wilden meteen op het gebouw lopen om het uitzicht even onder handen te nemen. Maar daar ging de groep links van het gebouw even wat andere dingen bewonderen. Nog een paar van de Monolito’s maar dan wat kleiner en ook deze stonden niet op de originele plek. De meeste dingen troffen ze op de grond aan zo ook een stuk deur die echt heel groot en zwaar moest zijn. Ze hadden het overeind gezet en daar stond die weer. De officiële staanplaats was ook niet bekend. Plots was er een hele lange muur met wat gaten erin. Deze gaten vormde als een natuurlijke oor. De gids praten van de ene kant van de muur door de andere kant waar wij als brave toeristen stonden luisteren. Het klonk als een versterker maar dan door steen. Op de video kun je goed terug horen dat hij normaal achter de muur staat en het geluid versterkt wordt aan onze kant, zodra hij er achter wegloopt is het geluid zacht. Wat ze in die tijd allemaal niet aan het doen waren behalve dieren offeren op stenen bedden ik weet het niet maar ze waren heel slim. Om de hoek van de piramide was de ingang wij begonnen in de achtertuin als het waren. We stonden voor een poort met daar op de achtergrond een Monolito Ponce. Als de zon in de ochtend schijnt, schijnt dit licht precies boven de hoofd van de Monolito Ponce en dat allemaal te zien door een punt door de poort. Alles dus op de kosmos gebouwd hier. Voor de ingang was ook een groot vierkant gat gegraven waar je met een trap naar beneden kon. De versieringen die dit spektakel aankleedde waren uit steen geslepen gezichten. Ze zagen er vreemd, vrolijk en af en toe duister uit. Het was leuk hier een panorama van te maken. We speurde door naar een restaurant waar iedereen behalve wij zin in hadden. Dit duurde helaas een uur en wij hebben buiten lekker even de omgeving verkend. Na dit eetuurtje dachten we een einde in zicht te krijgen maar daar werd al gauw verandering in gebracht. We stapte de bus in en reden een klein stukje verder naar een andere ruïne. Deze collectie uitgeslepen stenen zouden eigenlijk nog mysterieuzer  dan Tiwanako zelf. Het hoorde erbij maar er was nog maar weinig over bekend. Deze stenen die ze hadden opgegraven en het onder de grond liggende ruine brachten prachtig getailleerde tekeningen te weer. Hier bleven we een kwartiertje. Na de stenen stuk voor stuk op de foto te hebben gezet speurde we voor een plekje in de bus. De terugrit was begonnen. Het was een leuk dagje wel weer met een  onverwachte lange lunch. We zien tijdens het teug rijden het spektakel van La Paz .

 Vanuit de auto schiet je wel makkelijker plaatjes van mensen die het dan ook echt niet door hebben. Het is hier druk in de stad maar ook wel een goede sfeer, dat zie je en voel je als je erdoorheen loopt. De volgende dag zou er een grote fiesta zijn in La Paz. Een parade die je niet wil missen als je hier toch bent. Het feest begint dan echt om 6:00 uur gaat tot 0:100 in de nacht door. Maar het is niet de eerste parade die we zien. Maar dit feest was dan ook wel de highlite van parades. Alle kleuren van de regenboog kwamen voorbij. En dat in de kleding van de Cholita’s, dansend met ratels gingen ze in rijen voorbij. Een soort koningen dag maar dan wat meer gekleurd. En vooral alle leeftijden dames en heren in verkleden pakken.  Zes bij twaalf mensen in een rij met hetzelfde roze jurkje aan en een ratel in de hand dansten op de fanfare band die er voor of achter liep. Op dit moment bevonden we ons op een brug waar we een best uitzicht hadden. Helaas wat stroom kabels voor het zicht maar dat mocht de pret niet bederven. Na een uurtje liepen best wat om naar de bushalte om daar wat tickets te kopen naar Isla del Sol. Het is nu zaterdag en er schijnt op maandag een landelijke blokkade te zijn op de wegen in Bolivia. We wilden naar Titicaca om daar even wat rust en natuur te bewonderen. En er werd een nieuw Aymara jaar gevierd op Isla del Sol. Dit eiland ligt dan ook op het Titicaca. We boeken voor zondag om dan maar maandag vast te zitten op Copacabana en dan een bootje te pakken naar Isla del Sol. Alles is geregeld en we kunnen de tasje weer inpakken voor de dag erna. We hebben er zin in want de verhalen schijnen weer fantastisch te zijn. Nog even een warme douche want dat schijnt zeldzaam te zijn op het eiland.

Op dit punt staat ook ongeveer vast dat we afspreken op Isla del Sol met Fee en Merijn, die zich nu in de jungle bevinden. We zijn benieuwd naar die verhalen anders gaan wij ook nog even. Zondag vroeg worden in de bus gesluisd voor het Hostel. We rijden naar een andere bus om daarmee vervolgens naar Copacabana te gaan. Na twee uurtje rijden komt het meer in zicht en vallen de mondjes weer open, dit is geen klein meertje. Omdat we weinig water hebben gezien tijdens onze grote reis krijg je meteen zin om er in te springen. Het hoogst gelegen meer ter wereld zal ook niet verwarmd zijn  dus haken we eigenlijk weer af op het zwem idee. De bus stopt iedereen eruit een kaartje kopen in dat loket daar. We gaan het water over omdat we dan sneller bij Copacabana zijn. We lopen richting bootjes en krijgen aan boord een zwemvest die on het veilige gevoel zou moeten geven. Dit ritje duurde 10 minuten en toen stonden we weer aan de overkant. De bus was een ander verhaal die ging op een vlot om zo naar de overkant te worden gevaren. Wel geinig zo een grote toerbus op een vlot een beetje heen en weer schommelend op het water met al je goederen erin. Na een half uurtje was alles naar de overkant. Nu nog een uurtje rijden naar de havenplaats Copacabana. Na was ook weer een mooi ritje. Op google earth zag ik dat het plaatsje naast een berg lag en in de realiteit was dit ook weer mooi te zien. Het was smiddags en we kregen bij aankomst wel wat meer zin in eten besloten daarom ook even van het uitzicht te gaan genieten. Prima bakkie cappuccino met bailey’s om zo even op Isla te gaan toosten. De laaste dagen hangt er een engels meisje bij ons in de buurt die maar al te graag naar Puno wilde gaan te Peru, maar ook nog even langs Isla del Sol. Vanwege de grensproblemen hebben wij dat maar ons hoofd gezet. Maar zei wilde dat avontuur wel aangaan. Enfin zei ontmoete weer een ander engels meisje in de bus. Shawn en Debbie reizen dus even mee of wij reisde met hun even mee. We besloten nog een nachtje in Copacabana te gaan voordat we het bootje zouden gaan pakken. Hostel gezocht ticket voor de boot voor morgen en voor de rest even rustig aan. We merkten al  vrij snel dat het wel weer een doorstroom plaatsje was net als Uyuni. Mensen kwamen of van het eiland of van Peru of La Paz. Het was er wel gezellig voor 1 dagje. Veel was er ook niet te zien. We boeken nog een klein boot tripje op zo rieten boot wat niet mogelijk was om dat ze alleen met z’n twaalven de boot van de haven verlieten. Dan maar zo een plastic bootje die ons dan een uurtje op het Titicaca meer zou gaan vermaken. We stapten in met nog 2 andere locals. Op het dak genieten van het uitzicht van de haven en de nieuwe kustlijnen die we tegen kwamen. Op weg naar de drijvende eilanden. Precies wat!! Ja hoor een toeristen trekpleister waar zelfs de toeristen weg waren. Ik dacht aan iets anders. Maar daar stonden dan en paar gigantische vlonders met wat stoeltjes en een barretje. Een vis kwekerij mocht daar ook aanwezig zijn. Via dit rieten gebeuren konden we nog een grote rots beklimmen om daar nog even van het uitzicht te genieten. En daarna varen we weer terug naar de havenplaats. We bezoeken nog even een kerk om het geheel hier af te ronden. Een prachtige zonsondergang met wat drank en voedsel heeft ons de avond heerlijk voorbij laten gaan.  Morgenochtend vroeg vertrekken we naar Isla Del Sol.