2/9 Juni: Sucre

Tegen de schemering rijden we de voorstad van Sucre in. De stad ligt in de heuvels, en ziet er erg aantrekkelijk uit met zijn mooie gebouwen. Als we stoppen bij de busterminal is het donker. We stappen in bij de eerste de beste taxichauffeur die ons aanspreekt en een aardige prijs met ons afspreekt. We laten ons eerst afzetten bij een hostel dat goed stond aangeschreven in de Lonely Planet, maar dat bij nader inzien nogal prijzig bleek (voor Boliviaanse begrippen dan). Dus vroegen of de chauffeur een tip had. Nou, die had hij, en vervolgens bracht hij ons naar Hotel Pachamama, veel dichter bij het centrale plein, veel goedkoper en veel luxer. We hebben weer twee aparte kamertjes, weer direct boven elkaar. Waarom we Fee en Merijn steeds boven ons laten slapen weten we eigenlijk ook niet, het wordt tijd dit binnenkort maar eens om te draaien. Merijn was zo slim aan de dame van de receptie te vragen of er een vegetarisch restaurant in de buurt zat.

 De vrouw had een goede tip, en dus gingen we daar een hapje eten. Het was ondertussen een uur of acht, maar omdat we moe waren van de reis hadden we niet eens zo’n honger. Dat veranderde toen we de kaart zagen. We stopten onszelf helemaal vol met overheerlijk eten, en besloten de volgende ochtend hier samen te gaan ontbijten. De eerste ochtend worden we vroeg wakker, we zitten blijkbaar nog in het ritme van de tour. De kamers kijken uit op een binnentuin met een groen gazonnetje en een tuintje vol bloemen. Er is een apart keukentje bij en er staan stenen bankjes waar je lekker van het zonnetje kan genieten. Na tien minuten buiten kan Fem zich weer omkleden: uit met die warme trui en de sandalen worden weer van de bodem van de tas gehaald. Wat is dat heerlijk na de kou die we hebben doorstaan op de hoogvlakte! Na een lekkere fruitsalade en net zo lekkere cappuccino gaan we de stad bij daglicht bekijken. In het felle zonlicht stralen de witte gebouwen van de stad. Wat een schoonheid, je waant je bijna in Wenen. De statige oude koloniale gebouwen zijn met krullen en pilaren gedecoreerd en hebben houten uitbouwtjes en gietijzeren balkonnetjes.

Doordat de stad in de heuvels ligt lopen de straten omhoog, waardoor je af en toe een mooi doorkijkje hebt op de stad. In de straten staan soms boompjes, en het centrale park is schitterend.

 Enorme bomen geven schaduw over de groene perkjes waar met veel zorg verschillende planten en bloemen zijn geplant. De schoonmakers denken waarschijnlijk dat het Koninginnedag is. Ook hier natuurlijk weer een grote centrale markt. De kraampjes met vlees in een hoek van het gebouw, de groente en het fruit aan de andere kant en dan zijn er ook de aparte hoeken waar kleding, drogisterij-spulletjes, doe-het-zelf klusspullen, tupperware, kleding, schorten, schoenen, haarbanden en allerlei andere spulletjes worden verkocht. De tweede verdieping is de eethal, die wij weer overslaan. In de straten concentreren de winkels zich net als op de markt. Zo is er een straat vol met kappers of een straat vol met juridische hulpverleners, in de straat van het hostel wemelt het van de tandartsen. In de vorige stadjes was het ons al opgevallen dat de straatverkopers ook deze eigenschap hebben. Dan zie je echt tien metalen hokjes of karretjes naast elkaar waar hetzelfde wordt aangeboden. Snoep en limonade, kraampjes met verse vruchtenshakes, schoenmakers, broodverkoopsters, allemaal kliekjes bij elkaar. Alleen de ‘farmacia’s’ (drogisterijen) en kleine winkeltjes-van-sinkeltjes zitten echt overal, in bijna elke straat. ’s Avonds zit er een hek voor de deur van de winkeltjes, van waarachter je dan zegt wat je wil hebben. Met oude opa’tje kan dat soms wat extra tijd nemen. Maar de mensen zijn vriendelijk en de sfeer in de stad is ontspannen. 

Hier in Sucre hebben ze trouwens wel iets heel vaags, misschien speciaal voor ons, maar wat zijn vega-computers?!? Er zijn een aantal musea in de stad die we graag willen bekijken. We beginnen met het ‘Museo Nacional de Etnografia y Folklore’. Er was een mooie zaal ingericht met allemaal maskers, heel gaaf om te zien. Ze waren gemaakt van hout, van wol, van haar en papier-maché. Dieren, opa’s, duivels, allemaal maffe koppen. Een aantal maskers leken wel afkomstig uit China. Kleurige drakenkoppen met uitpuilende ogen keken naar ons en wij naar hen. De tweede zaal boven in het mooie gebouw was ingericht met informatie over hoe de oorspronkelijke indiaanse bevolking in dit gebied leefde. Er lagen ook wat instrumenten, maquettes van dorpjes en wat mooie foto’s. En dat was het dan alweer. Dus gingen we daarna lekker winkeltjes kijken en een kopje koffie drinken op een balkon met uitzicht op het plein (de enige plaats waar je buiten in de zon een bakkie kan bestellen). Die avond gaan we weer in hetzelfde restaurant eten, we hadden nog lang niet alles van de kaart geproefd. De avond ervoor hadden we al een mooi doek gespot die daar te koop aan de muur hing, en deze avond was meneer de verkoper toevallig zelf aanwezig. Het kleed was door zijn eigen vrouw in elkaar geknoopt, het had haar heel wat dagen werk gekost. Na een korting van 25% te hebben afgesproken leek de deal gesloten. Ineens krabbelde hij toen terug, want ja, met zo’n prijs kon hij toch eigenlijk niet bij zijn vrouw aankomen…. en misschien wilden we hem ook wel een maaltijd aanbieden bij ons aan tafel. Maar wij zijn natuurlijk bikkelhard, geen stuiver meer en aanschuiven al helemaal niet! Daar had ‘ie niet van terug en nu heeft Jimmie een heel mooi kleed voor een mooie prijs om zijn fluiten in te rollen.

De volgende dag is het zaterdag, volgens ons een mooie dag om nog een paar musea te bekijken. Daar denken ze in Bolivia anders over, hier zijn die in de weekenden gesloten. Daar kwamen we wel pas achter nadat we bij een oud adres van het museum de krabbels op een a4tje hadden ontcijferd. Jammer, want juist dit museum met inheemse kunst leek me erg leuk om te zien, omdat er ook zou worden gedemonstreerd hoe de vrouwen hier weven. Gelukkig zat op het nieuwe adres wel de winkel die bij het museum zou horen, en die was wel open. Daar hing hij toch echt, het perfecte kleed voor in ons huis! Precies de goede kleuren en formaat. Dus die ging in de tas. Daarna slenteren we nog wat op de markt waar we een enorme zak aardbeien kopen en twee vage vruchten. De señora van de kraam laat ons eerst een hapje proeven van een groene bol met wit vruchtvlees waarin zwarte pitten zitten. Wat enorm zoet! Even zoeken op internet, want ik was de naam alweer vergeten, maar het heet dus chirimoya. Vooral gemengd met de aardbeien en yoghurt. 

Die avond stappen we in een taxi die ons naar een dansvoorstelling aan de andere kant van de stad brengt. Wanneer we aankomen staat de straat vol, de hele stad lijkt uitgerukt voor dit evenement. Jong en oud, alles door elkaar. De kindertjes worden blij gemaakt met plastic zwaarden met gekleurde lichtjes, en door deze kermissfeer krijgen we zelfs zin weer eens een suikerspin te proberen. Net als de rest van de mensen nemen we een plaatsje in op de stoeprand. In de middenberm staan barbecuekarretjes met worst en aardappelen en verkopertjes met manden vol snoep lopen langs de rijen mensen. Door onze lengte kijken we over de anderen heen en kunnen we alles goed zien. We horen van een afstandje de fanfareband al aankomen en al gauw trekt een bonte stoet ons voorbij. De chinezige maskers die we een dag eerder in het museum hadden zien hangen zien we nu in levende vorm! Eerst een paar soort van konijnen, in volledig wit pluizig pak. Dan een condor, met echte vogel-vleugels. Ook de duivels en hun vrouwen hebben geweldige maskers met lichtjes en glitterpakken. Dan komt de band, en daarna nog meer verklede monsters, alles met lichtjes en vuurwerk. Super leuk om te zien!

Zondagochtend gaat de wekker: we gaan weer eens een toeristenbus in. Deze keer gaat de trip naar een dorpje op anderhalf uur afstand; Tarabuca. Elke week is hier een markt met veel lokaal handwerk. We ontbijten met de overgebleven aardbeien en broodjes in het busje. Dat ding rijdt met vijftien kilometer per uur de heuvels op, tijd genoeg om lekker uit het raam te staren, want natuurlijk is de reis ook weer mooi. Vrij droge, gelige berghellingen met dorre plantjes hebben wat bomen op de top. Zowel in het dal tot op hoog in de heuvels zijn vlakjes met landbouw. Wat een werk moet dat zijn om die veldjes te bewerken! Op sommige staat nog graan, op andere is het net geoogst en ligt het te drogen. Ook staan er nog een paar roze quinoa-plantjes. Ezels met brandhout op hun rug lopen langs de weg. Eenmaal aangekomen krijgen we drie uur de tijd om over de markt te struinen. We moeten bukken om onder de zeilen door te lopen die zijn gespannen om de koopwaar en de verkopers tegen de zon te beschermen. Eenmaal op het plein zien we dat het barst van de spullen, dus nemen we eerst een bakkie om ons mentaal voor te bereiden op deze overdaad. Omdat we de dag ervoor al ons perfecte kleed hadden gekocht, waren we niet meer echt op zoek naar iets specifieks. Behalve dan dat Jim altijd op zoek is naar nieuwe instrumenten. Natuurlijk vindt hij weer iets speciaals, een enorme bamboe pijp waarop je via een dun pijpje moet blazen. Gaaf, maar een beetje onhandig om mee te nemen. Nog een paar beenwarmers voor Fem konden er nog wel bij, maar voor de rest hebben we alleen maar gekeken naar de mooie kleden. Wat waren het er veel en wat waren ze mooi!

  

Het weefwerk varieerde van grof tot heel fijn, verschillende kleurstijlen en weefpatronen, groot en klein, lama-, alpaca- of schapenwol; de één nog mooier dan de ander. Allemaal handwerk, allemaal uniek, wat knap gemaakt! Jammer dat ze nogal prijzig waren, we eigenlijk al genoeg kleden hadden gekocht en geen bestemming meer konden bedenken voor nog meer doeken. Maar natuurlijk was alleen kijken ook al heel erg leuk, al werd het ons niet echt gegund ontspannen wat kleedjes te bewonderen. Wanneer je ergens stopt om te kijken springt er gelijk een verkoper op je nek die alle kleden uitvouwt en roept dat ze goedkoop zijn of dat er korting op zit. Best wel vermoeiend. Nog irritanter zijn de vrouwtjes met gevlochten armbandjes op het plein die die dingen zowat je neus in duwen. Eentje gooit zo’n langer geval om mijn hoed, en beweert dat het heel mooi is. Gelukkig zijn ze heel klein, dus kun je ze vrij makkelijk je rug toekeren nadat we ze hebben laten zien dat we al volledig voorzien zijn van armbanden.

Het laatste kwartier voor vertrek staan we nog even te twijfelen bij een kleed. Het is heel mooi dik geweven schapenwol, en de verkoper verteld dat het al meer dan vijftig jaar oud is. Maar hij is zo zwaar dat we het onszelf toch niet willen aandoen er nog maanden mee te sjouwen. Fee en Merijn hebben wel een heel mooi vloerkleed gekocht voor in hun nieuwe huisje. Het is een beetje dezelfde stijl als degene die wij gekocht hebben, maar dan natuurlijk veel groter en met andere kleuren. Merijn vertelt ons trots hoe goed Fee wel niet heeft weten af te dingen, van wie heeft ze dat geleerd? Volledig overprikkeld stappen we het busje weer in. Wat een indrukken! Het kost moeite niet in slaap te vallen in het busje, dat overigens voor de helft gevuld was met Hollanders. Merijns ogen stralen wanneer een stel verteld dat je hier ook op motoren de omgeving kan bekijken. En hier heb je er niet eens een rijbewijs voor nodig, dus Fee kan ook mee! We zijn benieuwd of ze dit gaan doen, we zullen zien. Om een uur of drie zijn we terug in Sucre. Na de supermarkt en nog meer koffie gaan we terug naar het hostel, waar Fee een heerlijk havermoutpapje van soyamelk maakt. Dat was weer een topdag!

De dagen vliegen hier bijna ongemerkt voorbij. In het hostel hebben we een heerlijk plekje met die tuin, waar we zelfs een avondje een locale alcoholische drank proberen die we van een stel debiele Fransosen krijgen. Was wel erg gezellig! Overdag bekijken we wat winkeltjes of musea, drinken koffie op het balkon en lunchen nu elke dag in het vegetarische restaurant waar je voor 1 euro en 80 cent je buik vol eet met een drie-gangen maaltijd. We hebben een super kitsch huis gezien van een rijke vent uit de vorige eeuw. Alles geïmporteerd uit Frankrijk en het marmer uit Italië. Vergulde bronzen meubels, na de hutjes van de arme bevolking is dit glitterfestijn bijna te veel voor onze ogen. Ook vinden we toevallig het nieuwe adres van het weefmuseum, waar we wat meer te weten komen over de betekenis van de patronen en figuren op de doeken. Leuk! Nu staat er nog een op de verlanglijst om te zien, natuurlijk kunnen we hier niet weg voor het antropologische museum te hebben gezien! Merijn heeft bij het ziekenhuis wat bloed en ontlasting achtergelaten om hier te laten onderzoeken. Hij is echt ziek, de klachten blijven vaag en we maken ons allemaal zorgen om die lieve jongen. Liever een keer te veel gecheckt dan te weinig! Morgen krijgt hij de uitslag, we zijn benieuwd. Overmorgen vertrekken we waarschijnlijk naar een nieuwe bestemming, deze stad hebben we na een week toch wel weer gezien. Heerlijke dagen hier! Waar we straks heen gaan zijn we nog niet helemaal over uit. We kijken morgen even bij de bussen wat de mogelijkheden zijn. We reizen liever overdag dag ’s nachts, maar de meeste lange-afstands bussen rijden alleen in het donker. En dat is jammer, want dan zie je niets van de omgeving waar je doorheen hobbelt, en na zo’n nacht zijn we allemaal behoorlijk brak. Nou ja, we zien wel wat het wordt, wat is het toch heerlijk om zo van dag tot dag te kunnen leven! Door onze open en ontspannen geest borrelen allemaal leuke plannen voor de toekomst op. Fee, Jim en Fem hebben een top idee om straks in Nederland uit te gaan voeren! Al is het niet zo’n makkelijk plan, we fantaseren er nu lustig op los sinds een gesprek op het balkon van de koffie. Maar het blijft nog even bij dromen en genieten we volop van het nu, hier aan de andere kant van de wereld!

Het is weer tijd om een nieuw adres op te zoeken, ditmaal de grote stad La Paz. We hebben de tickets en vertrekken vanavond om 20:00 om vervolgens 12 uur later aan te komen. We bereiden de reis voor door weer lekkere snoepjes en koekjes meet te nemen. El Germen het lekkere vegetarische restaurant gaat ons blij maken met ons laatste avond maal hier in Sucre.