26/29 Juni: La Paz

Na een weekje op een eiland werd het weer tijd voor La Paz. Deze stad is ook een beetje een terugval basis. Vanuit hier kun je veel dingen doen behalve shoppen. Een lekker cappuccino of warme douche is af en toe ook wel lekker. We trekken weer terug in Hostel Republica. Ditmaal een tweepersoons kamer zonder douche en toilet want dat scheelde wel wat in geld. We hebben een sporttas (met Lama) vol  met spullen die we de laatste anderhalve maand niet gaan mee sjouwen. Het plan is om deze te zware tas te dumpen bij het postkantoor met het adres van de ouders van Femke erop. Doos 1 is aangekomen en dat schepte de vertrouwen om er nog een pakket bij te stoppen. De laatste daagjes winkelen en dan door naar het zuiden van Bolivia. Ik schrijf dit stukje tekst nu we in Sorata zijn een prachtige oase tussen de bergen vlakbij Titicaca. Maar dit komt later. Hier hebben we de rust om even flink bij te typen. Kortom nog een paar daagjes in La Paz. Toen we de terug rit net achter de rug hadden vanuit Isla del Sol kreeg ik het gevoel dat ik mijn uber fluit de moxeno nog niet gevonden had. Dit kriebelde heel erg en als ik in Nederland ben kan ik het voorlopig op mijn buikje schrijven treffende die fluit. Internet afgezocht en wat mails de deur uit gestuurd zonder enig resultaat. Maar daar kwam al snel verandering in. Er was een winkeltje in een soort gangetje gedeeld met andere winkeltjes waar we nog niet in waren geweest. He wat ruikt mijn oog. Een bijna blinde man Agustin Alonso stond daar met een winkel vol Charengo gitaartjes en mijn Moxeno lag daar ook tussen. Deze man heeft hem zelf gemaakt en ik ging uit mijn dakje.  Nog wat andere onbekende fluiten erbij en ik was weer in de speelgoedwinkel. Hij gaf ons nog een klein showtje op zijn charengo want daar was deze man echt heel goed en bekend in. Weer een lange wandelstok. Maar mama Quena was de kortste ook niet. Dat was een leuke ontmoeting. Ik blij hij ook want hij was niet goedkoop maar hij gaat mee die fluit. De volgende winkelbocht bezocht mij ook wat traumatische ervaringen. Er stond tot zover op de deur professionele fluiten bouwer alleen de deur was altijd dicht. Het was ook zondag. Ik weet niet wanneer we de vorige keren de deur hadden bezichtigd maar hij was altijd dicht. Nu maar vragen aan de buren wanneer ze open waren, en dat was maandag vanaf 9:00 uur. Ik kan niet wachten, ben bijna voor z’n deur gaan liggen. Ik had niet eens kaartjes. Enfin wij maar door de stad zwalken op zoek naar de laatste dingen die we hier konden scoren. En ik volverwachting in de fluiten shop morgen. We doen een lunch die dag bij een klein cafeetje ETNO. Deze tent heeft echt een heerlijke sandwich van bruin brood (zeldzaam hier) en wat sla en een behoorlijke hompje kaas. Naast de eigenaressen stond er een andere jongen die ons vertelde dat er dinsdag avond een optreden was van een paar dames achter in het cafee. Dit sprak ons wel aan maar omdat we nog niet wisten wat de plannen waren lieten we het even in het midden. Dit zou een elektrisch akoestisch experimenteel duetje zijn. Opzich wel leuk dus. Ik dacht meteen mijn opname spullen mee te nemen als we dan zouden gaan kijken. Het straatje van dit eettentje was trouwens ook een van de meest originele straatjes van La Paz. Veel handgemaakte en vernieuwende dingen gebeurde daar. Door het muziek museum in dat straatje waren we er eigenlijk achter gekomen. Een van die Artisian zaakjes werd gerund door een spontaan meisje die ons vertelde over Sorata als aanrader om heen te gaan. Vandaar dat die plannen al wel in ontwikkeling waren, maar nog niet vast stonden. We belanden in de avond bij Alexander die ons weer van heerlijke wraps voorzag. Na een leuke dag maar weer is het bedje in. Ik had duidelijk zin in morgen. Geen wekker verder ofzo maar wel er veel zin om eruit te springen.  We zijn eerst bij Alexander voor een lunch gaan zitten, in 1 woord een aanrader. Heerlijke punten taart daar.  Ik ging voor een chocolade kasteel terwijl Femke’s mondje vol liep bij een worteltjes taart. We genieten enorm en lopen daar na richting andere kant van de stad om daar nog een laatste ronde te doen. De fluiten bouwer was zowaar open. Een heel klein binnen plaatsje met daar achter in de hoek een hok van 1.50 bij 2 meter, met een vrij jonge jongen erin aan het werk. Al vriendelijk werden we binnen gelaten en ik kon mijn kont daar niet keren maar de plaatjes op de deur logen niet. Waanzining mooie fluiten lagen daar en ik scoor meteen nog een native american fluit, door hem gemaakt. Erg graag laat ik weten dat ik opzoek ben naar een Moxeno, waarop hij zegt dat hij die niet heeft. Maar hij vertelde kort daarna wel dat hij er een kon maken. De vraag naar deze dingen is heel schaars. Maar ik zit wel in de regio waar ze dit instrument spelen en maken. Dus ik laat hem er gewoon een bouwen en melde dat deze morgen klaar was. Wat gaaf maar mijn gedachte ging toch iets verder en vroeg of hij meteen ook een wat grotere bamboo dwarsfluit (Bansuri) kon maken waar ik anders voor naar India moet. Dat duurt nog even denk ik. Waarop hij zegt prima maar dan maak ik die eerst wel en dan is die morgen klaar en je Moxeno vrijdag. Ik vind dat een prima plan we gaan toch nog even een paar dagen de deur uit naar Sorata dus kom ik mijn trots maandag wel halen en die dwarsfluit morgen. Ik kan nu helemaal niet wachten want die middag nog even wat gebabbeld en nummer 1 was al bijna klaar.

 We hebben weer wat wasgoed achtergelaten dus dat kwam ook nog aan de orde die dag en besloten morgen terug te komen. Je loopt wel wat af in zo’n grote stad, dus een klein schema kan af en toe geen kwaad. Ik laat intussen nog wat speciaal op maat gemaakte zakjes voor die lange moxeno bijna een meter en mama quena  maken. Die waren weer ook weer morgen klaar. Dus morgen ook een leuk dagje, We lopen nog lang het coca museum voor de over heerheerlijke coca snoepjes. Tja die hoogte we hebben er nog geen last van gehad, misschien door die dulce de coca. We hebben weer een voorraad nu. Wat ziet het oog nu een grote handgetekende flyer van de band Awatinas. 

Ik had ze nooit herkend als ik mij niet suf had gezocht op youtube naar moxeno muziek. Ik had er al een snelkoppeling van op mijn bureau blad staan. En nu een concert komende dinsdag. Dus een klein concertje in café Etno op woensdag en een wat groter concert van Awatinas op dinsdag. Dus we blijven weer langer in La Paz dan gedacht. Even kaartjes reserveren bij het hostel en dan staat dat ook weer vast. We hebben er zin in. Verrassend genoeg vertelde hostel eigenaressen dat zij die kaartjes wel ging halen omdat we hier al zo veel nachtjes hadden geslapen. Mooi want dat ritje naar het Alto gedeelte duurde ook 45 minuten. Nu hoefde dat alleen op de dag zelf dat te doen. Wat een vriendelijke mensen hier. Ze zei eerst dat het concert om de hoek was maar daar had ze zich in vergist. Misschien een kleine vergissing die ze wilde goedmaken, wij wisten helemaal niet waar het concert zich zou plaats vinden dus alle info en service was welkom. Ook heerlijk om weer schone kleren te hebben. Ik gooi wat onderbroeken met gaten erin weg en scoor 3 nieuwe plastic boxers wat mij niet was opgevallen in de verpakking maar tot op de dag van vandaag is dat wel prima. We skypen nog wat met onze ouders en de avond vliegt voorbij. De volgende dag rende ik mijn bedje terwijl Fem nog in coma lag naar de fluiten boer. Ik leg wel een briefje neer met bla bla bla over een uur terug. In mijn up de stad door naar de Bansuri fluit. Eenmaal daar blies de maker er een waanzinnige melodie uit. En ik kon niet anders zeggen dan wauw. Snel en mooi gemaakt, blaast als een huis en ik ben er heel blij mee. Ik dacht, dat wordt wat met die andere fluit. Ik speur weer terug naar Femke in het hostel.  Die avond zouden we naar het concert van Awatinas gaan. En nog een kleine middag hier in te vullen. Ik heb even geen idee wat we hebben gedaag maar we stonde rond 18:00 klaar zoals afgesproken met de vrouw van het hostel. Ze was er alleen nog niet en zei zou de tickets hebben. Nog maar even afwachten. De deuren van het concert gebouw zouden om 19:30 opengaan en het concert begon om 20:00. Maar dat komt vast wel goed.  De tijd begon te dringen en om 18:50 kwam mevrouw van het Alto gedeelte van de stad met de tickets. In een enveloppe zaten de tickets en wat oranje snippers. Ik leeg dit geheel en neem de tickets eruit stop ze in mijn zak en we kunnen nu een taxi gaan scoren voor de lange rit naar boven. Kortom ze adviseerde ons met een taxi voucher van het hostel dit te gaan doen omdat het nog wel is onveilig kon zijn daarboven. We hebben dit van dichtbij gezien dat gedeelte van de stad maar het zag er ook een beetje verradelijk uit dus we namen dit aan van haar. De taxi voor heen en terug stond dus klaar. We stapte nu in de taxi klaar voor de chaos richting boven. Veel getuuter en bumperplakken later belande we voor het theater. Bij de balie laten we onze tickets zien en herken ik de snippers die op een plakbord zitten die ik net uit mijn zak had gegooid. Deze snippers duiden de plaatsen aan waar men de kaartjes voor had gekocht. Maar omdat hostel republica daar voor ons de eerste plaatsen vooraan had gereserveerd werden we al snel herkend dat deze stoelen voor ons waren. Heel fijn dat ze dit allemaal voor ons hadden gedaan. In de zaal ook meteen een paar gasten, zijn jullie van republica daar moet je zitten. En daar zaten we dan vooraan. Even wachten en de show kon beginnen. Mooi geschilderde achtergrond panelen van bergen en inca gebouwen sierden de omgeving. We waren de eerste maar al snel liep de zaal wat voller. De band treed wereldwijd toch ook wel op verschillende plekken op. De doeken gingen weer dicht en de muziekanten hoorde je verzamelen om zo tegelijk te keer gaan. Na een kort praatje van de presentator kwam er beweging in het doek en kwamen er mannetjes met witte hoeden, broeken en gekleurde poncho’s te voor schijn. Iedereen begon te klappen terwijl ze in een circel gingen staan. Met wat Aymara taal wat niet te verstaan was opende ze het muziek gebeuren. Trommels en panfluiten beginnen zich langzaam op te bouwen. Verrassend hard klonken de panfluiten en dat zonder versterkers. Mijn camera maakt nu een video opname van 10 minuten. De groep ging al dansend rondjes op de muziek lopen. Dit kwam er leuk en gezellig over. Terwijl de ene helf van de 12 koppen tellende formatie naar de zijkant liep om vervolgens een ander instrument te pakken blies de andere helft de melody nog vrolijk door. Waardoor je een soort live mix krijgt tussen de nummers. Erg origineel. Nu kwamen ze met de quena fluiten en een trommel met wat snaar drum geroffel. Het gaat maar door. Na een paar minuten wisselen ze weer nu met panfluiten van anderhalve meter waar ze om en om een noot uit bliezen. Wat een gave sfeer en de melodietjes zijn ook echt leuk. Duurde allemaal niet te lang in ieder geval. De sfeer begon er al aardig in te komen toen er een kleine groep met dansers op het podium kwam zetten. In gekleurde kleding dansend op de fluiten kwam dit geheel goed tot zijn recht. Tussendoor even klappen. En dat ging 45 minuten zo door. Toen kwam er een korte pauze. Het doek ging weer open nu waren ze allemaal in het rood met wit…beetje ajax   maar dat wat gestileerder. Nog steeds met poncho’s maar nu met wat snaar instrumenten en de basgitaar zonder enig drumstel ging de boel ondersteunen.  Natuurlijk wel een dikke trommel die de boel archeerde. Nu begonnen ze een beetje als een volksband te klinken met samenzang en meer liedjes.

 Geef mij dat eerste gedeelte maar zonder dat liedjes gebeuren maar het was wel leuk. Femke werd op een gegeven moment uit de zaal getrokken om een beetje mee te dansen op het liedje op dat moment. Ook dat staat op video. Kortom erg vermakelijk allemaal en na 2 uur was er toch een einde inzicht. Otre Otre Otre en daar kwamen ze nog even een laatste melodie spelen. Groot staand applaus en de taxi chauffeur riep mijn naam of we wilde instappen. Wow hij stond ons gewoon in de zaal op te wachten. We reden terug met een fijn gevoel van een leuke voorstelling. Op het mirador punt van de stad nog even snel een stop om een nachtelijke opnamen van de stad te maken. Waanzinnig al die lichtjes in het dal. We ploffen neer en slapen als roosjes.

Vandaag gaan we het pakket naar het postkantoor brengen. Is ook wel een klus want je moet van alles de prijzen en de hoeveelheid noteren. Dat hadden we de avond ervoor al gedaan maar goed er waren weer een paar spullen bij gekomen. Een backpack vol fluiten en kleding die nu te zomers wordt met de gevulde sporttas op weg naar de Coreos (postkantoor).  Eenmaal daar kijken ze nauwelijks naar wat je opstuurt ze graaien wat in de tas of er iets hards in zit maar dat zat er niet in dus ze was gauw klaar. Even een formulier invullen van de geadresseerde en de 5 regels voor spullen die we op te sturen hebben. We komen nog een paar Israëliërs tegen die zeggen dat ze DANGEROUS stuff gaan opsturen, nou succes met deze teksten. We kwamen nog een paar Nederlanders tegen die voor 1.5 kilo net aan het starttarief wat coca thee wilde opsturen die toch maar weer afhaakte. Je betaald sowieso 25 euro en dan voor elke kilo 5 euro extra. Wij zaten met al onze goederen op 15 kilo. Niet mis als je bedenkt dat onze backpack’s 11 en 12 kilo waren. En dat is mijn tas en die van Femke. Maar we zijn er graag van verlost en dat koste ons wat duiten en een uurtje tijd. We drinken nog wat na in een Hollandse bar in La Paz, met die Nederlanders. In het café hadden ze bitterballen en dat soort troep. Even wat verhalen uitgewisseld en daarna vloog het stel met een interne vlucht naar Cochabamba een plaats waar die jongen vroeger had gewerkt. Anyway. We hadden die avond nog een intiem mini concert in Etno. Alle opname spullen de tas in en de baileys begon al zijn ding te doen. Een kleine wandeling naar het café en er waren gelukkig nog wat plaatsje bij een stekker punt. Ik sta start klaar en vraag de dames of ik het mag opnemen wat overigens positief word opgevat. Er hingen vreemde attributen in stellages. We ontmoeten nog een Boliviaanse Belg……wat een combi niet!! We konden gewoon Nederlands met hem praten omdat deze jongen 3 jaar in België een muziek opleiding had gestudeerd. Erg leuk dat hij nu in Bolivia zijn werk aan het uitvoeren is. We spreken meteen af voor een jamsessie. Maar omdat we eerst naar Sorata gaan komt dat volgende week. Hij deed het geluid voor de twee dames die zo gaan optreden. En hield zich schuil achter het podium. Op zijn lijst van nummers kon ik meteen mee spieken hoeveel nummers er gespeeld zouden worden en kon ik meteen de aantal tracks in mijn muziek programma openzetten. Het café zat bomvol en er moesten nog wat mensen bij. Ssssst. En ze begonnen met een grappig samenspel tussen gitaar en zang. Ze zetten meteen een grappig sfeertje neer met zingend de zelfde noten als op de gitaar. Een cozy sfeertje was geboren. Het waren vrij korte sfeertjes die ze neerzetten af gewisseld met alleen zang of andere attributen waar ze tegen aan het slaan waren. We waren verast door de drukte en de gezelligheid. Na nummer 8 kwam er een pauze en Alejandro kwam weer uit z’n hol. Na een biertjes een stukje pizza en wat gebabbel kwam gedeelte twee eraan. Alles staat weer klaar voor de start. Dit mini concert was leuk. Vol verassingen en mooie melodieën kwamen we zo tot een eind van dit gebeuren. We praten wat na en de opnames mocht ik daar achter laten. Ik was er alleen nog niet klaar mee. Dus die kom ik volgende week wel even brengen. Een cd van deze dames krijgen we volgende week dus dat komt allemaal goed. Een jamsessie in het vooruitzicht en Meneer Agustin Alonso komt daar volgende week ook nog even een showtje weggeven. Dan ga ik dat ook  even opnemen. Eerst een paar daagjes Sorata. Volgende week weer La Paz.