22/26 Juli: Saimapata

Vandaag is het in het tropische Santa Cruz droog, een reden om de trufi te pakken naar Saimapata hier zo’n 2.5 uur rijden van vandaan. Eerst scoren we een taxi naar de plaats waar deze taxi achtige auto’s vertrekken. De taxi die nu trufi heet ziet er uit als en normale auto die dan voor weinig geld een langere afstand rijd. We kwamen aan en mochten meteen wachten op mede passagiers. Dit duurde een half uurtje. Lekker in het zonnetje klaar voor de start. Het vreemde gevoel kwam eigenlijk opspelen nadat we zagen dat er 3 mensen achter in de auto zijn gaan zitten en onze tassen in de laad ruimte waren geparkeerd. Echt moeten we met z’n tweeen op de voorstoel. Ja dat past dus net. Verkrampt rijden we door prachtige berglandschappen en dalen. Veel drempels en open stukken weg maakte de situatie wat intenser. Maar uiteindelijk komen we idd na 2.5 uur rijden in een schattig klein dorpje terecht genaamd Saimapata. We vluchten meteen een hostel in om een doorgezakt bed voor ons te reserveren en dat hebben ze gelukkig. Snel weer naar buiten voordat het avond licht hier alles donker maakt. Het ziet er kleurrijk uit alle bloemen bloeien hier nog in volle glorie. De huizen zien er leuk beschilderd uit en het stikt van de hostels en touroperators. Eerst even een bakkie koffie want dat hebben we wel weer verdiend na al die verkrampte houdingen. Ik zat tenslotte met de versnellingspook tussen mijn benen en een autogordel in mijn billetjes. We  scharrelen door het dorp om te de boel te verkennen. Al vrij snel komen we een leuke ‘artisania’ winkel tegen en gluren weer even naar binnen. Hiernaast zit een klein barretje die ons heeft blij gemaakt met een cappuccino’tje. Na dit vreemd met crema getaupeerde bakkie trekken we wat warmers aan want het blijkt wat frisser te worden hier. Daarna terug naar dat vreemde tentje om maar is een menu uit te proberen. Lasagna vegetariano was heerlijk met een irish coffee vooraf, Femke ging voor een biertje met rijst en een sesamsausje. We sluiten het af met een uit buik rondje en duiken ons hostel in. Deze bedden zijn echt flinter dun en helemaal voorgevormd naar een menselijk lichaam.

De volgende dag haal ik wat broodjes met ei, ui en wat sla. We doen de lunch op het terras naast onze kamer dit is vier hoog. Prachtig uitzicht en een stralende zon laat ons weer lachen. Nu de zon schijnt en er waslijntjes hangen doen we maar is de was. We besluiten de Finca van de Nederlanders op de te zoeken voor een bakje koffie en een kleine kennis making met een stukje paradijs wat zij hier 27 jaar geleden zijn begonnen. Een kleurrijke wandeling ernaar toe vol villa’s en leuke chalet woningen lachen ons toe. Het is hier winter en 25 graadjes boven de nul. Lachen met de pet op. Na een paar honderd meter van het dorp verwijderd te zijn komen we al wat bordjes tegen met de richting van de Finca…La Vispera. We zijn benieuwd. Een groot houten hek blijkt het entree te zijn en we lopen lekker door de grote palmen richting de receptie. Een best groot terrein op eerste gezicht. We zien de moestuintjes als schattige terrasje voor ons met 3 etages hoger het restaurantje wat erg goed stond aangeschreven. Door de moestuintjes vol groenigheden komen we aan op het terras. We krijgen al snel een menu kaart voorgeschoteld en kijken onze ogen uit naar de keuze. Ook een theetuin mocht niet ontbreken met een eigen keuze menu los van de andere kaart. Ik zie een cappuccino grande staan waarop ik eigenlijk geen nee kan zeggen, en Femke gaat voor een eigen tuin thee. Het woord krentenbollen stond ook op de kaart en we waren benieuwd dat is namelijk lang geleden.  We zien een hoop werkers voorbij komen maar nog niet de eigenaren. Tot plotseling net nadat we de krentenbollen kregen zaten ze opeens vlakbij ons. Femke maakte een compliment over de tuin waarop de oude man een nog al droge opmerking terug maakte. Ze klonken vrij open en ontspannen. Inmiddels stond de cappuccino met een muy grande schuim kraag voor mij. Die vrouw plaatst een reactie van ja echt de Hema klopper, beter dan die elektrische apparaten van tegenwoordig. Ik dacht ja en dan doet het stroom ook ineens niet meer. Ik heb nog niet eerder zo’n hoge schuim kraag gekregen. De krentenbol bevatte spijs en de honig en bruine suiker stond ook ineens voor mijn neus. Het gesprek vormde zich al snel naar het onderwerp dat ze mensen zochten om dit geheel samen te runnen. Het stel is al wat ouder en willen zich een beetje terugtrekken maar niet uit handen geven. Femke en ik denken er nog even over na. We genieten van deze heerlijke lekkernijen en blijven nog even 2 uurtjes in de zon zitten met een prachtig uitzicht over Saimapata. Geen honger maar doe nog maar van die 2 spijsunits. We kijken nog even bij het kruiden huis en besluiten daarna even naar boven te lopen. Onderweg komen we nog een lief huisje tegen waar het dak helemaal groen was vol gegroeid, en we dachten nou hier kunnen we prima nog een jaartje even in vertoeven om het eens uit te proberen. We lopen weer lachend naar boven. Bij het uitzicht punt in de achtertuin zo 10 minuten omhoog lopen stond een troon van steen. Waanzinnig mooi uitzicht op de vallei. Helemaal stil en groen. Op de terug weg  staan we nog even in de receptie boeken kast te graaien want Femke is door haar boekjes heen. We vragen of we eerdaags de paardjes mogen bereiden en dat was natuurlijk mogelijk. Op het terrein staan overal hele mooie kleine schattige huisjes om de toeristen te herbergen. Het ziet er riant uit. De bijhorende camping is ook helemaal compleet en met een fraai keukentje.  Tja die hebben het goed voor elkaar daar. Vier uur later besluiten we terug te gaan naar het hostel om wat voorbereidingen te doen voor het eten. Pasta, ui , courgette, wat La Vispera pizza kruiden moeten wel goedpakken. We hebben in het hostel een keukentje dus we kunnen weer even economisch doen. Vooruit een pak oploskoffie voor tussen door. De jam van La Vispara was ook echt top!! De rest van de broodjes nog even in de namiddagzon op het dak gegeten met het jammetje. Tijdens het winkelen hier naar voedingswaren hadden we een winkel gister gemist waar ik toch wel benieuwd naar was. Vol houtsnijwerken en doeken, maar die ocarina gaat mee. We scoorde ook nog een pruimenlikeur, even kijken of die te pruimen is. In Argentinië hebben we deze likeurtjes ook wel is geproefd en waren bijzonder lekker. De avond vliegt voorbij.

De volgende dag besluiten we om de ruine te bekijken El Fuerte. Deze plek ligt ongeveer 10 km van het dorp vandaan en we nemen er daarom een taxi heen om vervolgens terug te lopen. Al snel vinden we er een maar eerst water halen. In dit korte ritje vertelde de taxi chauffeur dat er een ‘inca warrior’ in de stenen rotsen is uitgeslepen dat op natuurlijke wijze was ontstaan en dat zag er inderdaad er grappig uit.

Na wat dalende en stijgende stukken komen we aan bij  El Fuerte. Het entree was niet goedkoop voor Boliviaanse begrippen maar ze hadden het daarentegen leuk opgezet. We konden eerst naar een uitzichtpunt lopen om vervolgens Saimapata in de verte te zien liggen. Groene heuvels bedekken het landschap hier.

Eerst even van het uitzicht genieten.

Het weertje was zonnig met af en toe een wolkje heerlijk om een beetje te wandelen. Volg de bordjes en we kwamen binnen 15 minuten bij het fort. Dit grote uit steen geslepen raadsel zagen we nu vanaf de voorkant en een beetje uit de hoogte.

Tja wat zou het allemaal geweest zijn. Het ziet er naar uit dat ze er veel werk aan hebben gehad. Er zijn berichten dat ze iets met goud hebben gedaan, iets met water en het laatste houden ze als waarheid dat ze hier de zon en de maan hebben aanbeden. Ook een landings plek voor UFO’s hebben ze ook nog geopperd. We hebben geen tour genomen omdat we zelf lekker een verhaal er bij willen verzinnen. De waarheden zijn toch ook een beetje een raadsel en met een groepje mensen lopen hadden we ook niet zo’n zin. De condor vliegt ook nog even over.

Het zijn er weer een hoop hier. Bij de constructie die ze hebben gebouwd waar je op loopt is een paar meter van de grond en zo krijg je een mooi overzicht plaatje. We lopen vervolgens via bospaadjes naar wat resten van huisjes die hier zijn blijven staan. Wat ons opvalt is de symmetrie. De muren zijn of wat hoger of juist wat lager, er was niks daar tussen in. De daken waren natuurlijk helemaal weg. Wat ons ook opvalt is dat ze een soort nisjes uit steen hebben gehakt. Een boel werk wat we vaker ook in de andere inca werken hebben gezien. El Fuerte was alleen in de pre inca tijd dus misschien hebben ze wat van elkaar gejat qua constructie. Ik kon van die nisjes maar 1 ding op maken: het zijn douches als het regent. Een doolhof van muurtjes heel laag met wat cirkels bedekken de rots. Dit geheel is 200 meter lang. De omgeving naast de top van de berg is bedekt met resten huisjes.

De bospaadjes lijden op een gegeven moment naar een gat in de grond waar de geruchten gaan als waterput, mensen opsluiten en het was een door de natuur ontstaan gat. Dus laat je gedachten er maar op los.

We lopen via de mooie bospaadjes richting de uitgang. De terugweg is begonnen. We zien op de heenweg vanuit de taxi 2 backpackers omhoog lopen en we lachen er nog om. Toen wij ons rondje hadden gemaakt kwamen we bij het vertrek die zelfde 2 backpackers vol zweet eindelijk weer tegen. Toch niet slecht geregeld dachten wij, de afdaling is toch makkelijker dan de heuvel omhoog lopend. Ze hadden ook echt hun hele hebben en houden mee. Je moet er maar zin in hebben. De prachtige afdaling loopt heerlijk zo in het zonnetje. Een zwerm papagaaien dacht daar het zelfde over. We genieten weer even van zo’n wandeling dat was al weer een poosje geleden. Aangekomen in Saimapata lusten wel weer een bakkie maar het is zondag en zo christelijk was het hier toch ook niet, veel was toch wel gesloten. We treffen naast ons hostel een grappig tentje die ons heeft blij gemaakt met zo’n schuimkraag bakkie. Een pannenkoek met banaan en kaneel stond ook op de kaart dus schuiven we er ook maar in. We nemen nog een kokos haver koek mee om de verwennerij naar een nog hoger niveau te brengen. We ploffen neer op bed voor een tukkie. En na 2 uurtjes gaan we voor een avondmaal naar de zelfde tent voor de vega burger met wat patatjes….ja die hebben ze hier ook. Een pacena biertje erbij en we zitten nokkie vol! Morgen weer een dag, Deze was wederom weer fijn. Saimapata is echt een lekkere rustige stek om even bij te komen van het stadsleven. Rustig en tropisch in een vallei. We denken nog even na over hoe we precies naar het zuiden moeten gaan want de laatste 3 weekjes zijn ingegaan. Eerst moeten we terug naar Santa Cruz dan naar de grens van Argentinie en dan Salta om vervolgens naar Iquazus te gaan en dan nog wat naar beneden naar Buenos Aires  en dan terug naar MendozaL. We zien er tegen op om terug te komen naar het nederlandse want het leven met de dag hier is te aantrekkelijk voor langere tijden.

Bij het vroege wakker worden 8:15 door een schoolfeestje met grote speakers waren we bijna al wakker genoeg om er weer tegen aan te gaan deze dag. Maar we draaien toch nog even om. Plannen als paardrijden, wandelen of een museum bezoeken kwamen in ons op. Voor het paard rijden moesten we eerst even bellen maar omdat er weinig leven in het hostel was en de enige man die er wel was kon alleen maar gebeld worden besloten we maar naar La Vispera te gaan lopen voor een reservering. Eerst nog een verse shake voor Femke en een klein ontbijt voor mij. Een klein gevulde rugtas voor een wandeling en klaar zijn we. Aangekomen bij de Finca herkende Marga ons meteen en zei’ zijn jullie nog steeds hier? Waarop wij meteen een klein verhaaltje ophangen dat het te  fijn is hier en dat het vliegtuig binnenkort ook weer gaat vertrekken. Maar we hebben geen zin. Kun je niet blijven zei ze nog waarop wij zeiden ja een leegstaand huis in NL kost een hoop onze tijdelijke huurster gaat er precies uit als wij terug gaan. Ja dat is lastig.  Maar we zouden het zo een jaartje uit willen proberen. Ja moet je doen zei ze nog. Wij lachen natuurlijk. Maar we komen voor het paardrijden. Morgen om 10:00 uur gaan we een rondje erop doen dat is geregeld. We gaan zonder begeleiding dus echt met z’n tweetjes. Marga wist ook nog een mooie route. Na een leuk gesprekje kom ik op het idee op de eigenaar met z’n piano op te gaan nemen. Zei houden nu een siesta en wij gaan even wandelen. Na 2 km uit het dorp gelopen zijn komen we op een soort opvang voor dieren terecht. Bij het entree niemand te zien, we lopen naar binnen. De eerste schildpadden liggen te genieten in de zon.

Wat papagaaien zitten in een groot volgelhuis zich schuil te houden. We komen een verdwaald zwijn tegen die voor niemand bang is.

Nu een gigantische apen kooi, en er komt iemand aan lopen. Een jonge jongen vraagt even geïnteresseerd waar we vandaan komen en we praten wat. Hij was ook toerist maar hij werkte wat bij hier in de apenkooi. Hij begon trots te vertellen dat de helft losloopt hier dus pas. Geweldig ze hangen om je heen kruipen omhoog en ze zijn super lief. 

We treffen een goudkleurige aap aan die om een balustrade hing. Al snel komt deze dame om Femke hangen en begint gretig aan haar borsten te likken. Camera aan en filmen maar! Op dat moment heeft Femke mijn rugtas in gebruik en het aapje gaat er boven opzitten en komt er het eerste half uur niet vanaf. Ze beginnen steeds nieuwsgieriger te worden en komen snel op ons af. Het is nog moeilijk om van deze kleine vriendjes af te komen. Vijf verschillende soorten apen hangen overal en nergens. Mooi moment om even flink los te gaan met de camera. Wat een handige beesjes. Een aapje staat mijn schoen te betasten en kijkt er een beetje vreemd bij. Een hop lol en wat uurtjes later zien we ook nog een buitenhok met ratten erin. Leuk om die kleine vrienden hier ook nog even te bewonderen. Wat geiten, roofvogels en agouti’s zitten achter tralies. Al deze dieren zijn hier in afgeleverd of van de straat geplukt omdat mensen ze hebben gevonden. Ze hebben hier een ontspannen leventje met dit klimaat. We gaan maar weer is terug, het zonnetje schijnt en hebben een lekker rustig dagje met onze mede aap gehad. Morgen paardrijden en een lunch op La Vispera. We kijken er naar uit.

Daar gaat de wekker. Eerst een ouderwets broodje met kaas en een oploskoffie. De wolkjes zijn even boven ons gaan hangen en daarom lopen we te knutselen wat de beste kleding zou zijn voor het paardrijden. Op La Vispera aangekomen worden de paardjes meteen opgezadeld en krijg ik een puber paard en Femke en wat makkelijkere. Bij het test rondje was al gauw duidelijk dat mijn paard van grapjes houd. Vooral stil blijven staan maar Pieter geeft een pets op zijn neus en daar gaan we. Even een stukje terug naar de kruising en dan links afslaan en het hoofdpad volgen. We krijgen advies van Marga om bij het uitzichtpunt van de volgende vallei zo’n 8 km verderop weer om te draaien. Na een paar bochten wilde mijn witte krijger al niet meer en ik had niet zo’n zin om hem te gaan meppen. Een wissel met Femke’s paard werd de oplossing. Femke is toch wat bekender en laat duidelijk zien wie de baas is. We passeren hele mooie huisjes/vertrekjes en paradijsjes waar de paarden zelfs van gingen kwijlen. Op een gegeven moment bleef het paard van Femke stil staan en wilde niet meer verder wat bleek nou het arme pubertje zag een lama staan in een weiland naast hem. De bangerik kreeg het voor elkaar om Femke van het paard te krijgen om hem vervolgens aan zijn teugels om hoog getrokken te worden. De hoek om en alles was weer fijn. De zon ging vol schijnen en we genieten van de rust en stilte die hier heerst. Heerlijk weer even op de paardjes zitten. We krijgen al snel een overzicht hoe de bergweg omhoog ging en we waren benieuwd wat daar achter zat. De eerste galop werd ingezet en we scheuren nu een berg op. Echt te gek. Eenmaal op een recht pad zijn we allebei even aan het uithijgen. De paard in galop geeft gewoon weg adrenaline en dat is zo nu en dan een best fijne stof voor het lichaam. Kortom bij elke weg die dan maar iets omhoog loopt wilde dat paardje weer gaan scheuren. Prima wat mij en Femke treffende. We passeren paarden in een bench die open stond en al gauw kregen we gezelschap. Ook de honden van La Vispera liepen de hele route mee als een soort begeleiding wat wel leuk is. We rijden met z’n 2 door groene heuvels met wat hondjes. Al snel zijn we nu bij het hoogte punt en zijn al dik 1 uur onderweg. 

We keren daarom ook weer om na een korte blik de vallei in. Erg groen hier met wat huisjes. Bij de terug weg komen de paardjes uit hun terrein ons volgen. Op een gegeven moment kwam er wat verkeer in een bocht verder geen probleem maar mijn paardjes liep langs de auto en halverwege zetten hij heel stoer onverwachts een flinke galop in zo de berg op. Super gaaf even de echte paarden krachten showen naast zo blikke auto. De volgpaardjes liepen nog steeds mee en we hadden er genoeg van. Femke eraf de paarden verjagen terwijl ik met 2 hengsten stond toe te kijken. Mooi ze zijn weg dankzij een renende Femke met een stok in haar hand. We lopen rustig weer terug door de prachtige uitzichten en paradijsjes. Je merkt als zo’n paardje weer vlakbij thuis is een soort van race begint wie dan ook het eerste thuis is. Femke’s paard deed het wat rustiger aan en de gemiddelde terugrit afstand tussen mij en Femke bedroeg 10 meter. Geweldig dit zo met z’n 2 en te doen zonder enig sinds van begeleiding. Eenmaal terug op het terrein begeven we onze pinokkio billen een tuinstoel met een welverdiende lunch. Eerst een grote pot uit de tuin geplukte mint thee. Het leuke is dat je eten hier besteld en het voor je neus uit de gigantische moestuin word geplukt. Een Arabische salade voor Femke en een spinazie kaas taartje voor mij. Dit smaakte verrukkelijk. En een uurtje later zaten we nog steeds gebakken in de zon naar zo’n spijs krentenbol te staren. Voor mij een cappuccino grande en toen was het feest helemaal compleet.

Daarna gaan we de beentjes maar even strekken want dat was wel even nodig na het verstijven op de tuinstoeltjes. We lopen maar een endje weg om maar gewoon even te lopen. Bij het afscheid daar bleef de opname van de piano voor wat het is. We hadden besloten om de volgende dag ook weer terug te gaan naar Santa Cruz dus veel tijd was er ook niet voor.

Het museum waar we heen wilde stelde niet veel voor, maar het entree was gratis dus toch even kijken heJ!! De resten van El Fuerte lagen daar en dat waren weer wat pannen en potten. Ik mocht geen foto’s maken maar er stond een skelet van een hoofd en die had een beetje vreemde vorm.

We lopen er gauw weer uit om lekker nog even de laatste dag in Saimapata de bewonderen. Ik zoek een ratel die gewoon weg aan de boom hangt en ik zag ze op de heenweg in de taxi naar Saimapata overal hangen maar nu niet te vinden. Dan maar wat zaadjes van de Wild Dagga, het stikt ervan hier.

 De kolibrie hangt graag in deze plant, we zien ze door heel Bolivia eigenlijk wel verschijnen deze prachtige vogel. We scoren een lekker broodje en een komkommer om even onze avond eten te versieren. We willen niet weg hier en we hebben er ook niet zo een zin in maar de klok tikt opeens echt te snel. We hebben weinig plannen en we zien wel hoe we bij de grens komen. Het zijn nog zoveel bus uren dat je er eigenlijk geen zin meer in hebt om er over na te denken.