Het Nieuwe Familie Lid

De echo's van mijn zusje Eline. Geen idee wat het gaat worden qua geslacht! Ineens zien we hier overal  kinderkleding liggen... we kijken uit naar dit nieuwe familielid, dat januari wordt verwacht! Succes Eline & Marc :)

22/26 Juli: Saimapata

Vandaag is het in het tropische Santa Cruz droog, een reden om de trufi te pakken naar Saimapata hier zo’n 2.5 uur rijden van vandaan. Eerst scoren we een taxi naar de plaats waar deze taxi achtige auto’s vertrekken. De taxi die nu trufi heet ziet er uit als en normale auto die dan voor weinig geld een langere afstand rijd. We kwamen aan en mochten meteen wachten op mede passagiers. Dit duurde een half uurtje. Lekker in het zonnetje klaar voor de start. Het vreemde gevoel kwam eigenlijk opspelen nadat we zagen dat er 3 mensen achter in de auto zijn gaan zitten en onze tassen in de laad ruimte waren geparkeerd. Echt moeten we met z’n tweeen op de voorstoel. Ja dat past dus net. Verkrampt rijden we door prachtige berglandschappen en dalen. Veel drempels en open stukken weg maakte de situatie wat intenser. Maar uiteindelijk komen we idd na 2.5 uur rijden in een schattig klein dorpje terecht genaamd Saimapata. We vluchten meteen een hostel in om een doorgezakt bed voor ons te reserveren en dat hebben ze gelukkig. Snel weer naar buiten voordat het avond licht hier alles donker maakt. Het ziet er kleurrijk uit alle bloemen bloeien hier nog in volle glorie. De huizen zien er leuk beschilderd uit en het stikt van de hostels en touroperators. Eerst even een bakkie koffie want dat hebben we wel weer verdiend na al die verkrampte houdingen. Ik zat tenslotte met de versnellingspook tussen mijn benen en een autogordel in mijn billetjes. We  scharrelen door het dorp om te de boel te verkennen. Al vrij snel komen we een leuke ‘artisania’ winkel tegen en gluren weer even naar binnen. Hiernaast zit een klein barretje die ons heeft blij gemaakt met een cappuccino’tje. Na dit vreemd met crema getaupeerde bakkie trekken we wat warmers aan want het blijkt wat frisser te worden hier. Daarna terug naar dat vreemde tentje om maar is een menu uit te proberen. Lasagna vegetariano was heerlijk met een irish coffee vooraf, Femke ging voor een biertje met rijst en een sesamsausje. We sluiten het af met een uit buik rondje en duiken ons hostel in. Deze bedden zijn echt flinter dun en helemaal voorgevormd naar een menselijk lichaam.

De volgende dag haal ik wat broodjes met ei, ui en wat sla. We doen de lunch op het terras naast onze kamer dit is vier hoog. Prachtig uitzicht en een stralende zon laat ons weer lachen. Nu de zon schijnt en er waslijntjes hangen doen we maar is de was. We besluiten de Finca van de Nederlanders op de te zoeken voor een bakje koffie en een kleine kennis making met een stukje paradijs wat zij hier 27 jaar geleden zijn begonnen. Een kleurrijke wandeling ernaar toe vol villa’s en leuke chalet woningen lachen ons toe. Het is hier winter en 25 graadjes boven de nul. Lachen met de pet op. Na een paar honderd meter van het dorp verwijderd te zijn komen we al wat bordjes tegen met de richting van de Finca…La Vispera. We zijn benieuwd. Een groot houten hek blijkt het entree te zijn en we lopen lekker door de grote palmen richting de receptie. Een best groot terrein op eerste gezicht. We zien de moestuintjes als schattige terrasje voor ons met 3 etages hoger het restaurantje wat erg goed stond aangeschreven. Door de moestuintjes vol groenigheden komen we aan op het terras. We krijgen al snel een menu kaart voorgeschoteld en kijken onze ogen uit naar de keuze. Ook een theetuin mocht niet ontbreken met een eigen keuze menu los van de andere kaart. Ik zie een cappuccino grande staan waarop ik eigenlijk geen nee kan zeggen, en Femke gaat voor een eigen tuin thee. Het woord krentenbollen stond ook op de kaart en we waren benieuwd dat is namelijk lang geleden.  We zien een hoop werkers voorbij komen maar nog niet de eigenaren. Tot plotseling net nadat we de krentenbollen kregen zaten ze opeens vlakbij ons. Femke maakte een compliment over de tuin waarop de oude man een nog al droge opmerking terug maakte. Ze klonken vrij open en ontspannen. Inmiddels stond de cappuccino met een muy grande schuim kraag voor mij. Die vrouw plaatst een reactie van ja echt de Hema klopper, beter dan die elektrische apparaten van tegenwoordig. Ik dacht ja en dan doet het stroom ook ineens niet meer. Ik heb nog niet eerder zo’n hoge schuim kraag gekregen. De krentenbol bevatte spijs en de honig en bruine suiker stond ook ineens voor mijn neus. Het gesprek vormde zich al snel naar het onderwerp dat ze mensen zochten om dit geheel samen te runnen. Het stel is al wat ouder en willen zich een beetje terugtrekken maar niet uit handen geven. Femke en ik denken er nog even over na. We genieten van deze heerlijke lekkernijen en blijven nog even 2 uurtjes in de zon zitten met een prachtig uitzicht over Saimapata. Geen honger maar doe nog maar van die 2 spijsunits. We kijken nog even bij het kruiden huis en besluiten daarna even naar boven te lopen. Onderweg komen we nog een lief huisje tegen waar het dak helemaal groen was vol gegroeid, en we dachten nou hier kunnen we prima nog een jaartje even in vertoeven om het eens uit te proberen. We lopen weer lachend naar boven. Bij het uitzicht punt in de achtertuin zo 10 minuten omhoog lopen stond een troon van steen. Waanzinnig mooi uitzicht op de vallei. Helemaal stil en groen. Op de terug weg  staan we nog even in de receptie boeken kast te graaien want Femke is door haar boekjes heen. We vragen of we eerdaags de paardjes mogen bereiden en dat was natuurlijk mogelijk. Op het terrein staan overal hele mooie kleine schattige huisjes om de toeristen te herbergen. Het ziet er riant uit. De bijhorende camping is ook helemaal compleet en met een fraai keukentje.  Tja die hebben het goed voor elkaar daar. Vier uur later besluiten we terug te gaan naar het hostel om wat voorbereidingen te doen voor het eten. Pasta, ui , courgette, wat La Vispera pizza kruiden moeten wel goedpakken. We hebben in het hostel een keukentje dus we kunnen weer even economisch doen. Vooruit een pak oploskoffie voor tussen door. De jam van La Vispara was ook echt top!! De rest van de broodjes nog even in de namiddagzon op het dak gegeten met het jammetje. Tijdens het winkelen hier naar voedingswaren hadden we een winkel gister gemist waar ik toch wel benieuwd naar was. Vol houtsnijwerken en doeken, maar die ocarina gaat mee. We scoorde ook nog een pruimenlikeur, even kijken of die te pruimen is. In Argentinië hebben we deze likeurtjes ook wel is geproefd en waren bijzonder lekker. De avond vliegt voorbij.

De volgende dag besluiten we om de ruine te bekijken El Fuerte. Deze plek ligt ongeveer 10 km van het dorp vandaan en we nemen er daarom een taxi heen om vervolgens terug te lopen. Al snel vinden we er een maar eerst water halen. In dit korte ritje vertelde de taxi chauffeur dat er een ‘inca warrior’ in de stenen rotsen is uitgeslepen dat op natuurlijke wijze was ontstaan en dat zag er inderdaad er grappig uit.

Na wat dalende en stijgende stukken komen we aan bij  El Fuerte. Het entree was niet goedkoop voor Boliviaanse begrippen maar ze hadden het daarentegen leuk opgezet. We konden eerst naar een uitzichtpunt lopen om vervolgens Saimapata in de verte te zien liggen. Groene heuvels bedekken het landschap hier.

Eerst even van het uitzicht genieten.

Het weertje was zonnig met af en toe een wolkje heerlijk om een beetje te wandelen. Volg de bordjes en we kwamen binnen 15 minuten bij het fort. Dit grote uit steen geslepen raadsel zagen we nu vanaf de voorkant en een beetje uit de hoogte.

Tja wat zou het allemaal geweest zijn. Het ziet er naar uit dat ze er veel werk aan hebben gehad. Er zijn berichten dat ze iets met goud hebben gedaan, iets met water en het laatste houden ze als waarheid dat ze hier de zon en de maan hebben aanbeden. Ook een landings plek voor UFO’s hebben ze ook nog geopperd. We hebben geen tour genomen omdat we zelf lekker een verhaal er bij willen verzinnen. De waarheden zijn toch ook een beetje een raadsel en met een groepje mensen lopen hadden we ook niet zo’n zin. De condor vliegt ook nog even over.

Het zijn er weer een hoop hier. Bij de constructie die ze hebben gebouwd waar je op loopt is een paar meter van de grond en zo krijg je een mooi overzicht plaatje. We lopen vervolgens via bospaadjes naar wat resten van huisjes die hier zijn blijven staan. Wat ons opvalt is de symmetrie. De muren zijn of wat hoger of juist wat lager, er was niks daar tussen in. De daken waren natuurlijk helemaal weg. Wat ons ook opvalt is dat ze een soort nisjes uit steen hebben gehakt. Een boel werk wat we vaker ook in de andere inca werken hebben gezien. El Fuerte was alleen in de pre inca tijd dus misschien hebben ze wat van elkaar gejat qua constructie. Ik kon van die nisjes maar 1 ding op maken: het zijn douches als het regent. Een doolhof van muurtjes heel laag met wat cirkels bedekken de rots. Dit geheel is 200 meter lang. De omgeving naast de top van de berg is bedekt met resten huisjes.

De bospaadjes lijden op een gegeven moment naar een gat in de grond waar de geruchten gaan als waterput, mensen opsluiten en het was een door de natuur ontstaan gat. Dus laat je gedachten er maar op los.

We lopen via de mooie bospaadjes richting de uitgang. De terugweg is begonnen. We zien op de heenweg vanuit de taxi 2 backpackers omhoog lopen en we lachen er nog om. Toen wij ons rondje hadden gemaakt kwamen we bij het vertrek die zelfde 2 backpackers vol zweet eindelijk weer tegen. Toch niet slecht geregeld dachten wij, de afdaling is toch makkelijker dan de heuvel omhoog lopend. Ze hadden ook echt hun hele hebben en houden mee. Je moet er maar zin in hebben. De prachtige afdaling loopt heerlijk zo in het zonnetje. Een zwerm papagaaien dacht daar het zelfde over. We genieten weer even van zo’n wandeling dat was al weer een poosje geleden. Aangekomen in Saimapata lusten wel weer een bakkie maar het is zondag en zo christelijk was het hier toch ook niet, veel was toch wel gesloten. We treffen naast ons hostel een grappig tentje die ons heeft blij gemaakt met zo’n schuimkraag bakkie. Een pannenkoek met banaan en kaneel stond ook op de kaart dus schuiven we er ook maar in. We nemen nog een kokos haver koek mee om de verwennerij naar een nog hoger niveau te brengen. We ploffen neer op bed voor een tukkie. En na 2 uurtjes gaan we voor een avondmaal naar de zelfde tent voor de vega burger met wat patatjes….ja die hebben ze hier ook. Een pacena biertje erbij en we zitten nokkie vol! Morgen weer een dag, Deze was wederom weer fijn. Saimapata is echt een lekkere rustige stek om even bij te komen van het stadsleven. Rustig en tropisch in een vallei. We denken nog even na over hoe we precies naar het zuiden moeten gaan want de laatste 3 weekjes zijn ingegaan. Eerst moeten we terug naar Santa Cruz dan naar de grens van Argentinie en dan Salta om vervolgens naar Iquazus te gaan en dan nog wat naar beneden naar Buenos Aires  en dan terug naar MendozaL. We zien er tegen op om terug te komen naar het nederlandse want het leven met de dag hier is te aantrekkelijk voor langere tijden.

Bij het vroege wakker worden 8:15 door een schoolfeestje met grote speakers waren we bijna al wakker genoeg om er weer tegen aan te gaan deze dag. Maar we draaien toch nog even om. Plannen als paardrijden, wandelen of een museum bezoeken kwamen in ons op. Voor het paard rijden moesten we eerst even bellen maar omdat er weinig leven in het hostel was en de enige man die er wel was kon alleen maar gebeld worden besloten we maar naar La Vispera te gaan lopen voor een reservering. Eerst nog een verse shake voor Femke en een klein ontbijt voor mij. Een klein gevulde rugtas voor een wandeling en klaar zijn we. Aangekomen bij de Finca herkende Marga ons meteen en zei’ zijn jullie nog steeds hier? Waarop wij meteen een klein verhaaltje ophangen dat het te  fijn is hier en dat het vliegtuig binnenkort ook weer gaat vertrekken. Maar we hebben geen zin. Kun je niet blijven zei ze nog waarop wij zeiden ja een leegstaand huis in NL kost een hoop onze tijdelijke huurster gaat er precies uit als wij terug gaan. Ja dat is lastig.  Maar we zouden het zo een jaartje uit willen proberen. Ja moet je doen zei ze nog. Wij lachen natuurlijk. Maar we komen voor het paardrijden. Morgen om 10:00 uur gaan we een rondje erop doen dat is geregeld. We gaan zonder begeleiding dus echt met z’n tweetjes. Marga wist ook nog een mooie route. Na een leuk gesprekje kom ik op het idee op de eigenaar met z’n piano op te gaan nemen. Zei houden nu een siesta en wij gaan even wandelen. Na 2 km uit het dorp gelopen zijn komen we op een soort opvang voor dieren terecht. Bij het entree niemand te zien, we lopen naar binnen. De eerste schildpadden liggen te genieten in de zon.

Wat papagaaien zitten in een groot volgelhuis zich schuil te houden. We komen een verdwaald zwijn tegen die voor niemand bang is.

Nu een gigantische apen kooi, en er komt iemand aan lopen. Een jonge jongen vraagt even geïnteresseerd waar we vandaan komen en we praten wat. Hij was ook toerist maar hij werkte wat bij hier in de apenkooi. Hij begon trots te vertellen dat de helft losloopt hier dus pas. Geweldig ze hangen om je heen kruipen omhoog en ze zijn super lief. 

We treffen een goudkleurige aap aan die om een balustrade hing. Al snel komt deze dame om Femke hangen en begint gretig aan haar borsten te likken. Camera aan en filmen maar! Op dat moment heeft Femke mijn rugtas in gebruik en het aapje gaat er boven opzitten en komt er het eerste half uur niet vanaf. Ze beginnen steeds nieuwsgieriger te worden en komen snel op ons af. Het is nog moeilijk om van deze kleine vriendjes af te komen. Vijf verschillende soorten apen hangen overal en nergens. Mooi moment om even flink los te gaan met de camera. Wat een handige beesjes. Een aapje staat mijn schoen te betasten en kijkt er een beetje vreemd bij. Een hop lol en wat uurtjes later zien we ook nog een buitenhok met ratten erin. Leuk om die kleine vrienden hier ook nog even te bewonderen. Wat geiten, roofvogels en agouti’s zitten achter tralies. Al deze dieren zijn hier in afgeleverd of van de straat geplukt omdat mensen ze hebben gevonden. Ze hebben hier een ontspannen leventje met dit klimaat. We gaan maar weer is terug, het zonnetje schijnt en hebben een lekker rustig dagje met onze mede aap gehad. Morgen paardrijden en een lunch op La Vispera. We kijken er naar uit.

Daar gaat de wekker. Eerst een ouderwets broodje met kaas en een oploskoffie. De wolkjes zijn even boven ons gaan hangen en daarom lopen we te knutselen wat de beste kleding zou zijn voor het paardrijden. Op La Vispera aangekomen worden de paardjes meteen opgezadeld en krijg ik een puber paard en Femke en wat makkelijkere. Bij het test rondje was al gauw duidelijk dat mijn paard van grapjes houd. Vooral stil blijven staan maar Pieter geeft een pets op zijn neus en daar gaan we. Even een stukje terug naar de kruising en dan links afslaan en het hoofdpad volgen. We krijgen advies van Marga om bij het uitzichtpunt van de volgende vallei zo’n 8 km verderop weer om te draaien. Na een paar bochten wilde mijn witte krijger al niet meer en ik had niet zo’n zin om hem te gaan meppen. Een wissel met Femke’s paard werd de oplossing. Femke is toch wat bekender en laat duidelijk zien wie de baas is. We passeren hele mooie huisjes/vertrekjes en paradijsjes waar de paarden zelfs van gingen kwijlen. Op een gegeven moment bleef het paard van Femke stil staan en wilde niet meer verder wat bleek nou het arme pubertje zag een lama staan in een weiland naast hem. De bangerik kreeg het voor elkaar om Femke van het paard te krijgen om hem vervolgens aan zijn teugels om hoog getrokken te worden. De hoek om en alles was weer fijn. De zon ging vol schijnen en we genieten van de rust en stilte die hier heerst. Heerlijk weer even op de paardjes zitten. We krijgen al snel een overzicht hoe de bergweg omhoog ging en we waren benieuwd wat daar achter zat. De eerste galop werd ingezet en we scheuren nu een berg op. Echt te gek. Eenmaal op een recht pad zijn we allebei even aan het uithijgen. De paard in galop geeft gewoon weg adrenaline en dat is zo nu en dan een best fijne stof voor het lichaam. Kortom bij elke weg die dan maar iets omhoog loopt wilde dat paardje weer gaan scheuren. Prima wat mij en Femke treffende. We passeren paarden in een bench die open stond en al gauw kregen we gezelschap. Ook de honden van La Vispera liepen de hele route mee als een soort begeleiding wat wel leuk is. We rijden met z’n 2 door groene heuvels met wat hondjes. Al snel zijn we nu bij het hoogte punt en zijn al dik 1 uur onderweg. 

We keren daarom ook weer om na een korte blik de vallei in. Erg groen hier met wat huisjes. Bij de terug weg komen de paardjes uit hun terrein ons volgen. Op een gegeven moment kwam er wat verkeer in een bocht verder geen probleem maar mijn paardjes liep langs de auto en halverwege zetten hij heel stoer onverwachts een flinke galop in zo de berg op. Super gaaf even de echte paarden krachten showen naast zo blikke auto. De volgpaardjes liepen nog steeds mee en we hadden er genoeg van. Femke eraf de paarden verjagen terwijl ik met 2 hengsten stond toe te kijken. Mooi ze zijn weg dankzij een renende Femke met een stok in haar hand. We lopen rustig weer terug door de prachtige uitzichten en paradijsjes. Je merkt als zo’n paardje weer vlakbij thuis is een soort van race begint wie dan ook het eerste thuis is. Femke’s paard deed het wat rustiger aan en de gemiddelde terugrit afstand tussen mij en Femke bedroeg 10 meter. Geweldig dit zo met z’n 2 en te doen zonder enig sinds van begeleiding. Eenmaal terug op het terrein begeven we onze pinokkio billen een tuinstoel met een welverdiende lunch. Eerst een grote pot uit de tuin geplukte mint thee. Het leuke is dat je eten hier besteld en het voor je neus uit de gigantische moestuin word geplukt. Een Arabische salade voor Femke en een spinazie kaas taartje voor mij. Dit smaakte verrukkelijk. En een uurtje later zaten we nog steeds gebakken in de zon naar zo’n spijs krentenbol te staren. Voor mij een cappuccino grande en toen was het feest helemaal compleet.

Daarna gaan we de beentjes maar even strekken want dat was wel even nodig na het verstijven op de tuinstoeltjes. We lopen maar een endje weg om maar gewoon even te lopen. Bij het afscheid daar bleef de opname van de piano voor wat het is. We hadden besloten om de volgende dag ook weer terug te gaan naar Santa Cruz dus veel tijd was er ook niet voor.

Het museum waar we heen wilde stelde niet veel voor, maar het entree was gratis dus toch even kijken heJ!! De resten van El Fuerte lagen daar en dat waren weer wat pannen en potten. Ik mocht geen foto’s maken maar er stond een skelet van een hoofd en die had een beetje vreemde vorm.

We lopen er gauw weer uit om lekker nog even de laatste dag in Saimapata de bewonderen. Ik zoek een ratel die gewoon weg aan de boom hangt en ik zag ze op de heenweg in de taxi naar Saimapata overal hangen maar nu niet te vinden. Dan maar wat zaadjes van de Wild Dagga, het stikt ervan hier.

 De kolibrie hangt graag in deze plant, we zien ze door heel Bolivia eigenlijk wel verschijnen deze prachtige vogel. We scoren een lekker broodje en een komkommer om even onze avond eten te versieren. We willen niet weg hier en we hebben er ook niet zo een zin in maar de klok tikt opeens echt te snel. We hebben weinig plannen en we zien wel hoe we bij de grens komen. Het zijn nog zoveel bus uren dat je er eigenlijk geen zin meer in hebt om er over na te denken.

                                                                              

18/21 Juli: Santa Cruz

Santa Cruz, althans, ik begin bij de weg ernaar toe. Het busritje dat 16 uur zou moeten duren begon om 17:00 in de middag. Nog voordat het donker begint te worden stappen we in de bus, we hoopten natuurlijk op een luxe bus. Aan de buitenkant zag deze hoge bus er wat authentiek uit maar van binnen viel dit reuze mee. Ik spreek voor dat we instappen een Deen die vol trots zegt dat hij uit Finland komt maar nu in Kopenhagen woont. Hij passeerde Bolivia in 3 weken, wat ik verbazingwekkend kort vind aangezien wij alleen al een maand in La Paz zijn verbleven. Maar fijn, hij had ook wat pech verhalen over de plekken die wij ook hadden bezocht. Hij oogde wat vreemd maar dat doet er niet toe. Hij moest het vliegtuig pakken vanuit Santa Cruz om 3:00. Wij wachten tot we de tassen ingeladen zien worden en stappen daarna ook zelf in. Tijdens het boeken hadden we ruim de keuze en besloten de eerste stoelen te nemen direct achter de chauffeur. Daar zaten we dan klaar voor de lange reis. Even wat broodjes om 19:00 om de honger voorlopig weer te stillen. Stoeltjes achteruit en genieten maar, we zagen niet veel meer uit het raam want rond dat tijdstip was het donker. Al vrij snel knikkerbollen wij de avond in. Een korte pauze om 22:00 om de rest van de bus te voorzien van candybars en cola kwam ook nog even voorbij. Genoeg tijd voor een plasje. En we rollen weer verder. Net een uur na dit eetfestijn hoorde we in op volle toeren wat gerommel vanuit de bus. We keken elkaar aan en ik zei ‘lekke pijp of zo iets?’. De bus kwam al vrij snel tot stilstand en de laadkleppen gingen open. Mijn nieuwsgierigheid bracht mij snel buiten en met mijn problematische Spaans kreeg ik prachtig antwoord op mijn vraag wat er aan de hand was… waarna ik gewoon even achter de bus ging staan om even te kijken wat de schade was. De onderdelen van de motor hadden letterlijk de bus verlaten. Ik rook even een peukje om dit geheel even te laten zakken. Ik vertel Femke dat het een goed moment is om maar te gaan pitten want vooruitgang in de zaak zit er voorlopig niet in. We slapen wat en na een paar uur ga ik weer eens kijken. Nog steeds niet veel beweging en er ligt iemand in het bagage ruim te pitten. Inmiddels waren andere pakketten al overgezet naar andere bussen die voorbij kwamen. Tja de 4 uur durende stilstand is niet goed voor de spullen die de volgende dag al aan moesten komen voor de verkoop. We stonden daar midden in de middle of nowhere te wachten op…. geen idee. Overstappen werd er om kwart voor drie voorgesteld. En toen zaten we met onze spullen in een luxere bus die heel snel daarna weg reed. Ik kon languit gaan liggen en al vrij snel waren we vertrokken naar dromenland. Om een uur of 9:00 alweer wakker maar een uitzicht dat adembenemend was heeft het voor mij wel weer goed gemaakt. Groene bomen en planten in een witte mist van wolken! We rijden nog even een wegblokkade tegemoet  en de Deen rent uit de bus met zijn spullen op zoek naar een taxi die hem naar de airport zou moeten brengen. We rijden met een slakke gang en al vrij gauw komt de Deen weer aan boord, alle taxi’s zaten vol. Hij vertelde dat hij naar de barricade was gelopen en weer terug. De zenuwen speelde bij hem een beetje op. Nog 3 uur en dan vertrekt zijn vliegtuig. Wij hadden daarentegen niks waar we rekening mee moesten houden maar we hadden om 12:00 wel weer genoeg van die zetels . 2:15 De Deen werd vlakbij de airport afgezet en wij reden nog even braaf een uurtje door. Hij had in plaats van 6:00 uur de tijd om het vliegtuig te halen 45 minuten. Wij kwamen om 14:30 met een houten kont van het zitten aan  op het busterminal in de tropische zon te Santa Cruz in plaats van 9:00 uur. Het is hier de eerste middag en avond heerlijk weer: 25 graden en ’s avonds iets koeler maar geen 4 lagen dekens meer zoals in La Paz. We komen met een taxi in het centrum van de stad waar we al vrij snel bij een hostel gaan kijken. We wachten op een ‘nee’ bij de receptie terwijl een grote toekan ons even gedag komt zeggen. Prachtige grote gele snavel met een dik zwart verenpak aan, kleine oranje rubberen ringen om het oog maakte het diertje helemaal af. De palmbomen staan hier volop, en er hangt een tropisch sfeertje. We wachten even met het naar Saimapata te gaan omdat we een beetje laat aankomen hier. De stad verkennen doen we daarom eerst. De eerste tropische bui komt ook even voorbij zetten dit spektakel duurde 15 minuten. Gelukkig hadden we net een hostel gevonden waar we alles hebben neergezet. Toepasselijke naam heeft het hostel wel: ‘Amazonas’. We zijn hier nu inmiddels alweer 4 dagen en hebben de stad al wel aardig verkend. De eerste nacht op een soort 3 hoog over het plein uitzicht hebbend restaurant gegeten wat erg lekker was. Er hoeft maar een glas wijn in en we lopen al bij wijze van te zwalken. We drinken te blijkbaar weinig deze reis. De volgende avond komen we in een supermarkt op het idee om die goedkope fles Amarula maar te scoren om lekker van te genieten bij een filmpje in het hostel. Dat samen met een cappuccino van meneer ‘Coffee Alexander’, de meeneemvariant, ben je echt je eigen feestje aan het vieren. We kijken naar Jochem Meyer (De Rust Zelve) en daarna naar Jan Jaap van der Wal (Oudejaars Conference) Beide erg leuk.

Ik liep door die plensbuien met wat natte voetjes laatst dus besloten we nog wat schoenwaar te shoppen omdat we in Argentinië ook nog wel wat kou/regen kunnen verwachten. Die fivefingers zijn het einde maar niet als het regent, een klein laagje water bezorgt je al natte teentjes. En dan moeten je schoenen ook weer drogen. Dan maar een paar sneakers die volledig koel zijn en in NL ook nog te dragen zijn. Even wennen weer dat gewiebel op ‘gewone’ schoenen maar het gaat goed.  Femke en ik kunnen prima shoppen, ondanks ons beperkte budget. Ik kies vaak kleding uit waar ze mee de deur uitloopt, dat is wel opvallend. Heeft Femke trouwens geen problemen mee. Ze komt in een vaag winkeltje wat vreemde schoenen tegen en zodra ze de prijs hoort is ze van plan deze plateau zool’tjes’ voor de laatste maand mee te zeulen. Absoluut leuke gekke zapatos, ook een manier om je voeten droog te houden als er zo veel plassen op straat liggen.

Het regent tegenwoordig tussen de dagdelen door. We kunnen wel stellen dat het Nederlandse klimaat even in Bolivia op bezoek is. We tellen nu meer dan op een hand de regendagen…  Er is een natuurpark genaamd Guembe in de buurt en daar vluchten we in deze dagen maar even heen. We scoren eerst wat volkoren empanada’s gevuld met kaas bij een vegetarisch tentje,  want dat zal vreselijk duur zijn daar in het park.  Regenjassen aan en zo stappen we goed voorbereid een taxi in die ons een paar kilometer de stad uit rijdt en ons voor de deur afzet. Daar mogen we al onze broodjes weer uit de tas halen, die mogen er niet in. Wij lopen door de poort en een luxe ingericht park ligt voor ons. Door het weer is het lekker rustig en hebben we het park bijna voor onszelf. De eerste beestjes, sociale insecten, zijn alleen op de kaart van het park te vinden. Maar niet getreurd, de vlinders maken het weer goed.  In een met gaas overdekte koepel zaten hele mooie en grote van deze beestjes. Omdat het vrij koud was en er af en toe wat druppels uit de hemel vielen moesten we ze vooral onder de blaadjes zoeken.   

 In een enorme voliere zaten verschillende tropische vogels zoals papegaaien, grote ara’s, toekans en pauwen.  We bewonderen de mooie kleuren van alle dieren, en vinden wat veertjes op de grond. In de voliere was een loopbrug gemaakt zodat je de vogels in de bomen van dichtbij kon zien zitten.  Er is een ara die graag wat aandacht wil, de enige die kon praten. Althans, hij kon 1 woord dat hij onafgebroken bleef herhalen: ‘hola, hola, hola, hola!’. Na een goed gesprek besluit hij dat hij ons door de voliere blijft volgen wanneer we doorlopen. Ik laat hem op mijn arm klimmen en geheel tegen de regels van het park in kriebel ik hem op zijn koppie.  Na een tijdje hebben we zijn verhaal wel gehoord en gaan we op zoek naar de toekan voor een mooie foto. Hoewel we hem in een verre hoek hebben gezien kunnen we hem nu ineens nergens meer vinden.

\

We klimmen een uitkijktoren in en kijken uit over een ze van verschillende groene en bloeiende bomen tot aan de horizon. De Andes is deze reis nog nooit zo ver weg geweest!  

Het orchideeenpark valt wat tegen,  we zijn hier duidelijk in het verkeerde seizoen. Maar 1 bloeiend plantje,  en zonder bloemen zijn orchideeen nou niet de meest indrukwekkende planten om te zien. Ondertussen begint het te plenzen, en we bekijken het tropische zwembad dat zo lekker zou zijn geweest wanneer de zon zou hebben geschenen. 

We lopen langs een kleinere voilere en zie daar, een toekan recht voor onze neus! Wat een bijzondere vogel is het toch met die enorme snavel.

Door de regen is het toch wat fris, maar helaas is dit park toch vooral berekend op zonnige dagen. Het museumpje hebben we in een paar minuten wel weer gezien en we gaan ons opwarmen in het restaurant.  Natuurlijk is de cappuccino-machine in het restaurant net vandaag stuk, dat is even jammer!  Als het park om zes uur sluit worden we door dezelfde taxi weer opgehaald en na een rit over wat modderwegen worden we afgezet op het plein in het centrum van de stad. Even een hapje eten en dan een keer vroeg onder de lakens, morgen pakken we onze tassen namelijk weer in! Het volgende reisdoel is Samaipata, een kleiner dorp zo’n drie uur van Santa Cruz vandaan.