13-18 Mei: Catamarca Bettina

Ja hoor de aardigste mevrouw van Argentinië hebben wij ontmoet en zij heet Bettina. Om te beginnen is Bettina een penvriendin van Yolanda de moeder van Femke en Felice. Zei kennen elkaar via een gezamenlijke vriend uit Nicaragua.

Na een lange rit van Capilla del Monte naar Catamarca (13 uur) stond daar bij aankomst een vrolijke vrouw te zwaaien. We kregen een dikke knuffel en werden meteen voorgesteld aan haar vriend Claudio. We pakte onze spullen om die vervolgens weer in een andere welteverstaan stadsbus te stoppen en naar een na bij gelegen dorp te rijden, San Antonio. We stapte na een kilometer of 12 uit bij het dorp om daar eerst haar ouders op te zoeken. We kwamen een soort winkeltje binnen lopen vol planten en cactussen. In het donker konden we al genieten van dit groene spektakel. We dronken er een wijntje en binnen een half uur stonden er 2 taxi’s voor ons klaar om ons weer door te sluizen naar het volgende huis.  In eerste dachten we natuurlijk dat we bij oma gingen slapen maar dat was dus niet het geval. Na nog is een paar minuten kwamen bij ons paradijsje aan. Een huis op een familie terrein fungeerde als een soort vakantie bungalow met veel groen eromheen. Het was laat en donker en we waren nogal moe. Femke en ik kregen een 2 persoonskamer met een lekker bedje erin. Het derde bed dropte we in de huiskamer en met nog een matras erbij was het paleis in orde. Felice en Merijn (Meri-Jin) zoals Bettina hem noemde, sliepen in de huiskamer die daarmee ook meteen vol lag. Een klein keukentje en badkamertje zouden de eisen wel moeten voldoen. We kregen wat uitleg over de douch waarbij we buiten wat hout moesten stoken om het water te verwarmen. Dit proces duurde 1 uur. Enfin genoeg nieuwe prikkels en lieve mensen we wilde echt slapen maar eerst moesten we natuurlijk een tijdstip voor een gezamenlijk ontbijt de volgende ochtend. We hebben om 9 uur afgesproken. Bettina zelf vertrok naar het huis van haar zus die 30 meter naast ons stond op een heuvel om daar de nacht te verblijven. Kortom de bungalow voor ons zelf.  Ze speurde nog een keer voorbij die avond om te vragen of alles oke was. En vervolgens werden we op de hoogte gebracht dat we niet moesten schrikken van alle rare geluiden die hier gemaakt werden door de bomen en de dieren. We hebben die nacht flink wat dierlijke geluiden gemaakt om de sfeer maar even compleet te maken.We hebben daarna als roosjes geslapen.

\

De volgende morgen zaten we met een hele enthousiaste dame en haar zoon aan een heerlijk ontbijt. De citroenen hingen aan de bomen. Een paar wolkjes hingen in de lucht en de temperatuur was weer aangenaam. En weer een neef kwam zich voorstellen (Palito), een broer van Bettina en zijn zoon. Het is inmiddels zover dat de meegebrachte cadeaus uit Nederland worden overhandigd, die overigens erg enthousiast werden ontvangen. Die schouwspel vol emoties heb ik even voor Yolanda op video opgenomen. Na het ontbijt lopen we zo’n 2 kilometer naar het huis van de ouders van Bettina, dat meer in het dorpje ligt.  

De omgeving is heel groen en we zien overal mooie bloemen. In het daglicht is de tuin van Dona Argentina nog mooier! Opgestapelde houten kratten staan vol met stekjes en gedroogde kalebassen.

We voelden ons hier heel snel thuis. Er stonden pizza’s voor ons klaar als lunch, die er goed in gingen.  Met deze bodem in onze buikjes gingen we een wandeling rond het dorp maken, met als hoogtepunt een uitkijkheuvel vanwaar we uitkeken over heel San Antonio en in de verte Catamarca. Onderaan de heuvel woonde een vriendin van haar, aan wie we natuurlijk werden voorgesteld.  En een stukje verderop woonden weer vrienden, na een dag kenden we al een behoorlijk aantal inwoners van het dorp! Argentijnen zoenen elkaar bij de eerste kennismaking, dus je begrijpt: deze dagen bij Bettina hebben we heel wat afgezoend.  Het is hier nogal tranqi. Ik had niet het idee dat we snel weg moesten. Merijn en Felice stonden nogal te springen om naar Bolivia te gaan dat nog is 16 uur in het busje ver weg was. En Femke en ik hadden het hier wel erg naar het zinnetje zo in de natuur met ons eigen habitat. Maandag was de planning om weer weg te gaan maar daar ging Bettina niet mee akkoord , ze had speciaal 4 dagen vrij genomen om ons te kunnen ontvangen en te vergezellen. (geheel terecht) Ze maakte nogal veel uren, ’s ochtends werkte ze in het ziekenhuis bij de administratie en ’s middags stond zij voor de klas. En dat de hele week door behalve op zaterdag dan zat ze niet op school maar wel in het ziekenhuis. Het avonduur naderde en Femke en Felice gingen met z’n 2 de keuken in om daar een pasta in elkaar te draaien. Bettina stond vol bewondering te kijken hoe zij aan het koken waren. De avondmaal was weer heerlijk en de eerste auto klaxon werd al geactiveerd…Ja we kregen visite van wat collega’s van school. De leraressen vol lekker hapjes en zelf gemaakte wijntjes schoven aan bij ons aan tafel. De kinderen daarintegen hingen er een beetje bij werden moe en vielen in slaap. Om de haverklap Salute!! Kling Kling. Bettina werd emotioneel om het feit dat het huis waar wij in sliepen nu toch echt ingewijd was, ze sliep er eigenlijk nooit want ze was te druk met werken waardoor ze eigenlijk nogal veel bij haar ouders thuis woonde. Door deze gezellige drukke avond voelde het voor haar alsof er nu leven in het huis werd geblazen. We beleefde dit als een opluchting dat we haar niet uit dit huis hadden gejaagd om hier te slapen. Dit was een heerlijke avond.

De volgende dag sprokkelden we wat hout bij elkaar om het in de oven de stoppen om daarmee de zelfgemaakte broodjes af te bakken. Ook deze techniek is inmiddels niet onbekend bij ons. Terwijl de dames het deeg aan het maken waren ben ik terug gevlucht naar de weg vlakbij het huis. Daar waar wij hout aan het verzamelen waren zagen we de mooiste stenen liggen. Na wat meegenomen te hebben besloot ik de andere kant nog is goed te bekijken. De op natuurlijk gevormde berg met losse stenen lag vol met mooie mineralen. En na welgeteld 2 minuten na aankomst ziet mijn oog wat glinsteren. Van dicht bij leek het wel een gekristalliseerde drol, maar bij nader onderzoek  was dit natuurlijk niet zo. De bruine kristallen zitten overal. Ik weet de naam er niet van, maar dat doet er niet toe. Ik neem het brok mee naar het deegrollen festijn verderop en laat het vol trots zien. Ren nog een paar keer heen en weer en mijn zakken zijn gevuld. Het EHBO zakje is heringedeeld met mijn collectie edelstenen. Ik ben er blij mee.

Terug aangekomen bij het deegrollen bleken ze nog wat handen te kort te komen en daar stond ik dan met een arsenaal aan werkvrouwen en een handmatige deegroller. Deze manier van rollen ging een stuk vlotter dan we in Malargue gewend waren. De broodjes de oven in en wachten maar.

Na een korte wandeling op een bergje dichtbij ons huisje kregen we een waanzinnig uitzicht op San Antonio en een stukje van Catamarca wat verder op ligt. Het leuke van dit soort kleine dorpjes is dat je niet ver hoeft te lopen om een mooi uitzicht te bewonderen. Na een korte bewondering van de omgeving loodsen we onszelf naar de moeders van het gezin. Die staat in volle vreugde de keuken te misbruiken om ons weer te voorzien van een overdreven heerlijke maaltijd. De smaak orgasmes kwamen ons tegemoet. Voordat we enthousiast beginnen met deze overheerlijk maaltijd bidden we nog wat weg. Terwijl Donja Argentina (naam Moeders) de maaltijd had gemaakt bidden ze toch graag om een ander. Ik moet erbij zeggen dat Donja Argentina echt een mooie is. De vrouw heeft een tuin waar ik echt jaloers op ben en verkocht cactussen maakte zelf dulce en kon overheerlijk koken. Terwijl alle kennis bij Argentina lag had kleinzoon David erg geen behoefde om deze op te snuiven. Deze wat ruim uitgevallen knul was met 3 dingen bezig: lekker eten natuurlijk, beetje gamen en dan weer siesta houden. Hij was vriendelijk en ingetogen. We propte ons vol met allemaal lekkernij en liepen daarna terug naar ons bungalow resort. Na wat gekke bekken getrokken te hebben sliepen we daarna als baby’s. De volgende dag zouden we een kijken hoe Bettina de schoollessen aan het bedrijven was. En in de ochtend de verdwenen stad opzoeken. UHHM Ja we hebben er zin in.

Deze ochtend vroeg op om de bus te pakken naar Catamarca en daarna nog een andere bus om naar de verdwenen stad te gaan. Ja ook de bussen gaan naar verdwenen steden. We gapen ons een slag in de rondte in de bus. Dat vroege opstaan zijn we niet meer gewend. Na wat kilometers in de bus arriveren we bij de ingang van de verloren stad. Na een korte uitleg over de vindplaats en wat resten pannen gaan we er naartoe. Een trap omhoog en we waren er. Daar stonden ze dan de overblijfselen van de stad op de berg. Wat muurtjes niet hoger dan je knieën en waanzinnig hoge San Pedro cactussen van meer dan 200 honderd jaar oud. Daar stond een gids op ons te wachten. Hij brabbelde wat in het Spaans en Felice vertaalde ter plaatsen wat er verteld werd. Deze informatie blijft af en toe wat onduidelijk omdat ik nogal afgeleid was van deze enorme cactussen en de mooie omgeving. Er stonden bv 4 stenen als een soort vuurplaats nog daar te staan. Zo hadden ze dat gevonden ik knik maar mee. De plaats is pas 10 jaar geleden onderzocht en zo hebben ze het aangetroffen. De deuren die nog te zien waren althans de plaats waar ze zaten waren afgezet met stenen. Op deze manier konden archeologen zeggen dat ze de stad hadden verlaten en niet meer waren teruggekeerd. Er zouden honderd mensen hebben geleefd op deze plek. Nu word deze omgeving ook voor ceremonies uitgeleend. 

Na een uur op dit utopische plekje gingen we er weer vandoor, op naar de school van Bettina.

Eerst nog lunchen bij oma. Dit smaakte weer verrukkelijk. Toen was het zover we liepen om de hoek en daar was het schooltje waar Bettina werkte. We liepen de school in en de eerste bekende leraressen kwamen ons al tegemoet. Eerst even zoenen. Ola En we werden voorgesteld aan het hoofd van de school. Na een korte introductie liepen we de hal in waar alle leerlingen op een rij voor hun lokaal stonden met een lerares ervoor. Nu begon een spektakel. We werden even voorgesteld aan de hele school. De kinderen begonnen met goede dag en wij werden welkom geheten. We stelde ons voor en kort daarna begonnen ze heel hard te klappen. Er schuilde een soort eren gevoel, we bloosde en lachte. We beleefde een Koninklijke ontvangst. Gelukkig stond mijn camera aan op dit moment om het mooi even te vereeuwigen. Na deze unieke voorstelling liepen we naar het lokaal waar Bettina les zou geven. We werden achterin de klas geplaatst en de kinderen gingen daarna voorlezen. Stuk voor stuk werden ze naar voren geroepen om zo hun stukje tekst voor te dragen de 1 zingend de ander lezend. Ze lieten vol trots hun schriftjes zien en de tekeningen die daar in stonden. Merijn en ik schieten onze cameras vol met enthousiaste leerlingen die met hun dingen bezig zijn. Het lijkt als we heel speciaal zijn daar, de leerlingen kijken voortdurend naar achter en zijn in de ban van onze camera’s. We waren zeer vereerd deze les te mogen bijwonen en we voelden ons bijna ongemakkelijk met al deze aandacht. De les werd halverwege gestopt om nog even de bibliotheek te bewonderen. We speurde met z’n alle door de gang naar een ander lokaal om zo de bibliotheek binnen te stormen. Ze grepen naar wat boeken begonnen te lachen en ze wilde allemaal op de foto. Er werd door de bibliotheek juffrouw nog even een gezamenlijke foto gemaakt. Er zat een meisje in de klas die nogal erg graag op de foto wilde en begon stoere poses aan te nemen. Dit was natuurlijk erg leuk om zo wat niet bewogen foto’s te maken. Wat zijn kinderen enthousiast en onbevangen van schaamte. Heerlijk dat je nu los kan gaan met je camera. Na wat kiekjes en gillende kinderen word de les beëindigd door de ouderwetse schoolbel. Iedereen rende naar de gang om daar nog even gek te doen. We lopen nu richting de uitgang om zo Bettina met rust te laten , die was tenslotte aan het werk en we konden niet de hele dag daar rondhangen. We werden gevolgd door een hoop jonge mensjes die onderweg aan ons bleven hangen. Vervolgens moesten ze buiten op de foto met groepjes en vooral stoer doen. We probeerde ons een weg naar buiten te banen door de meute kinderen. Om de meter een foto en een hoop glimlachen. We voelde de ongemakken maar vooral de vreugde. Ze renden naar het hek en kleefde zich vast om ons een laatste groet te geven. Na het uitzwaaien werden we vrijgelaten om onze eigen gang te gaan. 

Bettina was om 19:00 klaar en wij hadden even daarna afgesproken bij oma om daar weer te gaan eten. Inmiddels waren we benieuwd of er een bus naar Bolivia ging ergens deze dagen. Dus de stad in naar de busterminal om daar vervolgens te horen dat de bus van woensdag nog plekken had. Daar was Bettina natuurlijk blij mee maar Fem en ik ook. Lekker nog even tranqi. De tickets waren gescoord en woensdag avond zouden we vertrekken vanaf Catamarca richting een grensplaatsje dichtbij Bolivia. We speurde na een overheerlijk bakje oplos koffie naar Oma.

Daar was avond lang en gezellig, vol smaakorgasmes en wijntjes. De planning voor morgen was Dulce te maken. En ik hoorde dat als ik zou willen een muziekles kon bijwonen. Daar had ik wel zin in natuurlijk. Terug naar ons resort. Bettina vroeg of we geen taxi wilde waar wij niet echt op stonden te wachten. Het stukje van Oma naar het huisje was 20 minuten lopen.

Met een glimlach vallen we inslaap en de indrukken worden nog fijntjes nabesproken. Heerlijke dag dus.

De wekker ging weer vroeg we renden het bed uit om vervolgens onze broodjes te besmeren met dulce de leche…Het karamel goedje is echt lekker op je broodje. Tis weer is wat anders dan chocolade pasta. Enfin naar school voor de muziekles. Merijn krijg ik mee waardoor er niet alleen heen hoefde. We liepen vol enthousiasme naar oma om daar vervolgens aan te horen dat ze naar het ziekenhuis was gevlucht vanwege een astma aanval. We werden in ontvangst genomen door een tante die ons dat nieuws vertelde. We besluiten om naar het schooltje te lopen want we voelde ons daar zo hartelijk ontvangen. Onderweg tuuter de tuuter…oma en Bettina in een taxi. Ze is nog in leven gelukkig. Niks heel ernstigs zo te horen maar wel even schrikken. Ze moest maar even rustig aan doen vandaag. We vertelde van ons plan en liepen naar het schooltje. We kregen nog even een naam te horen van de muziek docent. Mr Torro. De vraag stelde we meteen bij binnenkomst aan het hoofd van de school en verwees ons naar het lokaal. Hier aangekomen schudden we hand met deze professor in de muziek. We vroegen of we erbij mochten zitten en dat was natuurlijk geen probleem. We zaten nu voorin de klas met de gezichten naar de leerlingen. Mr Torro maakte een zak open en daar kwamen 20 panfluiten uit. Deze werden uitgedeeld, vervolgd door wat instructies op het bord. De ene helft van de klas moest een conversatie aangaan met de andere. 1..2..3 en alles is opgenomen dit klonk hilarisch. De ene panfluit deed het niet goed waarop de leraar even de sterren van de hemel fluite, waarop de leerlingen allemaal hard dat ene jongetje begonnen uit te lachen. Dit was een grappig muziek uurtje. De 1 was wat geïnteresseerder dan de ander. Maar er was gezag. Na wat korte pauze tussen het fluiten door was in de laatste pauze weer de schoolbel die rinkelde. Ze bleven nog even geboeid staan hangen bij onze apparatuur. We schieten wat foto’s en begeven ons weer richting de uitgang. We lopen weer door de meute heen en ja hoor de groepjes kinderen stonden buiten klaar voor de foto. We maken nog even een tussen stop bij een gebouwtje naast de school. Een vrouw stond te seinen of we even wilde langskomen bij de engelse les. Natuurlijk doen we. Maar we bleven buiten staan en de leerlingen moesten engels met ons praten wat uieindelijk een conversatie met de leraares blijkt te zijn. Na een klein verhoor vertrokken we naar een geheim plan voor Felice. Merijn heeft de neiging om Felice meerdere malen ten huwelijk te vragen en zit nu op 2 van de 10 keer. De derde keer wilde hij hier op reis doen. Hij heeft het idee om een wit paard te bestormen met een handgemaakt blauw prinsen pak uit sprookjes. Er zijn heel wat telefoontjes door Bettina gepleegd om zo’n een wit paard te vinden. We vertelde de dames die Dulce aan het maken waren dat we melk aan het halen waren en foto’s aan het maken waren. Felice heeft niks door gehad zover. We stormen met Bettina een taxi in om daad werkelijk melk te gaan scoren bij een boerinnetje en daarna het paard te gaan bezichtigen. Na wat minuutjes in de taxi kwamen bij een klein huisje. Bettina maakte contact met de eigenaar die natuurlijk weer veel eigenschappen had van een gaucho. Merijn verteld over het aanzoek en het absoluut witte paard wat het moest zijn. We draaiden ons om en daar stond deze pracht. Bingo. Morgen 10 uur in de ochtend zou hij klaar staan bij ons huisje om vervolgens het paard aan Merijn af te geven. Hij vond het natuurlijk een hele eer dat een huwelijks aanzoek op zijn paard werd georganiseerd. Hij liet vol trots zien hoe hij dit paard altijd op wedstrijden gebruikte. Het was een heel speciaal paardje. Merijn vol in zijn sas liepen wij terug naar oma. Al zingend en denkend over het moment lopen we door deze omgeving. Nu nog even een soort van timing uitdenken zodat Felice echt een verrassing krijgt. Die middag waren de dames teleurgesteld omdat oma niet zo lekker was en het gerecht van dulce was opgeschoven. En de maaltijd door de tante in elkaar was gedraaid. Het smaakte ook meteen iets minder dan dat oma dat had gemaakt denk ik. Ik hoorde dat oma ook af en toe uit bed kwam om te checken of alles in de keuken verliep zoals het hoorde, wat een bikkel. We werkte de maaltijd vol plezier weg maar oma’s aanwezigheid moesten we missen. Wat me opviel was dat de smaakorgasmes wegbleven.  We hadden het idee om een gezamenlijke foto uit te printen en bij Bettina en oma neer te zetten. Daarvoor moesten we opzoek naar een printer en een foto lijst. Die scoorde we die middag in de stad en we keerde na wat uurtjes terug naar oma. De stad Catamarca is zoals andere steden gezellig. Mooie kerk lekker ijs en weer een protest. Lekkere koffie dit keer geen oploskoffie. We maken haast om nog zo nog op tijd te komen. Dit maal ging Femke oma helpen met in mais gerolde pakketjes. De inhoud bestond uit rauwe mais, geraspte pompoen, paprika en koreander. Dit geheel ging als een blokje op een maisblad en dat geheel werd ingepakt tot een pakketje. 2 Pannen vol met deze pakketjes werden met water 20 minuten gekookt. Het recept volgt nog. Intussen speurde Merijn en ik voor een foto kopie. Dit werd in de straat door een foto studio verwezenlijkt. We kregen op gewoon papier de foto afgedrukt dus dat gaat het niet worden. Dus dat wordt morgen een laatste moment aktie., op dag van vertrek. We konden namelijk niet gauw heen en weer naar de stad. De maisblokjes stonden klaar na deze foto aktie. 

Deze waren inclusief smaakorgasmes. Femke kreeg wat complimentjes over in het elkaar zetten van deze surprise achtige units. De maak instructies heb ik op video, zowel Femke en oma’s handelingen. Leuk om de behendigheid te zien tussen die twee. We maakte nog wat groepsfoto’s en dit was toch echt ons laatste avondmaal hier. We hebben zo heerlijk gegeten bij de familie, echt ongelofelijk. De pan met dulce stond inmiddels ook 6 uur op het vuur en begon reeds in te dampen. De lekkere zoetje was morgen klaar voor gebruik. Ik probeerde nog wat foto’s van de donkere lucht te maken op het dak gevolgd door opa. Die was na het zien van een camera ook enthousiast om foto’s te maken. Opa wees naar het geluid wat uit een hal kwam en zei vamos. Oftewel pleite van dat dak en op naar het geluid. Toen stond ik 2 deuren verder in een dansschool. Ola en ik begon meteen met filmen. Na wat kinderen van school te hebben gezien en op de foto hebben gezet, en uiteraard de mensen tijdens het dansen heb gefilmd speurde weer naar het huis van oma.   De avond nog even wat wijn weggetoost. En we rolde voor de laatste avond naar ons resort. We besefte ons dat we het hier erg goed hebben gehad en flink in de watten zijn gelegd. We bespreken de plannen ongeveer voor morgen. Een foto uitprinten in de stad en Merijn ging Felice een speciale verrassing bezorgen. Ik heb mijn wekker om half 10 gezet om Merijn te helpen bij het aanzoek.

Daar ging de wekker, ik werd al enthousiast wakker bij idee dat Felice nog steeds niks door had en zo wakker geschut zou worden door een prins op het witte paard. Bettina wilde er ook bij zijn dus die was er ook vroeg bij. Femke bleef nog even liggen en Felice was zowel is waar wakker. Ze zei dat ze ging uitslapen. Maar dat weet je niet van te voren dus daar passen we ons op aan. Ik maak wat koffie en intussen hoor ik wat honden blaffen…en dacht daar zal je hem hebben iets over half 10 stond de gaucho voor het hek met zijn paard. Ik seinde dat hij even moest omlopen voor de geplande kant van het huis waar Merijn zijn outfit had neergelegd. Ik naar Merijn die het eigenlijk nog niet doorhad vertellend dat hij er al was. En toen was er aktie. Merijn vlucht naar de buurtjes waar het outfit ligt en ik hou een oogje in het zeil. Camera start klaar om het geheel zo op film vast te leggen. Wat ruik ik nou staat Felice de houtoven te vullen en loopt pissig in de rondte omdat ze het vuur niet aankrijgt. Ik vertel haar dat ze naar binnen moet gaan en dat ik het wel even gaf fiksen. De tank met water wat direkt boven de oven stond om het water te verwarmen lekte water in het vuur. Dit gaf al deze stress van geen warme douche. Ik dacht als dit maar goed komt. Merijn stond in het huis van de broer van Bettina nog geen dertig meter verder op te verkleden. Ik rende op en neer of alles op schema liep. Merijn vergat zijn riem. Die moest ik uit zijn backpak gaat ritselen zonder dat Fee dat door had. Dit gaf mij ook wat spanning uiteraard. Deze spullen lagen in de huiskamer maar op dat moment scharrelde Fee even naar buiten waardoor ik nu mijn kans kreeg de riem te pakken. Ze heeft het niet door gehad dat geritst en gestruin in zijn tas op zoek naar de bruine riem van de prins. Ik voelde de spanning aardig hangen. Fee was achter in de tuin en we hadden gelukkig voor het huis afgesproken. Ik naar het huis van de broer van Bettina om de riem te overhandigen aan de prins en te vertellen dat alles goed was verlopen. Nu was het moment daar ik liep terug naar ons resort om naast het huis klaar te staan met de camera om de situatie er van beide kanten op te krijgen. Fee was binnen aan het rommelen het daar kwam de Prins. Merijn naderde de voortuin en Felice zag dat nog niet waardoor Merijn echt voor het huis op een paard stond te wachten. Hij riep Fee kom is naar buiten, waarop Fee NEE schreeuwde. De pissigheid van het niet aankrijgen van het vuur was duidelijk te horen ook op de video. Hij riep nog een keer waarop Fee zei waarom en Merijn zei kom is…en toen stond zei gillend voor de opening voor het huis in haar ochtend kloffie en haar handen voor haar mond. Merijn begon te zingen zoals in het sprookje. Felice maakte allemaal rare geluidjes van emotie. Ze bleef een beetje verstijfd staan van emotie. Na enkele zinnen gezongen kwam ze naar de prins toe gelopen en hij van het paard zo op zijn knieën. En vroeg Felice ten huwelijk. Ze was erg blij. En riep vol mondig ja. Dit geheel staat op video u kunt het nu bestellen dan is het over een paar maanden bij u op de stoep. Geweldig actie van Merijn. De prins maakte een ere rondje door het dorp met zijn prinses. Fee wilde ook graag even op het paard. Met een speciale stap (tult) wilde zei ook even in galop. En daar ging ze. Bettina voelde zich ook erg speciaal bij de bijeenkomst. Een mooi moment om nooit meer te vergeten. We keren terug naar het resort bedanken de mensen die hier aan hebben mee gewerkt. De gaucho genaamd Don Negro Villacorta gaf nog even een show weg op het paard. Wat een mooi mannetje. We keren terug naar een speciaal door de dames inelkaar gedraaid Nederlands ontbijt om Bettina nog even gek te maken. Wentelteefjes met appel en dulce de leche. Geniaal lekker. Na zo’n dubbeldekker vol lekkernij zat ik wel vol en de rest ook. De rest van deze super units bewaren we voor in de bus later op de avond. Na het ontbijt keren wij naar de stad om de lijstjes in orde te maken en nog een kleinig heidje te scoren voor Bettina. We hadden daar met haar afgesproken om dan gezamenlijk naar oma te gaan.  

We genieten nog even van een kopje koffie naast de kerk. Op naar oma. We eten nog wat en nemen afscheid van deze waanzinnige tijd in San Antonio te Catamarca bij de familie. We zijn nog net op tijd voor de stadsbus weer terug naar de busterminaal. Traantjes werden weggepinkt bij Bettina. Wat waren we hartelijk welkom hier. Leuke tijd die precies goed getimed was. We krijgen een knuffel met veel geluk toegewenst. Dankjewel Yolanda voor het warm houden van dit contact.