22/27 Mei: Tupiza

Op dit uur van de nacht was het koud in Tupiza. We propten onszelf en de tassen in een taxi. We gingen twee hostels langs die in de Lonely Planet stonden, maar bij allebei bleef de deur na aanbellen dicht. Toen maar naar een luxer hotel, waar we met z’n vieren op een grote kamer in heerlijk zachte bedden ploften waar we direct in slaap vielen. De volgende ochtend stapten we onder een heerlijk warme douche, waarna we genoten van een fantastisch ontbijtbuffet. We gingen weer op verkenningstocht in het dorp, en bij het centrale plein startte net een hardloopwedstrijd van schoolkinderen. Zwaarbewapende politiemannen en een ambulance begeleidden de rennende kinderen. Na een tijdje kwamen ze terug van een rondje in het dorp, waar de winnares het lint van wc-papier doorrende. Jim en Merijn legden het vast met hun camera’s, terwijl zij zelf ook werden gefilmd door de cameraman van het dorp. Buitenlandse interesse in deze race was blijkbaar bijzonder!

 Fee en Merijn liepen de kerk binnen om deze te bekijken, waar net de zondagse dienst begon. Daarna beklommen we een heuvel in het dorp, waar we uitzicht hadden over de vallei. Dit was even genoeg inspanning na al die dagen in de bus, we gingen terug naar het hotel. Op het dak gingen Fem en Jim hun was doen, zodat er weer schoon ondergoed aangetrokken kon worden. Terwijl de was hing te drogen gingen we heerlijk in het zonnetje op het gras naast het zwembad niets liggen doen. Na een uur kwamen we er achter dat onze was van de lijn was gewaaid, en het hele dak lag vol met onze sokken! Nu hebben we super-retro knijpers aangeschaft op de markt, dus dat zal ons niet nog eens gebeuren. Het hotel is voor Boliviaanse begrippen best prijzig, maar we sliepen er nog een nacht voor we vertrokken naar een goedkoop onderkomen. Ja, hier kun  je slapen voor 2 en een halve euro per nacht, in een privé kamer. Dit hostel beschikt over een klein en onhandig ingedeeld keukentje, en een binnenplaatsje. Dus drinken we onze oploskoffie hier. De eerste avond aten we in een restaurantje met een nogal onbekwame ober, sindsdien vinden we het weer erg fijn om zelf te kunnen koken. Op straat zijn overal in dit land heerlijke versgeperste sapjes te krijgen en andere vruchtenshakes en salades. Heerlijk! Tupiza is leuk genoeg om een paar dagen te blijven. Er zijn meerdere markten, maar helaas…geen pinautomaat. Fem en Jim komen daar achter wanneer bijna al het geld op is, maar gelukkig heeft Merijn een reddende Visa-card! Met het geld kopen we mooie kleden op de markt, en Jim nog wat instrumenten.

 Ook een kado voor het versgeboren kindje van Charlotte en Floris. Bij het postkantoor stoppen we alles in een doos. Het ziet er allemaal betrouwbaar uit en we worden heel vriendelijk geholpen. Op een echte typemachine tikt een mevrouw alles wat we in de doos hebben gestopt. Nu maar afwachten wanneer het aankomt! Fee en Merijn vonden in de straat van het hostel een arts die gespecialiseerd is in natuurlijke geneeswijzen. Omdat Merijn de laatste tijd behoorlijk moe is, gaat hij daar in behandeling. Twee keer per dag krijgt hij een soort acupunctuur met elektrische schokjes, en hij is nu op een dieet gezet. Zijn zoutgebruik moet drastisch omlaag en hij mag geen zuivel en liever ook geen vlees. Fee ziet het allemaal aan en is zo nieuwsgierig dat ze ook een behandeling wil. Omdat ze geen lichamelijke gebreken heeft vraagt ze om een afslank-kuur…. Volgens ons allemaal volledig overbodig, maar we zijn benieuwd of de magneten hun werk zullen doen. Fee komt straks vast als een Barbie thuis, ze heeft in ieder geval haar kapsel er wel al op aangepast. Bij de kapper heeft ze eerst wat subtiele highlights tussen haar lange bruine lokken laten zetten. Maar het resultaat was niet bevredigend, dus de volgende dag kreeg haar hele bos haar een peroxide badje. Helemaal blond zag ze toch niet zo zitten, en voortijdig werd de kapster bevolen de chemicaliën er al uit te wassen. Een donkerblonde Felice is nu het resultaat!

Je hoeft je in dit plaatsje niet te vervelen, er worden heel veel activiteiten aangeboden. Zodra we zien dat je ook kunt paardrijden beginnen de paardenkriebels weer op te spelen, en maken we met z’n allen een tocht naar de ‘Cañon del Inca’. De paardjes zijn leuk, net als de cowboy-hoeden die we opkrijgen. Die maken het plaatje compleet, want we rijden door het decor van een western-movie. In galop gaan we door de droge rivierbedding, terwijl we omringd worden door rode rotsen met cactussen. Merijn heeft een beetje pech met een wat langzamer paard dat geen zin heeft om te galopperen, en dat terwijl hij het juist zo graag ook eens zou willen voelen! Halverwege de tour houden we een wat lange pauze, zodat wij de kloof kunnen bekijken en de knul een tukkie onder een boom gaat liggen doen. Na vijf minuten hadden we het er eigenlijk ook wel gezien, maar omdat we langer wachten horen het verhaal van de franse Charlotte die ook met de tour mee is. Zij geeft de rijke kindjes in La Paz franse les, en is sinds een paar maanden hierheen verhuisd. Stoer hoor! Toen we klaar waren met de rit wilden we natuurlijk onze tassen terug die we in het huis bij de paarden hadden achtergelaten. Natuurlijk is er niemand meer en heeft onze minderjarige begeleider geen sleutel. Het is een uur of zes en het begint fris te worden. Na een tijdje wachten besluiten Fem en Jim maar alvast terug naar het hostel te gaan om wat te koken. Fee en Merijn beleven in de tussentijd nog een heel avontuur met ontsnapte paarden die uit de wei braken. Er belandde een paard op zijn rug in een greppel, die daar waarschijnlijk heel lang zou hebben liggen spartelen als onze dappere vrienden niet hadden ingegrepen. Terwijl knullie toekeek vingen ze de ontsnapte paarden en maakten ze het hek van de wei. Goed werk! De volgende dag liepen we met stijve benen door het dorp, gelukkig is het hier normaal om je nogal ‘tranqui’ voort te bewegen. Er zijn in dit dorp meerdere organisaties die trips organiseren naar het vrij dichtbij gelegen grootste zoutmeer van de wereld. Verschillende mensen vertelden ons dat het zeer de moeite waard is om zo’n meerdaagse trip te doen, en dus stappen we binnen bij de organisatie waar we de beste verhalen over hoorden. Het klinkt super gaaf, en we boeken voor aankomende zaterdag. Fem en Jim zitten weer zonder geld, en besluiten het dichtstbijzijnde pinautomaat op te zoeken. Die zit in Villazon, de andere grensplaats met Argentinië. De busrit is alweer een toeristische attractie op zich. Het is heerlijk om uit het raam te kijken. Jammer dat we moeilijk foto’s kunnen maken uit een rijdend busje, maar in het echt is het toch altijd mooier, dus genieten we er gewoon heel erg van! De grond is hier droger en het barst van de stekelige cactussen. Tussen de bergen lopen kleine stroompjes, en langs de oever staat het geoogste graan op de ouderwetse manier in bossen bijeengebonden. We passeren meerdere kuddes geiten en schapen met hun herders. Na anderhalf uur rijden we het stadje in. We vinden het pinapparaat, maar helaas voor ons staat er net een motorrijdende Duitse toerist voor ons. Nadat hij een bulk geld had gepind, bleef er voor ons niet zo veel meer over. Maar wel genoeg om de tour te betalen en nog normaal te kunnen eten. Vanavond duiken we vroeg ons bed in, morgen vertrekken we om half zeven in een jeep. We hebben er zin in!!!