Op zondag vertrokken we uit Tunuyan. We stapten in een bus die luxer was dan het vliegtuig. De stoelen konden verder achterover en een aardige bus-stewardes kwam cola en koekjes rondbrengen. De twee uur durende reis, die ons zo’n 3 euro kostte, vloog voorbij terwijl we genoten van het prachtige landschap om ons heen.
San Rafael is een heerlijke plaats. Het is ook hier weer heel groen, alle straten staan vol bomen. Deze beginnen nu hun herfstkleuren aan te nemen, en de verschillende kleuren geel, bruin een rood maken het bijzonder mooi. In het hostel hebben we een heerlijke kamer voor onszelf, met Fee in een stapelbed en Fem en Jim in een tweepersoonsbed. Jammer dat alle matrassen heel erg doorgezakt zijn, maar na de tentjes slapen we overal zonder te klagen. We koken nog steeds elke avond zelf, volgens Jim maken de meiden vooruitgang in het improviseren met de Argentijnse ingrediënten. Natuurlijk proberen we nieuwe groenten, die op een kruising tussen courgettes en tomaten lijken en erg lekker blijken te zijn. Tot onze verrassing vonden we in de supermarkt een heel diepvriesvak vol vega-burgers, waarvan we er vanavond eentje hebben geprobeerd: super lekker!
In het hostel is het bijna altijd druk met andere gasten, vooral ‘s avonds. Sommigen zijn erg aardig en leuk, zoals een stel uit Buenas Aires dat ons leerde kennismaken met de Argentijnse alcoholische drankjes. Fernet met cola is erg lekker, net als een chemisch-blauw-gekleurd-champagne-achtig drankje dat Frizze heet. Maar er zijn ook andere gasten die we liever zouden willen zien verdwijnen, zoals een vervelende gast uit Madrid die een oogje op Fee had… Die is zo snel mogelijk uit zijn droom geholpen! Elke avond worden er stinkende jointjes gerookt, waar we alledrie vanaf blijven. Ook slaan we het ontbijt van het hostel af, in de witte bolletjes bleken kleine gedroogde stukjes vlees te zitten… die hier worden geserveerd met jam.
Overdag gaan we er op uit en verkennen we de omgeving. Ook hier is een groot park aan de rand van de stad, waar we heerlijk ontspannen tijdens de siesta-uurtjes. We doen spelletjes, en Femke en Felice lezen elkaar omstebeurt voor uit een boek van Isabel Allende. Ook is San Rafael is, net als in Tunuyan trouwens, een groep straathonden die als echte gang de straten afstruinen. Binnen een paar seconden waren we dikke vrienden, en liepen ze een heel eind met ons op. Zelfs toen we een winkel binnengingen wachtten ze buiten op ons! Ze hebben alleen een rare hobby, die ons nogal suïcidaal overkwam: blaffen en happen naar rijdende auto’s, motoren en brommers… en er dan voor gaan rennen terwijl ze met hun tanden de banden van de auto probeerden te bijten. De motorrijders proberen ze met een schop van hun motor af te krijgen. Wij houden elke keer ons hart vast als ze luid blaffend een nieuw slachtoffer hebben gevonden, maar het liep elke keer goed af.
Vandaag zijn we met de bus een stukje naar het westen gereden, naar de rand van de Andes. In het laatste dorpje (Villa 25 de Mayo) zette de buschauffeur ons af voor de deur van een huis, waar een man bleek te wonen die ons voor wat pesos naar een stuwmeer taxide. Daar was het heerlijk! Fantastisch mooie bergen, wat een uitzicht en wat heerlijk een duik. We hadden een prachtige dag uitgekozen met een bloedhete zon, het was genieten!
Morgen gaan we met een tourbus mee, omdat we graag de andere meren willen zien die ten zuiden van San Rafael liggen en adembenemend mooi schijnen te zijn. Op eigen gelegenheid schijnt het lastig zijn daar zonder auto te komen, dus zetten we zo onze wekker omdat we om half 9 worden opgepikt. We zijn benieuwd! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten