15 Maart: Wachten en vliegen

De reis duurde best wel … lang. De eerste vlucht zaten we lekker met onze beentjes languit, we hadden stoelen geboekt bij de nooduitgangen. Die eerste paar uur vliegen naar Madrid ging best vlot. Daar aangekomen moesten we zes uur doorbrengen op de luchthaven voor we verder konden. Dus wat wil een roker: buiten een sigaretje roken! Dat betekende dat we naar buiten moesten. Jammer dat onze tassen nu voor de tweede keer de full-body-scan moesten ondergaan. Toen op zoek naar een hapje eten. Natuurlijk bekijken we eerst alle eettentjes, en komen we toch tot de conclusie dat de eerste de beste en de voordeligste was. Daar hebben we als echte Hollanders bij de saladebar onze schaaltjes volgeschept tot er geen maiskorrel meer bij paste. Onze ogen bleken groter dan de maag…

De grote oversteek begon in het vliegtuig met een maaltijd. We hadden niet echt trek, want het was half 1 ’s nachts en we hadden net al onze buikjes rond gegeten. Maar de vega-maaltijd aan boord was verrassend lekker! Wie klaagt over vliegtuig-voer kunnen we dus aanraden om voor deze variant te kiezen. Daarna was het wachten. Onze stoelen konden wel 10 centimeter naar achter geklapt, een positie die niet heel erg uitnodigde tot slapen. Iedereen had wel een eigen DVD-scherm in de hoofdsteun voor zich, dus we hebben lekker filmpjes zitten kijken. Natuurlijk slopen we een afstandsbediening, en lijkt het alsof de stoelen voor ons veel verder naar achter kunnen dan de onze. Na toch wat uurtjes slapen worden we wakker als 3 stijve harken met een houten kont. Op dat moment vliegen we al over de Braziliaanse Amazone, zien we op het scherm. Als ontbijt krijgen we weer een warme maaltijd met gekookte groenten, waar Fee en Fem heel blij mee waren en hun toastjes graag ruilden met Jim die wat minder zat te wachten op warme kikkererwten. 

Aangekomen in Chili moest onze handbagage weer door de scanner, net als ook in Argentinië, dus onze bagage zal nu wel bijna radio-actief zijn. Op het vliegveld in Santiago moesten we weer een paar uur wachten. De koffie was zo aantrekkelijk dat we 20 euro omwisselden voor meer dan 11.000 Chileense pesos. Ook daar alle winkeltjes bekeken, maar die mooie wollen poncho’s nemen we op de terugweg wel mee. De Latijns-Amerikanen hebben veel mooiere zwarte paspoorten dan onze bekende rode. De laatste vlucht hebben we de cameraman bij het raam gezet om luchtfoto’s van de Andes te maken. Dit stukje leek meer op de Efteling, en we moesten immigratie-formulieren invullen onder nogal hobbelige omstandigheden. Maar na een uurtje waren we er, en al snel stonden er een paar verse stempels in onze paspoorten!          


                                       

                                          We stapten naar buiten en daar was de zon! 

Mendoza verwende ons met zijn warmte, vanaf dat moment voelden we ons echt op reis. De bus was snel geregeld dankzij Fee haar goede Spaans. Ze werken hier ook met een soort OV-chipkaarten, die je in de bus kan opladen. Per rit betaal je 1,40 Argentijnse Pesos. 5 pesos zijn ongeveer 1 euro, dus het omrekenen is niet heel lastig. We reden door de buitenwijken van Mendoza naar het centrum. Het zag er allemaal heel herkenbaar Latijns-Amerikaans uit. Kleine geïmproviseerde huizen, vaak in vrolijke kleuren beschilderd en met gietijzeren hekwerk voor de ramen.