29: Maart San Rafael (deel 2)

’s Ochtends toen we ons klaarmaakten om mee te gaan met de tour naar Cañon del Atuel en Valle Grande kregen we de leuke verassing dat onze superdeluxe kamer was gereserveerd voor andere gasten. We konden wel een andere kamer krijgen maar we besloten meteen maar al onze spullen in te pakken met de hoop, na de tour, de laatste bus naar Malargüe te halen.

De tour was vet ook al lag de gemiddelde leeftijd van de medepassagiers hoog (behalve 2 jongere meiden) die allemaal van Argentijnse afkomst waren. We krijgen het idee dat de meeste Argentijnen vooral in eigen land vakantie houden. De sfeer was goed, Patricia de gids was een kwebbelaar die ons werkelijk alles wat je maar kan weten over de omgeving vertelde. Fee wilde af en toe wel wat vertalen maar daar kreeg zij de kans niet echt voor. De eerste stop was op een uitkijkheuvel, waar we genoten van een fantastisch uitzicht over de pampas die zich uitstrekten tot zover we maar konden kijken. Aan de ene kant van de heuvel was het land vruchtbaar, aan de andere kant was het bar droog omdat er te veel zout in de grond zat. Malargue was zelfs te zien, de plaats 200 kilometer ten zuiden van San Rafael waar we die avond naar toe wilden. De trip ging verder naar een groot stuwmeer, waar weer een mooi uitzicht op ons wachtte: een spiegelglad blauw meer met bergen op de achtergrond. De oever van het meer stond vol met zomerhuisjes van Argentijnen, waar we zelf ook best eentje van zouden willen hebben! Bij elke stop kwam natuurlijk de mate van de medepassagiers uit de tassen. Wij hadden ook onze thermosfles bij ons maar dan met oploskoffie. Die drinken we hier eigenlijk alleen maar en nu zijn we daar zo aan gewend dat we hem steeds meer zijn gaan waarderen. De twee meiden die mee waren, waren op zichzelf ook al een attractie. De een commandeerde de ander de hele reis om haar op alle mogelijke manieren en zo vaak mogelijk op de foto te zetten. Van dit ‘fotomodel’ zijn deze dag waarschijnlijk meer foto’s gemaakt dan door alle andere medepassagiers. Toen haar vriendin er na uren een beetje genoeg van begon te krijgen, gaf ze ook andere passagiers de opdracht haar schoonheid vast te leggen. Ook dit op commanderende wijze en zonder een dank je wel, alsof het al een eer was om naar haar te mogen kijken.

Na het meer reed het busje ons het dorpje El Nihuil in, dat aan de andere kant van het meer ligt. Daar gingen om 12 uur alle Argentijnen het restaurant in om zich te goed te doen aan een anderhalf uur durende gigantische lunch. Wij als echt Hollanders hadden broodjes met kaas in onze tas mee en kozen ervoor om die buiten in het zonnetje op te eten. Een heerlijk zelfgestookt drankje en een pot plantaardige crème waar we allemaal een groot fan van zijn geworden (zelfs Jim smeert het) bij een lief oud mannetje gekocht. Nadat de Argentijnen geen hap meer naar binnen kregen en een aantal al een drankje te veel op hadden stapten we weer onze tourbus in, die identiek was aan de andere 3 die voor het restaurant stonden en die we ook bij elke stop weer tegenkwamen. Na een afdaling reden we de beroemde kloof in, de Cañon del Atuel, die de Argentijnen zelf graag vergelijken met de Grand Canyon. Hoewel dit ietwat overdreven is was de kloof werkelijk spectaculair. De rotsen hadden allerlei verschillende kleuren, structuren en vormen. De gids liet ons raden welke figuren je in de rotsen kon zien. Natuurlijk was er een het grappigst, jullie raden wel welke vorm hij had. De man op het bankje voor ons legde de hele reis vast met zijn handycam, het maakte hem niet uit dat de weg hobbelig was en dat hij meer de stoel voor hem dan uitzicht filmde. Soms dook hij boven op zijn vrouw om iets van het uitzicht vanachter het raam te kunnen vastleggen, en liet af en toe de camera hevig op en neer schudden als hij schaterend moest lachen om een grapje van Patricia de gids. Wij hadden nu al medelijden met het thuisfront die deze urenlange excursie op die manier zal moeten meebeleven achter de tv of computer.

We stopten op plekken waar het bijzonder mooi was en uiteindelijk kwamen we dan bij de Valle Grande, een plek die veel te mooi was om maar zo kort te blijven. Een groot meer in een vallei tussen de bergen, het was bijna te mooi om waar te zijn.

Als verassing was de laatste stop bij een finca. Ze hadden een aantal dieren, maar verbouwden voornamelijk fruit zoals druiven, peren, perziken en pruimen. Bij het uitzicht van honderden meters droogrekken waar fruit op lag te drogen waren wij wat minder enthousiast dan de rest... We kregen een rondleiding over de boerderij en mochten producten proeven die rest daarna gretig insloeg. Fem en Fee hebben schaamteloos alles geproefd maar de portemonnee in de tas gehouden.

Patricia liet ons als eerste bij ons hostel afzetten zodat wij precies tijd genoeg hadden om de laatste bus te halen en nog even snel te pinnen. Reizen in de bus is heerlijk. We vertrokken om een uurtje of 9 ’s avonds, het was dus al donker. Onderweg stopte de bus en kwam een politieagent de bus inspecteren waarbij wij als buitenlanders natuurlijk de klos waren. We moesten uitstappen en meekomen naar een politiehokje langs de kant van de weg met onze spullen. Onze tassen werden door een mannelijke en vrouwelijke agent besnuffeld en alles werd uitgebreid bekeken. Toen ze na 10 minuten de hoop op het vinden van marihuana hadden opgegeven mochten we weer de bus in en reden we verder. Om een uurtje of 12 kwamen we Malargue binnen. Ons oorspronkelijk idee was om naar een ecohostel even buiten de stad te gaan, maar het tijdstip en afwezigheid van taxi zorgden dat we kozen voor een bed in het centrum.