5/8 Augustus: Cafayate

Na een laatste rondje door de stad te hebben gelopen stappen we om een uur of 1 ’s middags in Salta op de bus. De reis gaat deze keer een stukje naar het zuiden, naar Cafayate. Eerst hadden we nog een ander stadje in gedachten, Cachi, maar omdat dat weer een heen-en-weer ritje Salta zou betekenen zagen we daar toch maar vanaf.  In de bus zorgt de airco weer voor een tropisch klimaat. We zitten bovenin de bus op de voorste stoelen en hebben dus vanaf daar een geweldig uitzicht. Dat is deze rit een groot feest! We rijden door de ‘Quebrada de Cafayate’, oftewel de kloof van Cafayate. Deze weg leidt ons langs verschillende kleuren rotsen en geweldige rotsformaties. De afwisseling van de verschillende soorten steen en aarde, de kleuren van rood en geel tot groen, de rare vormen… we kijken weer onze ogen uit!  Het is daarom ook helemaal niet erg dat de bus wat langer over het ritje doet dan we hadden verwacht. Eind van de middag komen we aan, en wanneer we de bus uit stappen krijgen we meteen reclamefolders van vijf verschillende hostels in onze handen. We rennen direct naar het hostel dat het goedkoopst een tweepersoonsbed aanbied, om deze enige kamer te kunnen opeisen. Het hostel is een leuk klein gebeuren, het bed is heerlijk. Jammer dat we er maar twee nachtjes kunnen blijven omdat de eigenaars zelf even naar Mendoza moeten. Het voelt hier in het dorp heerlijk rustig, en wat een geweldige temperatuur! Toen we terugreisden naar Argentinie hadden we verwacht dat we de kou tegemoet zouden reizen, maar niets is minder waar. Elke dag worden we hier getrakteerd op een heerlijk zonnetje! De eerste avond zitten we om een uur of 6 in de laatste avondzon met een pizza en een koel drankje op een terras op het plein. Femke is nog een beetje verkouden, dus we doen het rustig aan. De winkel met muziekinstrumenten is spannend genoeg, er hangen namelijk een aantal mooie ‘moxeno’s’, de fluit waar Jim stiekem nog altijd naar op zoek is. Zelfs na de ‘gouden-udu’. Maar de ‘Gouden-moxeno’ leek hier toch echt te hangen. De vrouw in de winkel kon ons nu alleen vertellen dat die dingen van haar man waren en dat ze niet wiste hoeveel hij er voor wilde hebben. Dat werd dus vanavond terugkomen. Femke duikt in bed en leest in een ruk een boek uit terwijl Jim terug gaat naar de winkel. Teleurgesteld komt hij terug, die fluiten zijn hier vreselijk duur! Toch nog even op internet kijken… hij kan het eigenlijk niet geloven en gaat er op uit voor een tweede verkenningstocht. Deze keer een lachende Jim terug in het hostel: hij heeft er eentje in handen gehad! De naam van de maker stond er op, die komt hier uit Cafayate. Hij komt snel achter het adres van deze man om morgen een bezoekje te wagen. De eigenaar van het hostel kent hem, de enige muziekleraar in de stad. De volgende dag gaan we direct op pad, we vinden zijn huis in een buitenwijkje en treffen hem voor de deur. Helaas is hij lang ziek geweest en heeft hij geen nieuwe instrumenten meer gemaakt. De fluit in de winkel die Jim gezien heeft is dan ook de enige die er op dit moment is. Wij gaan snel terug naar het dorp en kopen deze speciale fluit, de buit is binnen! De rest van de dag verkennen we de rest van het dorp een beetje en  bekijken de winkeltjes met handwerk. De kwaliteit van de spullen is mooier dan in Bolivia, ook de wollen sjaals en truien zijn van mooie ongeverfde wol. Maar… de tas zit vol en houden het bij kijken. Wel proeven we onze eerste lokale wijn. Niet bij een van de bodega’s, maar in een ijssalon. Allebei een bolletje witte ‘torrontes’, de specialteit van de streek, en een bolletje ‘vino tinto’. Verrassend genoeg smaakte het echt naar wijn en was het heel erg lekker! Na het rondstruinen door het dorp bakken we zelf wat ‘milanesa’s de soya’ op in het hostel.  Die avond is het weer feest voor Jim, we lopen langs een klein winkeltje waar ze ‘gaucho-broeken’ verkopen in ribstof. Natuurlijk staat het hem heel erg cool zo’n cowboy broek, en kan er dus gelijk een oude verkleurde en wel vijf keer gerepareerde broek de vuilnisbak in. De tweede ochtend moesten we helaas onze spullen weer inpakken en verhuisden we alles naar een ander hostel een stukje verderop. Helaas een stukje duurder, dus kozen we voor een goedkoper hokje met twee losse bedden. Na zo’n rustig dagje in het dorp kunnen we er na deze verhuizing weer helemaal tegenaan en huren twee mountainbikes. Die zijn ook wel nodig, de weg viel ons een beetje tegen. Het was heerlijk na al die tijd weer eens op een fiets te zitten, maar bergop op een onverharde weg liet ons wel voelen dat de fiets-spieren niet zo veel meer gewend zijn. Wanneer we het dorp uit fietsen loopt de weg dwars door de wijngaarden van de bodega’s. Cafayate staat in Argentinië op nummer twee wat betreft de wijnproductie, na Mendoza. Het barst hier dan ook van de luxe bodega’s,  het lijken wel paleizen op hun landgoederen vol wijnstruiken. Omdat het nu winter is, is het hier heel droog. Er groeit geen blaadje meer aan de donkere kronkelende takken. Na een paar kilometer komen we op een plek waar oude rotstekeningen te zien zouden zijn.  Wij stappen van de fiets en gaan op zoek… zonder resultaat. Een paar huisjes en hekken, wij geven het al snel op. We stappen weer op de fietsjes en bereiken zwetend het einddoel van de rit: de ‘Rio Colorado’. Deze stroomt rechtstreeks uit de hoge bergen die het dal van Cafayate omringen. Er zou een waterval moeten zijn, en wij gaan dus weer op zoek. Er is geen duidelijk pad te bekennen, dus wij zoeken zelf een weg tussen de rotsen en de planten. De geitjes die we onderweg tegen komen zijn een stuk behendiger op dit terrein dan wij! Het is erg leuk om te zien hoe ze met gemak over de steile rotsen springen en te luisteren naar de schattige geluidjes die ze maken. Later lezen we dat de waterval zo’n anderhalf uur lopen vanaf het pad is, maar ook deze hebben we niet gezien omdat we na een uurtje of zo toch wel genoeg kregen van het heen en weer klauteren over de rivier op niet erg geschikte sandaaltjes. Maar het was een heerlijke plek om te apekooien en om te genieten van het mooie stukje natuur. Heerlijk die rust in de bergen na een drukke stad als Salta. We lopen weer terug via een ander paadje en eindigen de wandeling met een mooi uitzicht over het dal. Aan het eind van het pad staat een klein winkeltje waar we genieten van een heerlijk koud drankje. De eigenaresse kan erg leuke tasjes breien in de vorm van een lama, voor Femke natuurlijk onweerstaanbaar. Wanneer we aan de terugweg willen beginnen ontdekken we dat de voorband van Femke’s fiets volledig plat is. Daar balen we een beetje van, we hadden ons verheugd op de tocht naar beneden, die zeker minder inspannend zou zijn geweest! Nu werd het een lange wandeling terug naar het dorp… gelukkig wel in een lekker zonnetje.  Om vijf uur zijn we terug in het dorp om de fietsen terug te geven aan de eigenaar die niet helemaal lekker in zijn hoofd is. Moe maar voldaan, het was een heerlijke dag geweest. Dit hostel heeft geen keuken, dus nu hadden we geen keus: uit eten! We vonden een klein barretje waar ze heerlijke empanada’s en goedkope wijn bleken te hebben, ‘La Casa de las Emapandas’. Oorspronkelijk dachten we er alleen een voorafje te halen, maar we bleven maar wijn en hapjes bijbestellen tot we volledig vol zaten. De verschillende vullingen waren super lekker, de beste empanada’s die we in heel Argentinië hebben gehad! De wijn ging er ook best in, Jim probeerde wat glazen van de rode Malbec en Femke de witte torrontes.  We halen nog een klein flesje om de avond mee af te sluiten en vallen rozig in slaap in het nieuwe slaapkamertje waar het verdacht schimmelig ruikt. De volgende dag laten we de fietsen voor wat ze zijn, en gaan we een lekker stuk wandelen. Een aantal kilometers van het dorp liggen zandduinen, en met deze zon lijkt het ons lekker om daar op een handdoekje lekker wat te luieren. We lopen het dorp uit, langs de kale wijngaarden.  We zijn zo verwend geraakt dat we amper nog opkijken van de hoeveelheid roofvogels die we zien. Het blijven indrukwekkende dieren! Boven ons hoofd een strak blauwe hemel en een brandende zon. Jemig wat is het warm! Uiteindelijk zien we de zandheuvels liggen, maar ze blijken onbereikbaar te zijn door een zompig moerasachtig gebied dat er voor ligt. Omdat we geen paadje vinden gaan we daarom maar lekker onder een boom zitten picknicken. Die avond belonen we de wandeling weer met empanada’s en de lokale drank… ook kopen we een lekker flesje die we in onze tas stoppen voor als we nog op bezoek gaan bij onze vrienden in Catamarca. De laatste avond koopt Femke toch ook zo’n stoere gaucho-broek. Ander stofje, ander kleurtje, dus het ‘Jut en Jul-effect’  valt reuze mee.  We boeken een bus ticket voor de volgende bestemming: Tafi del Valle.  Na deze heerlijke dagen verlaten we het fijne Cafayate zonder een bodega van binnen te hebben gezien, iets dat bijna o