In het hostel in het dorpje zijn we twee nachten gebleven. We hebben een beetje rondgewandeld, het park bezocht en een museumpje, dat gratis was en waar de geschiedenis van de omgeving hier, zowel van de indianen als van de kolonisten werd getoond. Ook lagen er grote versteende houtstronken, waar we eigenlijk naar opzoek waren in deze omgeving. De straten zijn breed en ook hier weer met veel bomen in de herfstkleuren. Het hostel was voornamelijk bedoeld voor het ski-seizoen en daarom nu niet bijster gezellig. Dus we besloten naar het andere hostel van dezelfde eigenaar te gaan, het ecohostel, een aantal kilometer buiten het stadje. We werden met de taxi gebracht, en kwamen aan op een plek die zo heerlijk is dat we er voorlopig niet meer weg willen.
Overdag is het heerlijk warm en de omgeving is weids en groen. Vooral bij zonsondergang genieten we van super mooie plaatjes van de bergen en de lucht die ’s nacht verandert in een sterrenhemel met miljoenen sterren. Het hostel zelf is op een ecologische manier gebouwd, de vormen zijn heel natuurlijk en speels. Het gebouw is overdag lekker koel en ’s avonds lekker warm. Op het terrein loopt een van de paarden los over het terrein, net als de twee lieve honden. Dit is ‘eco’ op zo’n manier dat iedereen er voor zou vallen! Heerlijke douches en wel afwasmiddel. We krijgen ’s ochtends het lekkerste brood van heel Argentinië geserveerd, vers gebakken door Osvaldo.
Osvaldo en Jim zijn direct begonnen met het opnemen. Hij heeft zelf veel instrumenten, en kan heel mooi spelen en zingen. De dag dat we hier aankwamen heeft Jim met hem en een andere gast het hele terrein afgestruind en zijn er allemaal zelfgemaakte instrumenten bijgekomen. Die avond maakten we een kampvuur, waar we zongen en iedereen een instrumentje in zijn handen had om mee te doen. Het was een heerlijke avond! Een andere dag nodigde Osvaldo bevriende muzikanten uit, die langs kwamen om te spelen en die een aantal instrumenten achterlieten die Jim en Osvaldo mogen gebruiken. Op dit moment zijn al drie nummers door Jim en Osvaldo gemaakt, ze zitten samen hele dagen binnen om op te nemen. Ook maakt Jim opnamen van de vogels, het stromende water in het riviertje en alles wat maar geluid maakt en binnen bereik van de microfoon is.
Hier de link naar het album
http://soundcloud.com/mokkamonkey/sets/mokka-monkey-osvaldo-elementos
Gelukkig is muziek een internationale taal, want Osvaldo kan niet zo goed Engels. Dus als er andere gasten komen tolkt Fee voor hem en af en toe vertaalt ze ook wat van zijn poëtische teksten. Als hij praat probeert hij dat zo duidelijk mogelijk te doen met allemaal gebaren, zodat zelfs Femke en Jim er wat van begrijpen. Inmiddels heeft Osvaldo ons uitgenodigd met hem mee de bergen in te gaan en zijn familie op te zoeken, waar geen elektriciteit of wat dan ook is. Hij moet zelf tot 20 mei werken dus het gaat waarschijnlijk een beetje lastig worden maar alleen al het aanbod, dat zo echt gemeend is, is wel heel erg leuk.
Osvaldo eet ook vegetarisch en vind het leuk ons heerlijke hapjes te geven. Hij plukt kruiden voor thee, we krijgen fantastische zelfgemaakte vega-burgers en extra volkorenbrood. In de omgeving zit wel een klein kioskje maar daar verkopen ze niet zoveel en naar het stadje is toch best een aardige wandeling! Dat hebben Femke en Felice een keer gedaan, en gelijk groenten voor een paar dagen gekocht. Het heeft Fee wat blaren op haar voeten bezorgd, een goed excuus om lekker rustig aan te doen. Fem en Fee hebben gisteren ook geprobeerd brood te bakken, geïnspireerd door Osvaldo en Femke die dacht een klein pakje boter te hebben gekocht, maar wat gist bleek te zijn. We hebben zoete met gedroogde vruchtjes en muesli gebakken en hartige met olijfolie, pizzakruiden, veel knoflook en parmezaanse kaas. Jammer genoeg kwamen ze niet zo uit de geweldige stenen houtoven als de broden van Osvaldo, we kunnen hier nog aardig wat leren! Wel gaaf hoor, zo eerst een echt vuur maken om daarna pas te kunnen bakken.
We hebben hier ook een ‘aanhangsel’ gekregen zonder het echt te willen. Toen Femke en Felice een wandeling maakten dook ze ineens op. Een sterk vermagerd puppietje verscheen uit het niets verscheen en week niet meer van onze benen. Echt bizar en hartverscheurend. Normaal kan je je wel een beetje losmaken of afstand doen van de straathonden, maar deze……oef…..ze wierp zich met zoveel vertrouwen op ons en ook al deden we meerdere pogingen om haar weg te brengen en snel weg te rennen, na een paar minuten was ze weer bij ons. Uiteindelijk maakte het ons niet meer uit dat ze met ons meeliep, we dachten dat ze op het terrein van het hostel vanzelf wel door de twee grote honden aldaar zou worden weggejaagd. Maar ook al was ze doodsbang en liep ze trillend met haar gekorte staartje tussen haar benen, ze bleef op ons wachten en de grote honden weerstaan die vreselijk nieuwsgierig waren. Er werd ons verteld dat veel puppies gewoon gedumpt worden, iemand heeft toch haar staart afgeknipt dus ze moet ooit van iemand zijn geweest maar wie laat een beest nou zo vermageren dat het echt gruwelijk is om aan te zien? Goed, jullie raden het al, we zitten haar dus vet te mesten. We hoopten stiekem dat de eigenaar van het hostel haar ook wel wilde hebben maar die zei al dat hij haar wel ergens ver weg met de auto dumpt, ver genoeg dat ze de weg terug niet kan vinden. Het is zo’n lief scharminkeltje echt mooi door lelijkheid. Ze loopt overal achter ons aan…ook mee het dorp in. We hebben haar al honderd namen gegeven, maar nu noemen we haar Inca. We weten nog niet echt wat te doen. Fee heeft even op internet gezocht naar dierenasiels hier in de buurt, maar de berichten daarover waren zo gruwelijk dat we haar dat niet willen aandoen. Heeeel erg lastig dus, want eigenlijk heeft ze al onze harten al gestolen door haar ontzettende liefheid. Als ze de andere honden of het paard ziet dan rent ze onder je benen om daar te verschuilen of klimt op je schoot, likjes gevend en zacht piepend. Af en toe loopt ze in de prikkels van planten die onder haar voeten vast blijven prikken en ook dan rent ze hard naar je toe om ze er uit te laten halen. We doen alsof we nog niet heel erg gehecht zijn, maar stiekem voert Jim haar nog extra, eet Fem haar ei bij het ontbijt niet meer op en staan we vroeg op, alleen maar om te kijken hoe het met het beestje gaat. We hebben een bedje voor haar gemaakt met een handdoek van Fem, maar als ze ’s avonds, als ze het kouder heeft, op je schoot in slaap is gevallen is het zelfs moeilijk haar daar te laten. Na twee dagen zie je haar ribben al iets minder, maar ze blijft mager. Maar ze is zo’n stuk vrolijker geworden! Het stompje van haar staartje staat niet meer tussen haar benen maar omhoog, en ze speelt met de enorme honden hier op het terrein.
Hier blijven we dus nog even genieten. Van de muziek, de beestjes, de omgeving en de aardige mensen, hier zijn we alle drie heel erg gelukkig!
P.S. Wie een goed huis voor een heel lief klein hondje weet…!! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten