13/16 Augustus: Mendoza

11/12 Augustus: Catamarca

7/10 Augustus: Tafi del Valle

Vanuit Cafayate was het 3 uurtjes rijden naar Tafi del Valle. Weer zo’n lekker knus dorpje waar wij op uit waren de laatste dagen voor ons vertrek hier uit Argentinië. De route hiernaar toe was door fluweel zachte bergen. We zijn ook iets gestegen in de hoogte. De zon in Cafayate heeft mij zo weliswaar even genekt. Ik zie er lekker opgezwollen uit met wat bultjes her en der. We denken aan zonneallergie. Wie had dat gedacht! Gelukkig jeukt het niet. Bij de busterminal komt er meteen een knul die er wat minder verzorgd uitzag zijn huisje showen waar we zouden kunnen verblijven voor een aantrekkelijk bedrag. We treffen gelukkig maar 1 persoon aan in plaats van 4 of 5 personen. Ik twijfel en Femke eigenlijk niet. We treffen nog een paar Nederlanders aan in Cafayate waar we de bus net mee instapte. Deze mensen kregen het zelfde aanbod en stapten mee de auto in. Wij geloven het uiteindelijk en lopen vol bepakt door het dorp wat vrij klein is naar een hostel wat ons aanspreekt.  Na een stuk of 4 treffen we de Nederlanders weer aan met de uitspraak: het zag er inderdaad erg mooi uit maar het was zo onofficieel dus we doen het niet. Dan is Bolivia niks voor jullie dachten we.  We vinden onze rust bij een oude dame die een flink gebouw heeft staan op het stuk grond waar ze woont. Genoeg kamers en het was bijna uitgestorven. We stallen de tassen om daarna even het dorpje in te lopen. Veel toeristenwinkels met een paar uitzonderlijk leuke ertussen. We komen binnen in zo’n winkel waar de verkoper erg enthousiast is. Hij geeft overal uitleg bij en is trots op zijn spullen. Femke krijgt een cape om die je op 7 verschillende manieren kan dragen. Een authentiek stuk kleding waar ze nu de meest afgrijselijk felle kleuren tegenaan gooien. We kregen ook wat likeurtjes te proeven. Muna muna een kruid dat ik NL ook in thee vorm dronk daar hadden ze hier een likeurtje van dus die ging sowieso mee. De volgende keus was een noten likeur maar na het proeven was deze eigenlijk ook echt op. Te veel keus we nemen de eucalyptus likeur, lekker sterk. We hebben geen opener dus die ging meteen open mee de tas in.  Een potje vijgen in siroop mocht ook niet achtergelaten worden dus inpakken maar.

De lokale bakker is ook ontdekt. Een kleine versnapering om de honger te stillen want de Argentijnse tijden hier blijft een last. De restaurants gaan pas na achten open. We kunnen niet wachten dus doen we nog een rondje super de boer om maar brood te voorzien van lekkere dingen. We hebben geen keuken hier in dit hostel dus we moeten het simpel houden.  Sla wassen doen we in de wastafel. Enfin we doen het rustig aan het eerste avondje. We drinken ons likeurtje en ploffen op een groot bed neer. Het dorpje is lekker rustig en erg mooi.

De volgende dag gaan maken we plannen over hoe en of wat de komende zes dagen. We besluiten om nog even langs Bettina te gaan in Catamarca. Dit van donderdag op vrijdag. We kopen voor overmorgen een ticket naar Tucuman om daar vervolgens weer op de bus te stappen naar Catamarca. Dus donderdag een busdagje. Vrijdag gaan we een nachtbus nemen naar Mendoza om daar de laatste drie dagen even uit te rusten voor de lange vlucht. Dus dat voor de komende dagen. Nu even genieten nog we hier zijn. Eerst factor 65 op mijn gezicht voor de wandeling kan gaan beginnen. We zitten vlakbij en groot meer en willen er eigenlijk wel even heenlopen. Een mooie wandeling langs een riviertje die dan uiteindelijk bij het meer zou moeten uitkomen. We treffen wat roofvogels en paarden die in de weide omgeving aan het genieten zijn. Het ijskoude bergwater is niet een uitdaging om er even in te springen met deze overweldigende temperaturen. Het is hartje winter maar de zon schijnt alsof het een goede Nederlandse zomer had kunnen zijn. Ik hoop dat als wij terug zijn het wel wat beter weer is dan daarvoor in NL. Ik hoor nog steeds niet al te goede berichten. Na anderhalf uur in de omgeving te hebben gelopen komt het meer dichterbij maar bevind zich spontaan een omheining. We keren weer op. In het riviertje stond een boom als een pilaar op z’n eigen wortels overeind. Echt een plaatje. Helaas had ik mijn camera 1 keer niet mee. We smikkelen hier van de FRUTIGRAN koeken. Dit zijn aanraders ze hebben ze echt in 6 smaken en zijn allemaal lekker. Er zitten ook niet echt zoetstoffen in dus dat is beter. Op de terugweg wat warmers aangetrokken en de super de boer bezocht. Maar nu met een lekker lokaal kaasje erbij. De blaasjes worden niet minder na zo een dag dus morgen maar even uit de zon blijven. Leuk zo nog even voor het einde van je reis. We eten de broodjes op onze veranda op met een bakje oploskoffie. De thermos kan laten we door die ouwe heks hier voor 2 pesos vullen. We ploffen voldaan op bedje neer om morgen maar eens helemaal niks te doen.  Na flink wat uren slaap gaan we er maar weer uit. De zon brand nu echt heel erg fel. We doen een klein wasje zodat we eigenlijk niet meer hoeven te wassen voordat we het vliegtuig instappen. We checken bij het pompstation of we nog een reactie hebben gehad van Bettina en daarna rusten we lekker de hele dag uit. Ik in de schaduw Femke lekker in de zon. Na 2 uur was de was alweer kurkdroog. Einde middag nog even een siesta en daarna wachten tot er een restaurantje open zou gaan. Intussen ruilt Femke weer een leesboek om bij een ander Hostel. Geen roman maar toekomst voorspellingen gaan mee voor de laatste dagen. We slagen erin om restaurant te vinden die voor 20:00 uur open was namelijk 19:30. Sla en patat was echter het enige waar we wat vertrouwen in hadden en de buikjes zaten weer vol.  We ronden af met een FRUTIGRAN. Morgen om 10:00 gaat de bus dus we gaan er vroeg in. Boekje lezen en blog schrijven.

5/8 Augustus: Cafayate

Na een laatste rondje door de stad te hebben gelopen stappen we om een uur of 1 ’s middags in Salta op de bus. De reis gaat deze keer een stukje naar het zuiden, naar Cafayate. Eerst hadden we nog een ander stadje in gedachten, Cachi, maar omdat dat weer een heen-en-weer ritje Salta zou betekenen zagen we daar toch maar vanaf.  In de bus zorgt de airco weer voor een tropisch klimaat. We zitten bovenin de bus op de voorste stoelen en hebben dus vanaf daar een geweldig uitzicht. Dat is deze rit een groot feest! We rijden door de ‘Quebrada de Cafayate’, oftewel de kloof van Cafayate. Deze weg leidt ons langs verschillende kleuren rotsen en geweldige rotsformaties. De afwisseling van de verschillende soorten steen en aarde, de kleuren van rood en geel tot groen, de rare vormen… we kijken weer onze ogen uit!  Het is daarom ook helemaal niet erg dat de bus wat langer over het ritje doet dan we hadden verwacht. Eind van de middag komen we aan, en wanneer we de bus uit stappen krijgen we meteen reclamefolders van vijf verschillende hostels in onze handen. We rennen direct naar het hostel dat het goedkoopst een tweepersoonsbed aanbied, om deze enige kamer te kunnen opeisen. Het hostel is een leuk klein gebeuren, het bed is heerlijk. Jammer dat we er maar twee nachtjes kunnen blijven omdat de eigenaars zelf even naar Mendoza moeten. Het voelt hier in het dorp heerlijk rustig, en wat een geweldige temperatuur! Toen we terugreisden naar Argentinie hadden we verwacht dat we de kou tegemoet zouden reizen, maar niets is minder waar. Elke dag worden we hier getrakteerd op een heerlijk zonnetje! De eerste avond zitten we om een uur of 6 in de laatste avondzon met een pizza en een koel drankje op een terras op het plein. Femke is nog een beetje verkouden, dus we doen het rustig aan. De winkel met muziekinstrumenten is spannend genoeg, er hangen namelijk een aantal mooie ‘moxeno’s’, de fluit waar Jim stiekem nog altijd naar op zoek is. Zelfs na de ‘gouden-udu’. Maar de ‘Gouden-moxeno’ leek hier toch echt te hangen. De vrouw in de winkel kon ons nu alleen vertellen dat die dingen van haar man waren en dat ze niet wiste hoeveel hij er voor wilde hebben. Dat werd dus vanavond terugkomen. Femke duikt in bed en leest in een ruk een boek uit terwijl Jim terug gaat naar de winkel. Teleurgesteld komt hij terug, die fluiten zijn hier vreselijk duur! Toch nog even op internet kijken… hij kan het eigenlijk niet geloven en gaat er op uit voor een tweede verkenningstocht. Deze keer een lachende Jim terug in het hostel: hij heeft er eentje in handen gehad! De naam van de maker stond er op, die komt hier uit Cafayate. Hij komt snel achter het adres van deze man om morgen een bezoekje te wagen. De eigenaar van het hostel kent hem, de enige muziekleraar in de stad. De volgende dag gaan we direct op pad, we vinden zijn huis in een buitenwijkje en treffen hem voor de deur. Helaas is hij lang ziek geweest en heeft hij geen nieuwe instrumenten meer gemaakt. De fluit in de winkel die Jim gezien heeft is dan ook de enige die er op dit moment is. Wij gaan snel terug naar het dorp en kopen deze speciale fluit, de buit is binnen! De rest van de dag verkennen we de rest van het dorp een beetje en  bekijken de winkeltjes met handwerk. De kwaliteit van de spullen is mooier dan in Bolivia, ook de wollen sjaals en truien zijn van mooie ongeverfde wol. Maar… de tas zit vol en houden het bij kijken. Wel proeven we onze eerste lokale wijn. Niet bij een van de bodega’s, maar in een ijssalon. Allebei een bolletje witte ‘torrontes’, de specialteit van de streek, en een bolletje ‘vino tinto’. Verrassend genoeg smaakte het echt naar wijn en was het heel erg lekker! Na het rondstruinen door het dorp bakken we zelf wat ‘milanesa’s de soya’ op in het hostel.  Die avond is het weer feest voor Jim, we lopen langs een klein winkeltje waar ze ‘gaucho-broeken’ verkopen in ribstof. Natuurlijk staat het hem heel erg cool zo’n cowboy broek, en kan er dus gelijk een oude verkleurde en wel vijf keer gerepareerde broek de vuilnisbak in. De tweede ochtend moesten we helaas onze spullen weer inpakken en verhuisden we alles naar een ander hostel een stukje verderop. Helaas een stukje duurder, dus kozen we voor een goedkoper hokje met twee losse bedden. Na zo’n rustig dagje in het dorp kunnen we er na deze verhuizing weer helemaal tegenaan en huren twee mountainbikes. Die zijn ook wel nodig, de weg viel ons een beetje tegen. Het was heerlijk na al die tijd weer eens op een fiets te zitten, maar bergop op een onverharde weg liet ons wel voelen dat de fiets-spieren niet zo veel meer gewend zijn. Wanneer we het dorp uit fietsen loopt de weg dwars door de wijngaarden van de bodega’s. Cafayate staat in Argentinië op nummer twee wat betreft de wijnproductie, na Mendoza. Het barst hier dan ook van de luxe bodega’s,  het lijken wel paleizen op hun landgoederen vol wijnstruiken. Omdat het nu winter is, is het hier heel droog. Er groeit geen blaadje meer aan de donkere kronkelende takken. Na een paar kilometer komen we op een plek waar oude rotstekeningen te zien zouden zijn.  Wij stappen van de fiets en gaan op zoek… zonder resultaat. Een paar huisjes en hekken, wij geven het al snel op. We stappen weer op de fietsjes en bereiken zwetend het einddoel van de rit: de ‘Rio Colorado’. Deze stroomt rechtstreeks uit de hoge bergen die het dal van Cafayate omringen. Er zou een waterval moeten zijn, en wij gaan dus weer op zoek. Er is geen duidelijk pad te bekennen, dus wij zoeken zelf een weg tussen de rotsen en de planten. De geitjes die we onderweg tegen komen zijn een stuk behendiger op dit terrein dan wij! Het is erg leuk om te zien hoe ze met gemak over de steile rotsen springen en te luisteren naar de schattige geluidjes die ze maken. Later lezen we dat de waterval zo’n anderhalf uur lopen vanaf het pad is, maar ook deze hebben we niet gezien omdat we na een uurtje of zo toch wel genoeg kregen van het heen en weer klauteren over de rivier op niet erg geschikte sandaaltjes. Maar het was een heerlijke plek om te apekooien en om te genieten van het mooie stukje natuur. Heerlijk die rust in de bergen na een drukke stad als Salta. We lopen weer terug via een ander paadje en eindigen de wandeling met een mooi uitzicht over het dal. Aan het eind van het pad staat een klein winkeltje waar we genieten van een heerlijk koud drankje. De eigenaresse kan erg leuke tasjes breien in de vorm van een lama, voor Femke natuurlijk onweerstaanbaar. Wanneer we aan de terugweg willen beginnen ontdekken we dat de voorband van Femke’s fiets volledig plat is. Daar balen we een beetje van, we hadden ons verheugd op de tocht naar beneden, die zeker minder inspannend zou zijn geweest! Nu werd het een lange wandeling terug naar het dorp… gelukkig wel in een lekker zonnetje.  Om vijf uur zijn we terug in het dorp om de fietsen terug te geven aan de eigenaar die niet helemaal lekker in zijn hoofd is. Moe maar voldaan, het was een heerlijke dag geweest. Dit hostel heeft geen keuken, dus nu hadden we geen keus: uit eten! We vonden een klein barretje waar ze heerlijke empanada’s en goedkope wijn bleken te hebben, ‘La Casa de las Emapandas’. Oorspronkelijk dachten we er alleen een voorafje te halen, maar we bleven maar wijn en hapjes bijbestellen tot we volledig vol zaten. De verschillende vullingen waren super lekker, de beste empanada’s die we in heel Argentinië hebben gehad! De wijn ging er ook best in, Jim probeerde wat glazen van de rode Malbec en Femke de witte torrontes.  We halen nog een klein flesje om de avond mee af te sluiten en vallen rozig in slaap in het nieuwe slaapkamertje waar het verdacht schimmelig ruikt. De volgende dag laten we de fietsen voor wat ze zijn, en gaan we een lekker stuk wandelen. Een aantal kilometers van het dorp liggen zandduinen, en met deze zon lijkt het ons lekker om daar op een handdoekje lekker wat te luieren. We lopen het dorp uit, langs de kale wijngaarden.  We zijn zo verwend geraakt dat we amper nog opkijken van de hoeveelheid roofvogels die we zien. Het blijven indrukwekkende dieren! Boven ons hoofd een strak blauwe hemel en een brandende zon. Jemig wat is het warm! Uiteindelijk zien we de zandheuvels liggen, maar ze blijken onbereikbaar te zijn door een zompig moerasachtig gebied dat er voor ligt. Omdat we geen paadje vinden gaan we daarom maar lekker onder een boom zitten picknicken. Die avond belonen we de wandeling weer met empanada’s en de lokale drank… ook kopen we een lekker flesje die we in onze tas stoppen voor als we nog op bezoek gaan bij onze vrienden in Catamarca. De laatste avond koopt Femke toch ook zo’n stoere gaucho-broek. Ander stofje, ander kleurtje, dus het ‘Jut en Jul-effect’  valt reuze mee.  We boeken een bus ticket voor de volgende bestemming: Tafi del Valle.  Na deze heerlijke dagen verlaten we het fijne Cafayate zonder een bodega van binnen te hebben gezien, iets dat bijna o