1 Mei: Uspallata: sèèèèèèèè, todo bièèèèèn!

 We vertrokken maandag dan toch echt uit het Eco-hostel. Na 3 weken moesten we helaas afscheid nemen van deze unieke plek en ja…we missen het kleine hondje dat we hebben moeten achterlaten. Onze grote wens, namelijk dat ze bij het hostel zou mogen blijven, is uitgekomen. Maar ach dat zachte buikje en dat fluwelen bekje… zo’n heerlijk diertje!!! Toch moesten we verder en daarvoor wilden we met een nachtbus naar Mendoza, om vanaf daar de volgende ochtend de bus naar Uspallata te nemen, een dorpje in de bergen. Het werd echt een nachtelijke onderneming, want de enige bus die nog plek had vertrok om 3:00. Vrij brak kwamen we dus aan terug in de grote stad. De zon kwam net op, het was erg fris op dat tijdstip. Twee uur later zou onze bus vertrekken, dus dat betekende een bakkie op het busstation. We werden beloond met de beste plaatsen in de dubbeldeksbus: bovenaan en voorin! Vanaf onze luxe zetels hadden we een geweldig uitzicht terwijl we tussen de bergen doorreden. Het was vechten om onze ogen open te kunnen houden van de slaap, maar dat was het absoluut waard! In Uspallata aangekomen vonden we al snel een hostel.

Het is een leuk klein gebeuren, met een huis in een grote tuin waarin nog drie appartementjes staan. Het wordt gerund door Marco, die op zo’n coole manier ‘si’ zegt, dat we het snel van hem overnemen: sèèèèèèèè! Wij trokken in een knus huisje in de tuin, en ontbijten elke ochtend lekker in het zonnetje op de tuinstoeltjes. Uspallata ligt in een bergdal, maar we zitten boven de 1750 meter hoogte. We merken dat het hier kouder begint te worden, vooral ’s nachts wanneer de temperatuur onder het vriespunt zakt en kleine plassen water bevriezen. Omdat we omringd worden door bergen gaat verdwijnt de zon om een uur of zeven ’s avonds ineens heel snel achter de bergen.  Uspallata is niet groot, maar iets meer toeristisch ingesteld dan de vorige kleinere plaatsen die we tot nu toe hebben gezien. We zitten dicht bij de grens met Chili, waardoor veel vrachtwagens het dorp passeren. In de bergen waar we tegenaankijken zit een ski-centrum en de Lonely Planet vertelt ons dat het landschap hier zo op Azië lijkt dat een deel van de film ‘Seven years in Tibet’ hier is opgenomen. De terrasjes in het winkelstraatje zien er gezellig uit en nodigen uit voor een ‘café con leche’. Omdat we geen internet in het hostel hebben kiezen we een terras met wi-fi. We ontdekken een klein eettentje waar ze heel erg lekkere dingen op de kaart hebben staan en waar we voor het eerst in dit land genieten van een vers sapje. Binnen is ook een winkeltje met natuurlijke etenswaar… afkomstig van Moedertje Terreur!! Wij vinden het grappig hier weer aan ons avontuur terug te denken.

Vrijdag was het eindelijk zo ver en brak de dag aan waarop Merijn voet op Argentijnse bodem ging zetten. Femke en Jim zwaaiden om 8:00 Feetje uit, die in de bus naar Mendoza vertrok om haar lief van het vliegveld op te pikken. In haar tas spullen om een romantische kamer voor twee mee te versieren en een enorme lading kusjes die ze allemaal had opgespaard in de weken zonder haar Mandarijntje. De zon kwam net achter de bergen op, de door de ochtendzon oplichtende bergtoppen kregen een roze gloed over zich. Magisch mooi! Fem en Jim maken een heerlijke wandeling in een bijna onwaarschijnlijk landschap. Het bergdal wordt omringd door verschillende kleuren bergen. Het lijkt alsof we in een schilderij lopen, Bob Ross is er niets bij! De vallei is groen door een riviertje, en de moerasachtige ondergrond staat vol met bollen riet waar witte pluimen uitsteken. Slierten met gele populieren zijn een mooi contrast onder de hoge bergtoppen met sneeuw. We genieten van de stilte op een heuveltje van mooie stenen, in de zon maar met een koel briesje. We bezoeken een museum dat zijn naam amper waard is, maar de grote stukken versteent hout en fossielen blijven altijd mooi om te zien.

De volgende dag besluiten we de bergen van dichterbij te bekijken, en maken we een klim naar een uitkijkpunt op een heuveltje. Vanaf daar zien we allemaal paadjes de bergen in lopen, en natuurlijk kiezen we een volgende top waar we op willen. We bewonderen de planten en grote cactussen, die op de kale rotsen groeien. Na steeds hogere pieken eindigen we op de hoogste punt die voor ons bereikbaar is en puffen we uit van de klim met wat lekkers uit de rugzak. Op deze hoogte krijg je bijna hoogtevrees als je de steile hellingen af naar beneden kijkt. Het was de inspanning meer dan waard, we genieten van een geweldig uitzicht over het hele dal. De witte punt van de Aconcagua, de hoogste berg van het continent, zien we achter andere toppen uitsteken. De omringende bergen hebben alle kleuren die je maar kunt bedenken. De route naar beneden was veel sneller naar beneden dan omhoog, we volgden de bedding van een riviertje. Omdat de bergen er de dag hiervoor zo fantastisch uitzagen in het ochtendlicht, besluiten we de volgende ochtend vroeg terug te komen.

Helaas worden we wat te laat wakker omdat de wekker niet doet wat wij wilden dat ‘ie zou doen, maar toch springen we uit bed om nog iets op te vangen van de ochtendstralen. Snel een ontbijtje in de rugzak, en door het vroege uur stapten we met een klein ochtendhumeurtje weer naar de uitkijkheuvel. We hadden al zo’n vermoeden, maar daar op de berg bleek het waar: er was die ochtend vrij weinig te zien want het was heel erg bewolkt. Door het dikke wolkendek konden we de toppen aan de overkant niet eens zien, laat staan dat de zon er zijn roze gloed over zou laten strijken. Rillend van de kou aten we onze broodjes op, en kropen daarna maar weer lekker terug in bed!

Die zondagmiddag kwamen Fee en Merijn vanuit Mendoza ook naar Uspallata. Zij zijn de twee dagen samen bezig geweest met de opgespaarde kusjes, en een beetje rondwandelen in de stad en de parken. Het was erg leuk om elkaar weer te zien! 

We zijn lekker in het zonnetje op een terras wat gaan eten. We besloten aparte kamers te nemen, omdat dat in prijs zelfs iets goedkoper uitkwam en natuurlijk omdat dat best wel fijn is. De volgende dag maken we na een uitgebreid ontbijt een wandeling, met als einddoel oude graveringen in de rotsen die lang geleden zijn gemaakt door de Inca’s, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Wanneer we ze uiteindelijk zien zijn we verrast door de hoeveelheid en de fantastische voorstellingen die wel buitenaards lijken. Later vertelde Marco iets meer over de betekenis van de inscripties. De cirkels staan voor sterren en planeten. De drie aan elkaar gekoppelde planeten met het mensfiguur symboliseren de aarde, de maan en de zon. De mens staat tussen de aarde en de maan, maar zal in de toekomst ook het pad tussen de zon en de aarde moeten verkennen. Het vrouwenfiguur staat voor de matriarchale lijn van overlevering in de samenleving. Ze lijkt wat te roken ja, waarschijnlijk kruiden met een psychedelisch effect. Het gezicht dat wat weg heeft van een paddenstoel is het gezicht van een sjamaan. Vanuit zijn ogen lopen lijnen in een cirkel, wat aangeeft dat zijn zicht op de wereld ruim is. 

De vallei waarin Uspallata ligt werd door de Inca’s symbolisch als de vallei van de dood gezien, dat voor hen geen einde betekende maar een andere vorm van zijn. De rots waar de graveringen te zien zijn is het middelpunt van de vallei, en had daarom volgens hen bijzondere betekenis. Terwijl we in het avondlicht op de rots staan te kijken naar de tekeningen en de omgeving begrijpen we iets van hun keuze voor deze plek. Het voelt bijzonder, daar te staan, en te bedenken dat er lang geleden ook al mensen rondliepen, voor wie deze plek een bijzondere betekenis had. We zouden best eens terug in de tijd willen kijken, en van hen zelf horen welke ideeën ze bij de tekeningen hadden. Maar in plaats daarvan krijgen we een lift terug van een pick-up. We klimmen in de laadbak en voelen de frisheid van de avond nog eens extra door de wind die door onze haren waait.

De volgende ochtend is het weer vroeg op, want we gaan met de bus naar de ‘Puente del Inca’, een natuurlijke brug over een rivier waar in het water opgeloste mineralen uit de bergen hun kleurrijke sporen op hebben achtergelaten. Het is ’s ochtends vreselijk koud en het voelt te vroeg, maar in de bus heersen tropische temperaturen. We rijden de bergen in, heel dicht bij de grens met Chili. De busrit is alweer erg mooi op zichzelf, op de een of andere manier blijven bergen altijd indrukwekkend. We stapten nog niet helemaal wakker uit de bus, en achter een hele lading hutjes en kraampjes lag de stenen brug. Helaas mag je er niet op, en moeten de foto’s vanachter een hek gemaakt worden. Maar desondanks, in dit kale en dorre berglandschap is de brug een opvallende verschijning. Dit natuurlijke fenomeen bestaat uit grijze steen maar heeft bijzondere witte, gele en oranje kleuren gekregen door de mineralen uit het water. Onder de brug is vroeger een luxe spa gebouwd, waar beroemdheden konden baden in het heilzame water. Na een verwoestende overstroming is het gebouw verlaten, en door de ijzeren tralies had het zelfs iets lugubers. Er gaat een legende rond dat er op deze plek een ongeluk is gebeurd, waarbij een man zijn hoofd verloor. Sindsdien wordt hij als spook waargenomen, steeds als man zonder hoofd. Die ochtend had hij blijkbaar een andere afspraak, wij hebben hem niet gezien. Na de kraampjes en de koffie hadden we het er wel weer gezien, en namen we vroeger dan gepland de bus al weer terug. 

We gaan in de tuin van het hostel de reisgidsen en kaarten nog eens bekijken en plannen een volgende bestemming. Marco vertelt wat meer over de omgeving hier en over de verhalen die rondgaan. Ook biedt hij ons aan ons mee te nemen naar andere Inca-inscripties, wat we graag doen maar waar we ook niet te lang voor op deze plek willen blijven wachten. Jim gaat die avond met Marco aan de slag met de gitaar en de fluiten van het hostel, en natuurlijk de zelf meegebrachte instrumenten. Er ontstaat weer snel een leuke nieuwe track!