7 Mei: Capilla del Monte: UFO walhalla

Vanuit Cordoba rijdt de bus ons in noordelijke richting. We rijden door een heuvelachtig landschap, dat er groener uitziet dan dat wat we in het zuiden hebben gezien. De huizen zien er anders uit, geen gekleurde ‘hutjes’ maar witgeschilderde villaatjes. Onze eindbestemming: Capilla del Monte. Het moet een bijzondere plek zijn, Marco had ons al verteld dat zich hier net als in Uspallata een ‘kosmisch portaal’ bevind. De Lonely Planet beloofd ons wat spannends: er worden hier UFO’s gespot! Er zijn meerdere meldingen van vreemde lichten en ruimteschepen die enorme schroeiplekken op de aarde hebben achtergelaten. De hoogste berg, de Cerro Uritorco, schijnt een unieke energiebron te zijn met sterke genezende krachten. We zijn nieuwsgierig! We zitten in een rasecht hippie-hostel, waar de muren zijn behangen met foto’s van gespiegelde natuurbeelden die daardoor alien-gezichten krijgen. Op het dak staat een coole glazen koepel, en vanaf deze plek heb je een leuk uitzicht over het dorp en de bergen. De omgeving ziet er hier fantastisch uit! We kunnen niet wachten om hier rond te dwalen, het UFO-centrum te bezoeken en nog een bergje te beklimmen. Mochten jullie vanaf nu niets meer van ons horen, dat weten jullie waar we zijn: into space!!

We citeren uit de Lonely Planet:

‘It’s not just the freaks and the hippies. Even normal-looking people in Capilla del Monte have stories about strange lights appearing in formation in the night skies over nearby Cerro Uritorco. The stories go way back, too. In 1935 Manuel Reina reported seeing a strange being dressed in a tight-fitting suit while he was out walking on a country road. In 1986, Gabriel and Esperanza Gómez saw a spaceship so big that its lights illuminated the surrounding countryside. The next day a burn mark measuring 122m by 64m was found at the point where it reportedly landed.

A couple of years later, 300 people witnessed another ship, which left a burn mark 42m in diameter. And in 1991, another burnmark was found. This one measured 12m in diameter, with a temperature of 340 °C. Geologists were called in and they claimed that nearby rocks had recently been heated to a temperature of 3000 °C.

Why all this activity around Capilla del Monte? This is where it gets really weird. One theory is that Ovnis (UFOs) visit the area because Cerro Uritorco is where the knight Parsifal brought the Holy Grail and the Templar Cross at the end of the 12^th century. He did this to lay them beside the Cane of Order, which had been made 8000 years before by Lord Voltán of the Comechingones, the indigenous tribe that inhibited this region.

Another theory  offers that they are drawn her because underneath Uritorco lies Erks, a subterranean city which, according to ‘hermic scientists’ is where the future regeneration of the human species will take place. Inside you’ll find the Esfera Temple and the three mirrors used to exchange data with other galaxies, and where you can see the details of the life of every human being.

The official explanation? Good ol’ meteorological phenomena, caused by supercharged ion particles in the atmosphere, mixed with a healthy touch of mass hysteria.’

Capilla del Monte is een mystieke plaats waar iedereen je uitnodigt om bij hen thuis te komen, je gaat uit eten je maakt een wandeling het maakt niet uit: waar je bent veel mensen maken een praatje met je en vragen waar je vandaan komt en wat je hier komt doen.  Niet dat we tijd maken om al deze mensen afte struinen want we hebben het al druk genoeg met ons eigen schema. We hebben diversen dingen gedaan.  De eerste dag zijn Femke en ik op verkennings tocht naar de heuvels die achter het hostel liggen. Bij deze wandeling kregen we al snel een veel belovend uitzicht op een meer, die ook wel te belopen was vanuit het stadje, een idee die de dag erna is uitgevoerd.

 We scharrelen door bergpaadjes langs een kerkhof en andere verdwaalde taferelen. We kloppen nog bij een te luxe een soort van CenterParks maar dan echt op een berg-rand aan voor een kopje koffie maar daar moesten ze het stroom nog voor aanzetten en daar zaten wij niet op te wachten en zijn zo doorgelopen naar een wat minder luxe tent. In dit mini Iglootje was de vraag of ze wel koffie hadden…en ja hoor de zelf gemaakte Alfajores koeken kwamen je tegemoet zodra je ingang voorbij was. Ze smaakte heerlijk en de koffie ook genoten nog wat na met een lekkere bries door onze haartjes. In het genot van een fotogenieke kat en een Alfajoreskoek hadden wij het idee dat deze man die hier zijn toko heeft een beste mooie plek had uitgekozen om zo mensen te voorzien van iets lekkers.  We hebben in dit hostel geen internet en kunnen dus niet alles weer zo snel updaten. Deze man op heuvel had dat wel wat een held…niet dat je hier met je schootcomputer in  de weer ging maar hij had het wel.

       

Enfin na wat toeristen shopjes die natuurlijk allemaal dezelfde meuk verkopen liepen we weer naar beneden. Ik moet er wel bij zeggen dat de stenen en mineralen hier wel echt te mooi zijn dat mijn backpack in gedachte al uitscheurt van het gewicht van wat ik er mee van zou willen nemen. Uiteindelijk kwamen we bij de ingang uit waar je Uritorco kon beklimmen een wat hogere berg die hier uitsteekt in het gebied. We waren wat laat dus even kijken hoe het eruitzag zat er niet in en een raar gezicht kwam ons melden dat de laatste toer om 14:00 vertrok dat was toch al zo’n 4 uur geleden. Maar even kijken was al te veel.  We lopen door een prachtige rivierbedding terug naar het dorpje….tja alles ligt droog op dit moment dus daar konden we mooi als watermoleculen met benen gebruik van maken. 

Terug aangekomen de boodschapjes en andere trouwe rituelen die zich rond etenstijd plaatsvinden. Fee en Merijn hadden zich op het dak van het hostel teruggetrokken waar de zon de hele dag op staat te branden, de wasjes waren weer gedraaid en ze waren weer fris en vol goede moed. ‘s Avonds als het zonnetje achter de horizon weg ebt, komen hier de mooiste kleuren tevoorschijn. Ik schiet zo veel foto’s dat ik bijna niet weet welke ik moet wissen. Ik schiet nu ook graag bij nacht dan is het kleuren spectrum toch weer iets anders.




 Even een kleine verandering in een editprogramma en weg is je bijna zwarte scherm. Sluitertijd van 5 tot 30 sec en wat een belichting komt er dan ineens bij. Zie de sterren, avondlucht met de maan een prachtig spookkasteel doen oplichten. Ik treed reeds uit mijn bol of zoiets. In ieder geval ik begin een band te krijgen met mijn camera. Er staat een vreemde koepel op het dak, hij is van glas en je kan erin. Er zit in het midden een soort van ster die je vanaf de ingang van het hostel als je omhoogkijkt kan zien dat is van ijzer en daarop ligt een glasplaat, je zweeft  dus als je in de koepel staat.

Het dak van dit hostel is wel de mooiste van het stadje. Uitzicht op de horizon met een Spookkasteel naast je. We genieten dus wederom weer van de zonsondergangen.

De volgende dag begeven we ons naar het meer wat hier vlakbij ligt. We dachten van tevoren  dat we er een rondje omheen wilde lopen maar dat is niet gebeurd. We stopte bij een dam waar we weer van de ene naar de andere kant kijkend een prachtig dalletje zagen liggen. De kant van het meer was meer rotsachtig en de andere kant beneden deed een stukje zachter aan, de grasweide lonkte van kom hier liggen.  We bleven even van het uitzicht genieten en gingen vervolgens naar het beloofde paradijs daarbeneden bij de dam. Dat was een afdaling waar we in een achtertuin van iemand aankwamen, gevolgd door een kleine aanwijzing waar we precies moesten lopen kwamen we al vrij snel in het idyllische plaatje terecht.

             

Hier rusten we nog wat bij in geschilderde landschap. We wilden natuurlijk weer op een eilandje in het riviertje zitten waar ook een tafeltje stond en dat vergde wel wat acrobatische movements. We sprongen over de stenen naar de overkant dit was 2 meter maar toch. Geen brugje of zoiets het was een uitdaging. Heen ging prima terug wat minder. Femke nam een snoepduik en kwam met natte voeten en een glimlach aan wal. We liepen weer terug uit het schilderij naar het mystieke dorpje. Onderweg hadden we plannen om een restaurant uit te proberen. Wat ons aantrok was de organische menu kaart vol fruit en groente shakes. Eenmaal aangekomen stonden er andere dingen op het menu dan op de kaart, heel leuk als je net denkt te hebben uitgezocht te willen verorberen in het spaans en dan je zinnen op hebt gezet. Maar we laten ons natuurlijk graag verassen. Het werd chefskeuze. De kok vloog met de muziek als een engel door de keuken om nog net geen liefde met het eten te bedrijven. We hadden het idee dat deze man, Manuel genaamd, al zijn liefde in het eten aan het stoppen was. En dat werd al vrij snel bevestigd. Het smaakt heerlijk en kregen allemaal verschillende dingen voor ons geschoteld. Merijn die wat minder traditie getrouw overkwam bestelde geen lekkere vruchten shake maar een Heineken 1Ltr fles. De rondvliegende Manuel keek verbaasd op dat hij deze liter in zijn eentje ging opdrinken. Kortom zijn bier had eerder zijn maag bereikt dan onze vruchten shakes die nog net geplukt moesten worden. Merijn bestelde de zwaarste pizza die op de lijst stond, niet wetende dat de bodem meergranen bevatte en daardoor wat zwaarder ging worden dan de gemiddelde troep schijf die we in Nederland gewend zijn. Ook Merijn werd spontaan overrompeld door het goede koken. Felice bestelde een wortel shake wat mij niet verbaasde omdat zij elke dag aan deze oranje dingen aan knagen is. Maar ze vertelde dat Yolanda die niet kon slijten aan Felice. Ik kan eigenlijk een heerlijk koud wortelsapje wel waarderen maar dat rauwe geknaag op zo’n oranje tak daarentegen daar maak je mij niet blij mee. Gelukkig zijn we allemaal verschillend en bergrijpen we elkaar dan ook niet. Ik nam een kiwi shake met wat een wat meer onbekende inhoud. Femke ging ook voor iets exotisch. Alles smaakte lekker dat sowieso. We deelde wat empanadas die weer waren gevuld met linzen en als sneeuw voor de zon van het bord verdwenen. Het leuke is dat Merijn de overheerlijke roquefort pizza niet op kreeg en daarom om een doggybag moest smeken want als ontbijt ging deze er ook wel in. Je kent het wel de maaltijd een nacht in de koelkast en dan zijn alle sappen in je voedsel met elkaar verbonden. De koffie toe was een gift, en de verhalen vloeide rijkelijk onder genot van een glaasje rum. Manuel liet vol trots zijn muziek horen waar hij aan had meegewerkt. Het kwam erop neer dat hij in een soort van Buenos Vista Social Club precies weer zo’n band fungeerde als composer. Hij pakt daarna en fluit (Quena) en begon daar flink mooi op te fluiten. Ik pakte mijn iets grotere fluit, zelfde type, en de strijd was begonnen terwijl ik deze meteen aan Manuel gaf om daar ook even op te blazen vertelde hij dat het mondstuk niet perfect was.  We klapten na het bespelen en zijn ego was weer gestreeld. We waren weer eens de enigen in het restaurant trouwens. Hij nodigde ons uit om langs te komen bij hem thuis. Ja een leuke avond hoeven we niet af te sluiten met een date van de kok. Manuel had trouwens dezelfde outfit als de kleuren van zijn auto… Ik heb alleen de auto op de foto staan, geweldig om te zien. Het was een heerlijke avond en tjokvol duiken we ons doorgezakte matrassen in.

De volgende dag hadden we na een ontbijt zin om weer de deur uit te gaan. De pizza van gister smaakte verrukkelijk, Merijn krijst het uit. We hebben eerst nog een was gedraaid want daar waren we nog niet aantoegekomen en de onderbroeken hadden we nog net niet 2 keer gedragen.  Dus een verfrissing kon geen kwaad. We staan half gebukt met een zeepje en een borsteltje met  ons gezichten richting de spoelbak kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Weer zo’n houding dat je denkt ben blij dat we dit kunnen delen. Gelukkig hebben ze een gaspit om wat water te verwarmen en zo klaren we toch de klus. We vertrekken naar een paar witte bollen die op een bergrand staan, er zou daar een healingcentrum zijn waar ook reiki, yoga en tantra zou worden gegeven. We waren nieuwsgierig. We namen de thermosfles mee en liepen meteen op ons doel af. Dit stukje lopen was echter niet zo ver 1.8 km dus we waren er al vrij gauw. Het pad erheen was in ieder geval de moeite waard en heel mooi. We lopen langzaam de berg op en komen ook al een bordje tegen met Termische wateren 2km. De Tantra Bol was in zicht en we besloten toch door te lopen naar de verwarmende water terrassen. Dit stukje natuur was echt heel verrassend, palmen met gele vruchten stonden met rokjes aan voor de grote Uritorco.

 Het bordje wat voor de ingang van het terrein stond zijn we straal voorbij gelopen, het was gesloten voor reparatie. Hoe kan je zo een natuurlijke bron nu repareren ?? We besloten een klein rustmomentje in te lassen en genieten van de palmen en het uitzicht op de bergen. Na een korte stop terug naar huis en hebben we ‘s avonds  lekker rustig aan gedaan. Eerst nog even van de zonsondergang genoten natuurlijk op ons dakje. Na het eten van een zelfgemaakte pizza die overigens ook erg lekker was de doorgezakte matrassen weer opgezocht. Ik spurt nog even het dak op voor een nachtopnamen. Op dit moment hangt er een wolk om de maan die als een cirkel  er omheen stond. Moeilijk vast te leggen. Wel apart. Ik staar me een ongeluk naar de sterren en heb toch echt geen vreemde dingen voorbij zien vliegen.  Maar wat is dit????

Inmiddels  was het donderdag  en  besloten we allemaal ons eigen weg te gaan. Felice heeft wat op het terras zitten hangen met haar internet vrienden terwijl haar man te Uritorco aan het beklimmen was. Deze wandeling stond ook bij ons op het schema maar we hebben er voor gekozen om lekker een dagje helemaal niks te doen. We besloten de vallei op te zoeken die we 2 dagen daarvoor ook wisten de waarderen. We pakte en tas en ready voor relaxation. Bij de oase was weer niemand te bekennen we pakken een heiig stukje gras en rollen onze handdoekjes uit en gaan erop liggen. We laten ons nog vergezellen  door een koe die dwars door het schilderachtige landschap aan het grazen was. Die heeft echt een topomgeving om te leven zou je zeggen. 

Ik val nog even in slaap met mijn Ethiopische vriend op de achtergrond  Mulatu Astatke terwijl Femke leest over Empathie van Frans de Waal. Beide lekker rozig van het middag zonnetje hadden we ons weer terug naar het hostel begeven. Onderweg nog wat boodschappen en we naderen het avonduur. Merijn heeft zichzelf beloond met nog zo’n pizza van dat verrukkelijke eettentje vlakbij, onder het genot van een Heineken verteld hij zijn avontuur. De laatste avond hier is aangebroken en de bus tickets liggen klaar voor Catamarca, we gaan langs Bettina. 

5 Mei: Cordoba: dansen door de stad

We vertrekken om zes uur ‘s avonds met de bus van Uspallata naar Mendoza. De rit door de bergen in het avondlicht is heerlijk, de bergen lijken nog roder! We nemen de nachtbus naar Cordoba, een rit van wel 13 uur. We krijgen voor Nederlandse begrippen midden in de nacht nog een maaltijd geserveerd en worden de volgende ochtend kilometers verderop wakker. Koffie en koekjes krijgen we als ontbijt, en dan zijn we er: Cordoba. We installeren ons in een hostel en verkennen de stad. Het is hier heel anders dan Mendoza, de straten zijn smal en druk. Het zag er groen en geel van de taxi’s! In het centrum staan oude koloniale gebouwen. We duiken een museum in, dat gevestigd is in zo’n gebouw. Het zou een vrouwenmuseum moeten zijn, maar na twee kleine zaaltjes met schilderijen en 4 jurken hadden we alles bekeken. Het centrale plein is ook hier, zoals in bijna elke stad, vernoemd is naar San Martin. General José de San Martin is Argentinië’s nationale held, die deze eer krijgt toebedeelt door de leiding te nemen in de strijd voor de onafhankelijkheid van Spanje, het koloniale moederland. Op dit plein staat een grote, in Spaanse stijl gebouwde kerk. Het goud en de engeltjes vlogen ons om de oren, de Argentijnen hadden duidelijk heel veel tijd en moeite gestopt in dit bouwwerk. Toch vonden wij de vloertegels het mooist. Kleurige stenen lagen in mozaïeken op de grond, dat willen wij thuis ook wel! Deze dagen was er toevallig op verschillende plekken in de stad dansvoorstellingen te zien. Deze eerste dag bekeken we twee voorstellingen in de hal van een groot winkelcentrum. Die avond doken we vroeg onder de dekentjes, zo’n lange busreis was toch wel vermoeiend. De volgende dag worden we een beetje wakker op het plein, waar we weer getrakteerd worden op dans en toneelvoorstellingen. We gaan op Argentijnse tijd lunchen in een vegetarisch restaurant, wat erg leuk en lekker was. Je kon zelf opscheppen waarna op de weegschaal de prijs van de maaltijd werd bepaald. Met volle buikjes houden we een siësta, waarna de dames zich optutten voor een avondje in de stad. Felice en Merijn hebben zich snel aangemeld voor een tango-les is een bekend tango-restaurant. Femke en Jim krijgen later aan tafel een geweldige show van hun kunsten, maar dan uitgebeeld met hun vingers. Het was een erg leuke avond, we genoten van heerlijk eten terwijl op het podium gedanst en gezongen werd. Fee en Merijn dansten terug naar het hostel! De grote stad was leuk voor twee dagen, maar wij verlangden naar wat meer ‘traquiness’, zoals Jim het noemt. Dus checken we de volgende dag weer de bus.

1 Mei: Uspallata: sèèèèèèèè, todo bièèèèèn!

 We vertrokken maandag dan toch echt uit het Eco-hostel. Na 3 weken moesten we helaas afscheid nemen van deze unieke plek en ja…we missen het kleine hondje dat we hebben moeten achterlaten. Onze grote wens, namelijk dat ze bij het hostel zou mogen blijven, is uitgekomen. Maar ach dat zachte buikje en dat fluwelen bekje… zo’n heerlijk diertje!!! Toch moesten we verder en daarvoor wilden we met een nachtbus naar Mendoza, om vanaf daar de volgende ochtend de bus naar Uspallata te nemen, een dorpje in de bergen. Het werd echt een nachtelijke onderneming, want de enige bus die nog plek had vertrok om 3:00. Vrij brak kwamen we dus aan terug in de grote stad. De zon kwam net op, het was erg fris op dat tijdstip. Twee uur later zou onze bus vertrekken, dus dat betekende een bakkie op het busstation. We werden beloond met de beste plaatsen in de dubbeldeksbus: bovenaan en voorin! Vanaf onze luxe zetels hadden we een geweldig uitzicht terwijl we tussen de bergen doorreden. Het was vechten om onze ogen open te kunnen houden van de slaap, maar dat was het absoluut waard! In Uspallata aangekomen vonden we al snel een hostel.

Het is een leuk klein gebeuren, met een huis in een grote tuin waarin nog drie appartementjes staan. Het wordt gerund door Marco, die op zo’n coole manier ‘si’ zegt, dat we het snel van hem overnemen: sèèèèèèèè! Wij trokken in een knus huisje in de tuin, en ontbijten elke ochtend lekker in het zonnetje op de tuinstoeltjes. Uspallata ligt in een bergdal, maar we zitten boven de 1750 meter hoogte. We merken dat het hier kouder begint te worden, vooral ’s nachts wanneer de temperatuur onder het vriespunt zakt en kleine plassen water bevriezen. Omdat we omringd worden door bergen gaat verdwijnt de zon om een uur of zeven ’s avonds ineens heel snel achter de bergen.  Uspallata is niet groot, maar iets meer toeristisch ingesteld dan de vorige kleinere plaatsen die we tot nu toe hebben gezien. We zitten dicht bij de grens met Chili, waardoor veel vrachtwagens het dorp passeren. In de bergen waar we tegenaankijken zit een ski-centrum en de Lonely Planet vertelt ons dat het landschap hier zo op Azië lijkt dat een deel van de film ‘Seven years in Tibet’ hier is opgenomen. De terrasjes in het winkelstraatje zien er gezellig uit en nodigen uit voor een ‘café con leche’. Omdat we geen internet in het hostel hebben kiezen we een terras met wi-fi. We ontdekken een klein eettentje waar ze heel erg lekkere dingen op de kaart hebben staan en waar we voor het eerst in dit land genieten van een vers sapje. Binnen is ook een winkeltje met natuurlijke etenswaar… afkomstig van Moedertje Terreur!! Wij vinden het grappig hier weer aan ons avontuur terug te denken.

Vrijdag was het eindelijk zo ver en brak de dag aan waarop Merijn voet op Argentijnse bodem ging zetten. Femke en Jim zwaaiden om 8:00 Feetje uit, die in de bus naar Mendoza vertrok om haar lief van het vliegveld op te pikken. In haar tas spullen om een romantische kamer voor twee mee te versieren en een enorme lading kusjes die ze allemaal had opgespaard in de weken zonder haar Mandarijntje. De zon kwam net achter de bergen op, de door de ochtendzon oplichtende bergtoppen kregen een roze gloed over zich. Magisch mooi! Fem en Jim maken een heerlijke wandeling in een bijna onwaarschijnlijk landschap. Het bergdal wordt omringd door verschillende kleuren bergen. Het lijkt alsof we in een schilderij lopen, Bob Ross is er niets bij! De vallei is groen door een riviertje, en de moerasachtige ondergrond staat vol met bollen riet waar witte pluimen uitsteken. Slierten met gele populieren zijn een mooi contrast onder de hoge bergtoppen met sneeuw. We genieten van de stilte op een heuveltje van mooie stenen, in de zon maar met een koel briesje. We bezoeken een museum dat zijn naam amper waard is, maar de grote stukken versteent hout en fossielen blijven altijd mooi om te zien.

De volgende dag besluiten we de bergen van dichterbij te bekijken, en maken we een klim naar een uitkijkpunt op een heuveltje. Vanaf daar zien we allemaal paadjes de bergen in lopen, en natuurlijk kiezen we een volgende top waar we op willen. We bewonderen de planten en grote cactussen, die op de kale rotsen groeien. Na steeds hogere pieken eindigen we op de hoogste punt die voor ons bereikbaar is en puffen we uit van de klim met wat lekkers uit de rugzak. Op deze hoogte krijg je bijna hoogtevrees als je de steile hellingen af naar beneden kijkt. Het was de inspanning meer dan waard, we genieten van een geweldig uitzicht over het hele dal. De witte punt van de Aconcagua, de hoogste berg van het continent, zien we achter andere toppen uitsteken. De omringende bergen hebben alle kleuren die je maar kunt bedenken. De route naar beneden was veel sneller naar beneden dan omhoog, we volgden de bedding van een riviertje. Omdat de bergen er de dag hiervoor zo fantastisch uitzagen in het ochtendlicht, besluiten we de volgende ochtend vroeg terug te komen.

Helaas worden we wat te laat wakker omdat de wekker niet doet wat wij wilden dat ‘ie zou doen, maar toch springen we uit bed om nog iets op te vangen van de ochtendstralen. Snel een ontbijtje in de rugzak, en door het vroege uur stapten we met een klein ochtendhumeurtje weer naar de uitkijkheuvel. We hadden al zo’n vermoeden, maar daar op de berg bleek het waar: er was die ochtend vrij weinig te zien want het was heel erg bewolkt. Door het dikke wolkendek konden we de toppen aan de overkant niet eens zien, laat staan dat de zon er zijn roze gloed over zou laten strijken. Rillend van de kou aten we onze broodjes op, en kropen daarna maar weer lekker terug in bed!

Die zondagmiddag kwamen Fee en Merijn vanuit Mendoza ook naar Uspallata. Zij zijn de twee dagen samen bezig geweest met de opgespaarde kusjes, en een beetje rondwandelen in de stad en de parken. Het was erg leuk om elkaar weer te zien! 

We zijn lekker in het zonnetje op een terras wat gaan eten. We besloten aparte kamers te nemen, omdat dat in prijs zelfs iets goedkoper uitkwam en natuurlijk omdat dat best wel fijn is. De volgende dag maken we na een uitgebreid ontbijt een wandeling, met als einddoel oude graveringen in de rotsen die lang geleden zijn gemaakt door de Inca’s, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Wanneer we ze uiteindelijk zien zijn we verrast door de hoeveelheid en de fantastische voorstellingen die wel buitenaards lijken. Later vertelde Marco iets meer over de betekenis van de inscripties. De cirkels staan voor sterren en planeten. De drie aan elkaar gekoppelde planeten met het mensfiguur symboliseren de aarde, de maan en de zon. De mens staat tussen de aarde en de maan, maar zal in de toekomst ook het pad tussen de zon en de aarde moeten verkennen. Het vrouwenfiguur staat voor de matriarchale lijn van overlevering in de samenleving. Ze lijkt wat te roken ja, waarschijnlijk kruiden met een psychedelisch effect. Het gezicht dat wat weg heeft van een paddenstoel is het gezicht van een sjamaan. Vanuit zijn ogen lopen lijnen in een cirkel, wat aangeeft dat zijn zicht op de wereld ruim is. 

De vallei waarin Uspallata ligt werd door de Inca’s symbolisch als de vallei van de dood gezien, dat voor hen geen einde betekende maar een andere vorm van zijn. De rots waar de graveringen te zien zijn is het middelpunt van de vallei, en had daarom volgens hen bijzondere betekenis. Terwijl we in het avondlicht op de rots staan te kijken naar de tekeningen en de omgeving begrijpen we iets van hun keuze voor deze plek. Het voelt bijzonder, daar te staan, en te bedenken dat er lang geleden ook al mensen rondliepen, voor wie deze plek een bijzondere betekenis had. We zouden best eens terug in de tijd willen kijken, en van hen zelf horen welke ideeën ze bij de tekeningen hadden. Maar in plaats daarvan krijgen we een lift terug van een pick-up. We klimmen in de laadbak en voelen de frisheid van de avond nog eens extra door de wind die door onze haren waait.

De volgende ochtend is het weer vroeg op, want we gaan met de bus naar de ‘Puente del Inca’, een natuurlijke brug over een rivier waar in het water opgeloste mineralen uit de bergen hun kleurrijke sporen op hebben achtergelaten. Het is ’s ochtends vreselijk koud en het voelt te vroeg, maar in de bus heersen tropische temperaturen. We rijden de bergen in, heel dicht bij de grens met Chili. De busrit is alweer erg mooi op zichzelf, op de een of andere manier blijven bergen altijd indrukwekkend. We stapten nog niet helemaal wakker uit de bus, en achter een hele lading hutjes en kraampjes lag de stenen brug. Helaas mag je er niet op, en moeten de foto’s vanachter een hek gemaakt worden. Maar desondanks, in dit kale en dorre berglandschap is de brug een opvallende verschijning. Dit natuurlijke fenomeen bestaat uit grijze steen maar heeft bijzondere witte, gele en oranje kleuren gekregen door de mineralen uit het water. Onder de brug is vroeger een luxe spa gebouwd, waar beroemdheden konden baden in het heilzame water. Na een verwoestende overstroming is het gebouw verlaten, en door de ijzeren tralies had het zelfs iets lugubers. Er gaat een legende rond dat er op deze plek een ongeluk is gebeurd, waarbij een man zijn hoofd verloor. Sindsdien wordt hij als spook waargenomen, steeds als man zonder hoofd. Die ochtend had hij blijkbaar een andere afspraak, wij hebben hem niet gezien. Na de kraampjes en de koffie hadden we het er wel weer gezien, en namen we vroeger dan gepland de bus al weer terug. 

We gaan in de tuin van het hostel de reisgidsen en kaarten nog eens bekijken en plannen een volgende bestemming. Marco vertelt wat meer over de omgeving hier en over de verhalen die rondgaan. Ook biedt hij ons aan ons mee te nemen naar andere Inca-inscripties, wat we graag doen maar waar we ook niet te lang voor op deze plek willen blijven wachten. Jim gaat die avond met Marco aan de slag met de gitaar en de fluiten van het hostel, en natuurlijk de zelf meegebrachte instrumenten. Er ontstaat weer snel een leuke nieuwe track!